เมื่อประตูห้องประชุมปิดลง
ความเงียบก็โอบล้อมทั่วทั้งห้องกว้าง
ที่เมื่อครู่ยังเต็มไปด้วยเสียงถกเถียง
เก้าอี้รอบโต๊ะถูกเลื่อนเก็บทีละตัว
จนเหลือเพียง วันวา ที่ยังนั่งอยู่ในมุมเดิม
เธอพิงพนักเก้าอี้หลังตรง
ดวงตาจ้องออกไปยังวิวเมือง
หลังหน้าต่างกระจกบานใหญ่
แสงแดดสายส่องลอดเข้ามากระทบผิวแก้ว
ทำให้เงาสะท้อนของเธอดูเหมือนหญิงสาวอีกคน
—คนที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและแรงต้านทาน
.
ธัตทานนท์เดินเข้ามาหยุดข้างเก้าอี้เธอ
อย่างเงียบเชียบ ก่อนก้มตัวลงเล็กน้อย
เสียงของเขาอ่อนลงกว่าทุกครั้ง
>“วานคะ…เป็นอะไรหรือเปล่า
ไปกินข้าวกันนะคะ หรือกาแฟสักแก้ว
พักสักหน่อยก็ได้”
วันวาไม่แม้แต่จะหันมามอง
ดวงตาของเธอยังคงจ้องออกไปที่เส้นขอบฟ้า
ริมฝีปากเอ่ยออกมาช้า ๆ
แต่หนักแน่นจนคนฟังรู้สึกได้ถึงแรงกดดัน
>“วานต้องจัดการเรื่องนี้ให้จบ…
เงินหลายพันล้าน และชื่อเสียงของบริษัท
กำลังถูกทำล
