วานไม่กลับ…วานไม่เมา…”

806 Words

ที่ รูฟท็อปบาร์…(Rooftop Bar ) ลมเย็นจากดาดฟ้าไล้ผ่านผิวกาย กลิ่นค็อกเทลผสมกับเสียงดนตรีจากดีเจ ก้องกังวานไปทั่ว Rooftop Bar ที่ประดับไฟระยิบระยับเหนือวิวตึกสูงของเมือง ค่ำคืนนี้อากาศโปร่งสบาย เหมาะกับการนั่งชมดาวและแสงไฟในเมืองใหญ่ . วันวาก้าวเข้ามาในชุดเดรสสั้นสีครีม เนื้อผ้าพริ้วบาง ผมยาวลอนสวยปล่อยลงตามไหล่ ทุกย่างก้าวของเธอ สะกดสายตาผู้คนรอบข้างทันที แสงไฟสีอุ่นกระทบผิวเนียนราวต้องมนต์ เธอดูเด่นกว่าเพื่อนสาวในแก๊งที่มาด้วยกัน แบบไม่ต้องพยายาม . ไม่ไกลจากโต๊ะของกลุ่มสาว ๆ ธัตทานนท์ นั่งอยู่มุมสุดของบาร์ โต๊ะที่มีเงาไม้ประดับช่วยพรางตัว เขาเอนหลังพิงเก้าอี้ มือถือแก้ววิสกี้ไว้ เพียงเพื่อกลบเกลื่อนการจ้องมอง สายตาคมเข้มจับจ้องไปยังร่างบาง ที่เขาคุ้นเคยดีทุกสัดส่วน แต่ในค่ำคืนนี้เธอดูไกลเกินเอื้อม . เสียงหัวเราะของเพื่อน ๆ คลอไปกับเพลงบีตช้า ๆ พอแก้วเครื่องดื่มที่สองถูกยกขึ้น หนุ่มแปลกหน้าคนหนึ่งในเสื้อเชิ้ตสีกรมท่า เดินเข้ามาทัก วันวาหันไปยิ้มตอบตามมารยาท ทั้งคู่เริ่มพูดคุยกันอย่างเป็นกันเอง . เพียงไม่นาน ชายหนุ่มคนนั้นก็เอ่ยชวน ให้เดินออกไปคุยด้านข้าง บริเวณระเบียงที่ลมพัดเย็นกว่า วันวาลังเลครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้ารับ และเดินเคียงกันออกไป เสียงหัวเราะสั้น ๆ ของเธอ แทรกเข้ามาในความเงียบของทานน์เป็นระยะ . จากโต๊ะมุมสุด ทานน์มองภาพตรงหน้าอย่างตึงเครียด ชายหนุ่มโน้มตัวลงกระซิบข้างหูวันวา เธอเงยหน้ามองด้วยรอยยิ้มบาง แสงไฟสะท้อนประกายในดวงตาเธอ ราวกับโลกทั้งใบมีเพียงคนตรงหน้า . ในอกของทานน์เหมือนมีเปลวไฟสุมอยู่ทุกวินาที ไอ้หมอนั่นเป็นใคร…แฟน? หรือแค่คนมาจีบ? ทุกครั้งที่ชายคนนั้นโน้มเข้ามาใกล้ ใจเขายิ่งร้อนผ่าว ควันหึงลอยขึ้น จนแทบปิดทับสายตา เขาอยากลุกขึ้นไปแทรกกลางวงสนทนานั้น แต่ทำได้เพียงกำแก้ววิสกี้แน่น ปล่อยให้รสขมแผดเผาลำคอ แทนความเดือดดาลที่เก็บเอาไว้ __ เสียงเพลงจากบาร์ด้านใน ยังคงดังลอดออกมาผ่านประตูกระจก แต่บริเวณโถงหน้าห้องน้ำกลับเงียบกว่ามาก มีเพียงแสงไฟสีส้มสลัว ส่องลงบนพื้นกระเบื้องที่สะท้อนประกายวาว ทันทีที่ประตูห้องน้ำหญิงเปิดออก วันวา เดินออกมาช้า ๆ ริมแก้มแดงจัดจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ ผมลอนที่เคยเรียบเนี๊ยบเริ่มหลุดลุ่ยเล็กน้อย เธอเอื้อมมือเกาะผนังเบา ๆ เพื่อทรงตัว . ธัตทานนท์ ที่ยืนพิงผนังรออยู่ก่อนแล้ว ขยับตัวก้าวออกจากเงามืด ร่างสูงในเสื้อเชิ้ตสีดำยืนขวางอยู่ตรงหน้า เขากวาดตามองหญิงสาวที่เริ่มเสียศูนย์ สีหน้าธัตทานนท์บึ้งตึงผสมความเป็นห่วง > “วาน…ดื่มมากไปแล้วนะคะ กลับก่อนดีกว่า ..พี่พาไปส่ง” เสียงทุ้มต่ำของเขา แทบจะกลบเสียงเพลงจากด้านใน . วันวาชะงักไปหนึ่งจังหวะ เมื่อเห็นเขา ดวงตาที่พร่ามัวจากเหล้าเบิกกว้างเล็กน้อย > “อือ…ยังค่ะ แค่กรึ่ม ๆ เอง” น้ำเสียงอ่อนหวานแต่ฟังดูเลื่อนลอย ทานน์ขยับเข้าใกล้ กลิ่นน้ำหอมจากตัวเธอ ปนกับกลิ่นแอลกอฮอล์ทำให้หัวใจเขาเต้นแรง > “ไม่ต้องเถียง พี่ดูออก…กลับได้แล้วค่ะ” น้ำเสียงของเขาแข็งขึ้นกว่าที่ตั้งใจ วันวาเงยหน้ามองอย่างไม่พอใจ แววตาที่เคยสวยหวานฉายแววดื้อรั้น > “ไม่กลับค่ะ พี่อย่ามายุ่งกับวาน… ...พี่มันแค่คนในอดีต” คำพูดยังไม่ทันจบ ทานน์ ก้าวเข้ามาคว้าแขนเรียวแน่นในทันที ความร้อนจากฝ่ามือผ่านผิวบางอย่างจงใจ เขาไม่พูดสักคำ เพียงออกแรงพาเธอ เดินตรงไปทางทางออก ด้วยจังหวะก้าวยาวและมั่นคง . เมื่อเดินผ่านพนักงานหน้าประตู เขาหยิบนามบัตรของตัวเอง ยื่นให้ชายหนุ่มที่ดูแลโต๊ะ > “โต๊ะของแก๊งสาวบนสุด ลงบัญชีผมครับ ฝากบอกเพื่อน ๆ เธอด้วย ...ว่า วันวามีคนรักมารับกลับแล้ว” น้ำเสียงทุ้มต่ำแต่หนักแน่น จนพนักงานเพียงพยักหน้ารับ โดยไม่กล้าเอ่ยแทรก ___ ระหว่างทางเดินออกจากบาร์ วันวาเริ่มพูดพร่ำ เสียงติดจะงอแง > “วานไม่กลับ…วานไม่เมา…” แต่ทานน์ยังคงกุมแขนเธอไว้แน่น แววตาที่ฉายออกมาเต็มไปด้วยความดื้อดึง และความเป็นเจ้าของ ที่แม้จะพยายามเก็บซ่อน แต่ก็ยากจะปิดบังได้

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more