"จุดรั่วไหลอีกที่ถูกซ่อนเอาไว้"

841 Words

เริ่มเข้าสู่ยามค่ำ แสงไฟสีส้มจากหลอดฟลูออเรสเซนต์ เหนือศีรษะส่องสว่าง บางส่วนของออฟฟิศที่เงียบกริบ ทั้งตึกใหญ่แทบไร้ผู้คน เสียงลมแทรกจากช่องระบายอากาศ เป็นเพียงเสียงเดียวที่ขับเน้นความวังเวง . ในห้องทำงานเล็กของฝ่ายบัญชี วันวานั่งหลังตรงอยู่หน้าโต๊ะ แสงจากหน้าจอคอมส่องสะท้อนใบหน้า ที่เริ่มมีเงาความเหนื่อยล้า คิ้วเรียวขมวดมุ่น ข้อมือขวากดเมาส์เลื่อนกราฟข้อมูลไปมา เสียง ติ๊ก ของเมาส์สลับกับเสียงลมหายใจ แผ่วเบาเป็นจังหวะเดียวในห้อง . ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูสองครั้งดังขึ้น วันวาเงยหน้าขึ้นเพียงเล็กน้อย ก่อนเสียงคุ้นเคยเอ่ยแผ่วแต่ชัด . “จะมืดแล้วนะคะ…กลับบ้านก่อนไหม” ธัตทานนท์ก้าวเข้ามาอย่างสุภาพ ร่างสูงในชุดสูทสบาย ๆ ตัดกับความเงียบงันรอบห้อง กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ของเขา ลอยตามแรงลมจากประตูเข้ามาทันที . วันวาไม่ทันคิด หันกลับไปที่หน้าจอ ตอบอย่างลืมตัว “พี่ทานน์คะ…พี่ช่วยวานดูเครื่องจักรตัวนี้หน่อย” เธอยกมือเรียวชี้ไปยังกราฟซับซ้อนบนจอ . คำว่า พี่ทานน์ หลุดออกจากปากเธออย่างไม่รู้ตัว แต่กลับทำให้หัวใจของเขาสะดุด ดวงตาคมมีประกายบางอย่างวาบขึ้นทันที เหมือนเวลาหยุดนิ่งไปเสี้ยววินาที ธัตทานนท์ พยายามกลบเกลื่อนความยินดีที่พุ่งขึ้นกลางอก รอยยิ้มบางแตะแค่ริมฝีปาก เขาก้าวเข้ามาใกล้เธอ “ตรงไหนคะ?” น้ำเสียงนุ่มแต่แฝงความอบอุ่นแผ่วเบา . เขาก้มตัวลงเล็กน้อยเพื่อมองหน้าจอ กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากผมของวันวาแตะจมูก ระยะห่างเพียงไม่กี่คืบ ทำให้วันวารู้สึกถึงแรงเต้นของหัวใจตนเอง เธอกลั้นหายใจเล็กน้อย ก่อนเลื่อนเมาส์ให้เขาดูจุดที่ติดขัดบนกราฟ แม้จะพยายามเพ่งไปที่จอ แต่ความใกล้ชิดกลับทำให้บรรยากาศ รอบตัวอุ่นขึ้นอย่างไม่ทันตั้งใจ วันวาน้ำเสียงยังมั่นคง “เครื่องจักรสองตัวนี่ค่ะ…ราคามันต่างกัน ถ้าเป็นคนละรุ่นกันจริง ราคาก็พอเข้าใจได้ แต่บริษัทซื้อในราคาตัวละยี่สิบห้าล้านบาททุกตัว ทั้งที่พอดูข้อมูลการขายย้อนหลังในเว็บ ราคามันไม่ถึงเลยนะคะ” . ธัตทานนท์โน้มตัวลงมามองใกล้ขึ้น กลิ่นน้ำหอมจาง ๆ จากเขา ทำให้หัวใจวันวาเต้นแรงกว่าปกติ มือใหญ่เอื้อมไปจับเมาส์ต่อจากเธอ เสียงเขาแผ่วต่ำราวกระซิบใกล้หู “ขอพี่ดูหน่อยนะคะ…” เมาส์เคลื่อนช้า ๆ บนแผ่นรอง เส้นกราฟและตารางราคาปรากฏเต็มจอ ความใกล้ชิดทำให้บรรยากาศในห้อง เงียบกว่าที่ควรจะเป็น ทั้งคู่พยายามนิ่ง แต่ใจกลับสั่นแรง จนแทบกลบเสียงคลิกเมาส์ไม่มิด . ธัตทานนท์เพ่งจอครู่หนึ่งก่อนเอ่ยช้า ๆ “ใช่…เครื่องจักรสองตัวนี้ คนละรุ่นกันค่ะ จริง ๆ มันต่างกันไม่มาก เรียกว่าเป็นการอัปเกรดจะถูกต้องกว่า ราคาก็ไม่หนีกันมากนะคะ” . วันวาหันมาสบตาเขา น้ำเสียงเรียบแต่คมกริบ “แล้วที่บริษัทซื้อ…คือรุ่นไหนกันแน่คะ?” เขาละสายตาจากจอไปยังเอกสารกองหนึ่ง ที่วางบนโต๊ะข้างมือ คิ้วเข้มขมวดแน่นทันที เมื่อเห็นรายละเอียด น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นเข้มกว่าทุกครั้งที่พูดด้วยกัน “พี่ว่า…เป็นรุ่นที่ ยังไม่ อัปเกรด” ความเงียบก่อตัวขึ้นในห้องทันใด สองสายตาสบกันอย่างหนักแน่น เหมือนต่างเข้าใจในสิ่งเดียวกันโดยไม่ต้องเอ่ยคำ —นี่คือจุดรั่วไหลอีกจุดที่ถูกซ่อนเอาไว้ และมันกำลังเผยตัวต่อหน้าพวกเขาแล้ว __ เสียงโทรศัพท์มือถือของวันวา ดังแทรกขึ้นในห้องเงียบ หน้าจอสว่างวาบกลางแสงไฟสีขาวจากจอคอม วันวาหันไปหยิบทันที “ฮัลโหล…เริ่มกันก่อนเลยนะนัชชา วานคงไปช้านิดนึง ยังอยู่ที่ทำงานอยู่เลย พอดีติดพันนิดหน่อย… ..อีกหนึ่งชั่วโมงเหรอ? …โอเค จะพยายามนะ” เสียงหัวเราะเบา ๆ หลุดออกจากริมฝีปาก ก่อนเธอกดวางสาย . ธัตทานนน์ที่ยืนพิงโต๊ะอยู่ข้าง ๆ เงยหน้ามองไม่กะพริบ สายตาคมเข้ม จับจ้องทุกรายละเอียดเหมือนอยากฟังทุกคำ “มีนัดกับเพื่อนเหรอคะ?” เสียงทุ้มต่ำถามขึ้นทันทีที่เธอวางสาย . วันวาเผลอตอบอย่างไม่ทันคิด “ใช่ค่ะ นัดแฮงค์เอาท์กันที่…รูฟท็อปบาร์” สิ้นคำพูด เธอชะงักไปเอง สายตาก้มลงเหมือนพึ่งรู้ตัวว่า หลุดบอกสถานที่ออกมาโดยไม่ตั้งใจ รีบกลบเกลื่อนด้วยน้ำเสียงเรียบ “เอ่อ…คงต้องรีบกลับแล้วค่ะ ค่ำลงจริง ๆ” . ธัตทานนท์เพียงพยักหน้ารับ ริมฝีปากกระตุกยิ้มบาง ๆ จนแทบมองไม่ออก ในอกกลับร้อนระอุด้วยความพอใจ รูฟท็อปบาร์… คำนี้ดังก้องอยู่ในหัว อย่างน้อยคืนนี้ เขาก็รู้แล้วว่าเธอจะไปที่ไหน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more