'วันวาคือคนพิเศษของฉัน'

615 Words

ธัตทานนท์ และ วันวา เดินเคียงกันออกมาจากลิฟต์ เสียงส้นรองเท้ากระทบพื้นหินอ่อน ก้องกังวานไปทั่วโถงใหญ่ เพียงก้าวแรกที่พ้นประตูลิฟต์ออกมา วันวาก็ต้องหยุดชะงักเล็กน้อย— สายตาหลายสิบคู่จากพนักงานทั้งบริษัท หันมามองพร้อมกันราวกับนัดหมายไว้ . พนักงานทุกคนยืนเรียงแถวอยู่สองฝั่งของโถง สีหน้ามีทั้งความตึงเครียดและความคาดหวัง บางคนยิ้มแห้ง บางคนก้มหน้า บรรยากาศเต็มไปด้วยความเงียบที่กดดัน จนได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของตัวเอง . วันวารู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนบางอย่างในอก หัวใจเต้นถี่ขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ เธอเหลือบมองรอบด้านด้วยความสงสัย -นี่มันเรื่องอะไรกัน… ทำไมทุกคนถึงมารวมตัวกันแบบนี้ __ ท่ามกลางแถวพนักงานที่แหวกเป็นทาง คุณหญิงพาวิณี ปรากฏตัวในชุดผ้าฝ้ายสบาย ๆ แต่ตัดเย็บอย่างพิถีพิถัน แม้จะเรียบง่ายแต่กลับดูมีระดับ สมกับความเป็นคุณหญิงผู้มากบารมี แสงไฟในโถงกระทบผืนผ้าสีอ่อน ทำให้รัศมีของเธอยิ่งดูสง่างาม ใบหน้าอ่อนโยนสุกใส มีรอยยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก ดวงตาอบอุ่นคู่นั้นทอดมองวันวาอย่างเมตตา หญิงสาวรับรอยยิ้มอย่างเกรงใจ เผลอยกมือไหว้อย่างสุภาพ แม้ในใจยังเต้นแรงด้วยความไม่แน่ใจ คุณหญิงพาวิณีพยักหน้าน้อย ๆ รับไหว้ ก่อนจะหันไปมองพนักงานทั้งห้องโถง ด้วยสีหน้าที่นิ่งสงบ แต่เต็มไปด้วยอำนาจ ที่ใครก็ไม่กล้าท้าทาย __ เสียงคุณหญิงพาวิณี ดังชัดก้องไปทั่วโถง ทุกถ้อยคำหนักแน่นแต่เปี่ยมด้วยความอ่อนโยน “รถยุโรปคันใหม่ที่ทุกคนเห็น… ...ฉันเป็นคนสั่งให้วันวาเอง ถือว่า เป็นการปลอบขวัญ และขอให้ทุกคนทราบทั่วกัน ว่าใครก็ตามที่เป็นคนลงมือทำให้วันวาหวาดกลัว ให้เตรียมตัว เตรียมใจ ..รับผลของการกระทำได้เลย และทุกคนต้องรับรู้ไว้.. วันวาคือคนพิเศษของฉัน” . คำประกาศสิทธิ์อย่างเปิดเผยนั้น ทำให้โถงใหญ่ที่เคยเต็มไปด้วยเสียงซุบซิบ กลับเงียบกริบ พนักงานทุกคนหันมามองหน้ากัน ก่อนจะค่อย ๆ พยักหน้าอย่างยอมรับ โดยไม่กล้าเอ่ยคำใด . วันวายืนนิ่งในที่ของเธอ ดวงตากลมเบิกกว้าง ริมฝีปากเม้มแน่น หัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุอก ความประหม่า ความตกใจ และความอบอุ่นประดังเข้ามาพร้อมกัน น้ำเสียงอ่อนโยนของคุณหญิงที่เอ่ยถึงเธอว่า -“คนพิเศษ” ทำให้เธอเผลอกัดริมฝีปากเพื่อกลั้นน้ำตา . ธัตทานนท์ยืนนิ่งอยู่ข้างกาย เลือดในกายไหลพลุ่งพล่านราวจะพุ่งทะลุออกมา เขารู้สึกทั้งผิดและโล่งใจในเวลาเดียวกัน ผิด—ที่ไม่เคยเชื่อใจวันวา ปล่อยให้ความหึงหวงครอบงำจนทำร้ายจิตใจเธอ และโล่งใจ—ที่แม่ของเขา คนสำคัญที่สุดในชีวิต ยอมรับวันวาอย่างเปิดเผยต่อหน้าทุกคน . ปลายนิ้วของทานน์กำแน่นแล้วคลาย สายตาคมที่เคยเต็มไปด้วยความโกรธ พลันอ่อนลงเมื่อเหลือบมองวันวา เขาอยากเอื้อมมือไปจับมือเธอ บอกเธอว่า “ขอโทษ” แต่ก็รู้ดีว่าตอนนี้ สิ่งที่ควรทำที่สุด… คือการยืนอยู่ข้าง ๆ เธอ ให้คนทั้งบริษัทเห็นว่า เธอไม่ได้ยืนอยู่เพียงลำพัง . ในโถงใหญ่ที่เงียบสงัด ความหมายของคำพูดคุณหญิงพาวิณี ยังคงก้องกังวาน ไม่ใช่แค่การประกาศสิทธิ์ แต่เป็นการปกป้อง— เป็นเกราะที่ห่อหุ้มวันวา และเป็นสัญญาณเตือนทุกคนว่า ผู้หญิงคนนี้… คือคนสำคัญที่สุดของตระกูลนี้ ..อย่างไม่มีข้อกังขา.

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more