เสียงเพลงแจ๊สเบา ๆ ลอยคลอในอากาศ
สะท้อนกับแสงไฟสลัวของบาร์หรู
โต๊ะมุมลึกถูกย้อมด้วยแสงสีอำพัน
จากโคมไฟเหนือบาร์
ธัตทานนท์นั่งก้มหน้าลง
มือใหญ่สั่นเล็กน้อยขณะรินวิสกี้ลงแก้ว
น้ำสีทองกระทบแก้วคริสตัลส่งเสียงแผ่วเบา
แต่กลับดังพอจะบาดใจคนฟัง
..
คิมหันต์ที่นั่งฝั่งตรงข้าม
มองเพื่อนรักด้วยสายตาหนักใจ
“มึงเบา ๆ บ้างก็ได้ทานน์ กลัวไม่เมาหรือไงวะ?”
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเตือน แต่ไม่มีคำตอบจากอีกฝั่ง
ทานน์ยกแก้วขึ้นกระดก
รสแอลกอฮอล์แผดเผาลงคอ
แต่ก็ไม่ได้ช่วยกลบความว่างเปล่าที่กัดกินหัวใจ
เขาวางแก้วลงแรงกว่าปกติ
ดวงตาคมจ้องหน้าจอโทรศัพท์ในมือ
ราวกับหวังว่ามันจะสั่นขึ้นมาสักครั้ง
.
เสียงของเขาแผ่วลงจนแทบเป็นกระซิบ
>“คิม…มึงว่าตอนนี้วันวาจะอยู่ไหนวะ?
เธอไม่เข้าบริษัท HR บอกว่าลางานสามวัน
กูติดต่อไม่ได้เลย…ไม่ได้จริง ๆ”
เขาเม้มปากแน่น
>“กูต้องทำยังไงว่ะคิม
โลกที่ไม่
