ผี-ซ่อน-ศพ

The 1st Hide ::บทนำ เสียงนับเลข

H - I - D - E

ผี – ซ่อน– ศพ

The 1st Hide ::บทนำ เสียงนับเลข

The 1st Hide ::บทนำ เสียงนับเลข

            24 มีนาคม 2544

“ เวลาแบบนี้ ... เรามาเล่นซ่อนหากันไหม?” เสียงใสของเด็กสาวในชุดนักเรียนประถมศึกษาพูดขึ้น ผมดำขลับสะบัดไปตามแรงลมธรรมชาติ

            “ ตอนนี้เนี่ยนะ! ” เด็กสาวอีกคนแผดเสียงสูงก่อนที่ยืนกอดอก มองดูตะวันที่เริ่มจะลับขอบฟ้าลงทุกที มือข้างขวายกนาฬิกาข้อมือเรือนโปรดขึ้นมาดู

            จะห้าโมงเย็นแล้วนี่นา ....

            ดวงอาทิตย์หลังโรงเรียนประถมแห่งหนึ่งในตัวจังหวัดกรุงเทพกำลังจะลดต่ำลงเรื่อย ๆ เผยท้องฟ้าให้เห็นเป็นสีส้มสลับกับสีม่วง ใบไม้สีเขียวบนต้นไม้ใหญ่ส่งเสียงเบียดเสียดกันหนาแน่นแข่งกับเสียงนกกลางคืนที่เริ่มออกจากรังเพื่อหากิน เวลาแบบนี้ยังมีเด็กนักเรียนที่เพิ่งเลิกเรียนจากการเรียนพิเศษนั่งรอผู้ปกครองมารับอยู่ที่โต๊ะม้าหินใต้ต้นไม้ที่ตอนนี้เริ่มจะกลายเป็นสีเขียวเข้มเพราะแสงสว่างเริ่มเหลือน้อยลงทุกที

            พวกเธอคือกลุ่มนักเรียนชั้นประถมห้าที่กำลังรอพ่อแม่ให้มารับกลับบ้านไปกินอาหารอร่อย ๆ ทั้งหกคนนั่งล้อมวงโต๊ะม้าหิน แก้วน้ำและถุงขนมมากมายถูกกองอยู่บนโต๊ะอย่างไม่เป็นระเบียบ แน่นอนว่าไม่มีขนมเหลืออยู่ในถุงนั้นเลยสักถุง

“ จะบ้าเหรอยายจ๋า ... เล่นซ่อนแอบตอนนี้เนี่ยนะ ” พิม เด็กสาวผมยาวพูดขึ้น ในมือยังคงดูดน้ำที่เหลืออยู่ในแก้ว แต่ตายังคงจ้องมองเจ้าของความคิดบ้า ๆ นั่น

“ ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยพิม ... ฆ่าเวลาระหว่างที่พ่อกับแม่มารับ แถมโรงเรียนตอนนี้ก็ไม่มีใครแล้วด้วย น่าสนุกจะตาย เนอะ ” จ๋า พยายามหาแนวร่วม เธอหันมาสะกิดเด็กสาวแว่นดำที่นั่งอ่านหนังสือการบ้านอยู่ข้าง ๆ

เธอหันมามองหน้าของจ๋าอย่างช้า ๆ ก่อนที่จะขยับแว่นกรอบหนาให้กระชับกับใบหน้า เธอส่ายหัวเบา ๆ ทรงผมนักเรียนหญิงแบบถูกระเบียบราวกับไม้บรรทัดวัดของเธอสะบัดไปมาตามแรงเหวี่ยงของศีรษะ ปากยังคงสวมผ้าปิดปากกันเชื้อโรคตามแบบฉบับของเธอ

“ แกหันไปถามโยเนี่ยนะ มันไม่เล่นกับแกหรอกย่ะ ” ปอย เจ้าของเสียงแหลมแลบลิ้นใส่เพื่อนตามประสาเด็ก ๆ

“ แต่เขาว่ากันว่า ... เล่นซ่อนแอบตอนกลางคืน ผีจะพาไปซ่อนไม่ใช่เหรอ? ” ว่าน ที่ไม่ได้พูดอะไรเมื่อครู่กลับจ้องมองหน้าของเพื่อนทีละคนสลับกันไปมา

ตามความเชื่อของโบราณ เขาถือการว่าในเวลาพลบค่ำ บรรดาสัมภเวสีทั้งหลายจะเริ่มออกมา หากเราไปเล่นซ่อนแอบกันในเวลาแบบนี้ พวกบรรดาผีร้ายจะพาคนคนนั้นไปซ่อนไม่ให้หาเจอ หรือไม่ก็จะเอาตัวไปด้วย

ผีไม่มีจริงหรอก .... พิมคิดในใจ

“ บ้าเหรอ ... ล้าสมัยแล้ว ความคิดพวกนั้น .... ฉันว่าเรามาเล่นก็ดีเหมือนกันนะ รอพ่อกับแม่มารับด้วย และอีกอย่างที่นี่น่าจะปลอดภัยที่สุดแล้ว ลุงยามก็อยู่ข้างนอกนี่นา ” ดูเหมือนว่าเด็กสาวที่นั่งอยู่ตรงข้ามเริ่มนึกสนุกขึ้นมาบ้างแล้ว

“ มียายเมย์แล้วหนึ่งคน ฉันอีกหนึ่ง ใครจะร่วมด้วยไหม? ” ทั้งสองคนยิ้มให้กันก่อนที่จะวางมือลงบนโต๊ะม้าหินที่เต็มไปด้วยถุงขนม

“ เออ ๆๆ ” ปอยตัดบทก่อนที่จะวางมือทับกับจ๋าและเมย์ที่วางอยู่ก่อนแล้ว

สายลมเบา ๆ เริ่มพัดปะทะเข้าที่ใบหน้าของพวกเธอทั้งหกคน ถุงขนมที่วางอยู่กระจัดกระจายเต็มพื้น นกกลางคืนร้องกันเสียงดังกว่าที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ราวกับว่าเป็นสัญญาณเตือนอะไรบางอย่าง แต่ถึงกระนั้น เด็กสาวทั้งหกกลับไม่ได้คิดอะไรทั้งสิ้น ความคึกคะนองทำให้พวกเธอตัดสินใจเล่นอะไรพิเรนทร์เข้าแล้ว

“ แน่ใจนะว่ามันจะปลอดภัยจริง ๆ ” เด็กสาวถอดผ้าปิดปากเพื่อย้ำให้แน่ใจว่าการเล่นครั้งนี้จะไม่มีอันตรายใด ๆ เกิดขึ้นกับพวกเธอ

เจ้าของความคิดไม่ได้พูดอะไรนอกจากพยักหน้าเพื่อให้เธอคลายกังวลลงไปบ้าง แต่ถึงกระนั้น ด้วยความที่เป็นเด็กคิดมากและขี้กลัวอย่างโย ทำให้เธอเผลอคิดอะไรไปไกลกว่าที่เด็กประถมคนหนึ่งจะคิด

การเป่ายิงฉุบถือเป็นทางเลือกแรก ๆ ในการหาผู้ที่จะต้องมาเป็น ‘ผู้หา’ ซ่อนคนที่ไม่ได้รับเลือก หน้าที่หลักนั้นคือต้องกลายเป็น ‘ผู้ซ่อน’ ในการเล่นเกมนี้ อย่าให้คนหาเจอคนที่ซ่อนเป็นอันขาด ถ้าใครก็ตามที่ถูกเจอเป็นคนแรก คนคนนั้นต้องทำหน้าที่เป็นผู้หาคนต่อไปในรอบต่อไป

หลังจากที่ทำการคัดเลือกกันเป็นที่เรียบร้อยโดยใช้เวลาเพียงไม่ถึงห้านาที ตำแหน่งผู้หาคนแรกในเกมนี้คือพิม แม้เด็กสาวไม่สบอารมณ์กับผลที่ออกมาเท่าไรนัก แต่นี่คือกฎของเกม เธอต้องเป็นผู้หาในเกมที่หนึ่งอย่างเลือกไม่ได้

“ เขตที่ซ่อนได้คือตึกคณิตศาสตร์เท่านั้นนะ .... ห้ามไปตึกอื่น ไม่งั้นถูกปรับแพ้ ” พิมเริ่มหาข้อบังคับของเกมเพิ่มขึ้นอีก เด็กสาวทั้งห้าคนที่เหลือพยักหน้าพร้อมกัน

“ เมย์ .. แกไปซ่อนกับฉันนะ ” โยดึงเสื้อของเมย์เบา ๆ เด็กสาวหันมายิ้มให้ก่อนที่จะจับมือของเพื่อนแน่น เธอรู้ดีว่าเพื่อนของเธอนั้นขี้กลัวมากแค่ไหน

“ เริ่มล่ะนะ ” ผู้หาหันหน้าให้กับต้นไม้ก่อนที่จะใช้มือทั้งสองปิดดวงตาคู่โปรดทั้งสองข้างของเธอ

1 ... 2 ... 3

เสียงนับเลขเริ่มออกมาจากริมฝีปากสีชมพูดระเรื่อของเด็กสาว เพื่อน ๆ คนที่เหลือรีบไปหาที่ซ่อนตามจุดประจำต่าง ๆ ภายในตึก

4 ... 5 ... 6

“ ถ้าพิมยังหาจ๋าไม่เจอล่ะก็ อีก 10 ปีพิมต้องมาหาจ๋าใหม่นะ .... เพราะไม่อย่างนั้น จ๋าจะออกไปหาพวกพิมเอง ” จ๋าที่วิ่งไปเป็นคนสุดท้ายกระซิบข้างหูของเด็กสาวเพื่อก่อกวนให้เสียสมาธิ

“ ไปซ่อนได้แล้วไป พูดมากจริง!! ” เธอใช้มือขวาปัดๆเป็นเชิงไล่ จนเด็กสาวอีกคนวิ่งหายลับไปหลังตึกคณิตศาสตร์

7 … 8 … 9

เสียงนับเลขยังคงดังก้องไปทั่วทั้งโรงเรียนที่เงียบสงัดราวกับป่าช้า เด็กสาวทั้งห้าคนพยายามหาที่ซ่อนตัวเพื่อไม่ให้ตัวเองถูกจับได้ โย เมย์และปอยวิ่งมาด้วยกัน ทั้งสามคนวิ่งผ่านชั้นแรกของตึกคณิตศาสตร์เพื่อจะตรงไปยังห้องน้ำที่เปิดไฟทิ้งไว้

แสงสว่างสีขาวภายในห้องน้ำทำให้เธอมองเห็นทุกอย่างที่อยู่ด้านในอย่างชัดเจน

“ แอบกันที่นี่พร้อมกันสามคนก็เจอแจ๊คพอตสิยะ ... ฉันไปซ่อนข้างบนดีกว่า เดี๋ยวพอถูกจับได้ให้สัญญาณด้วยนะ ฉันจะลงมาแปะยายพิมเอง ” ปอยกำชับเพื่อนอีกสองคนก่อนที่จะรีบวิ่งขึ้นบันใดไปชั้นบนเพื่อหาที่ซ่อนดีดีสักจุด

“ เมย์ ... แอบที่เดียวกะโยนะ ” เด็กสาวอ้อนวอน มืออีกข้างของเมย์จับเพื่อนวิ่งเข้ามาในห้องน้ำด้านในสุด

“ โยแอบอยู่ตรงนี้ เดี๋ยวเมย์แอบอยู่ใกล้ ๆ ห้องนี้นะ ”

“ แต่ ... ” ยังไม่ทันที่เด็กสาวจะพูดอะไรไปมากกว่านี้ เมย์ได้จัดการปิดห้องเอาไว้ก่อนที่ตัวของเธอจะแทรกผ่านประตูห้องน้ำอีกด้านหนึ่งเข้าไป

28 … 29 … 30

เสียงนับเลขสุดท้ายก่อนที่จะหันหน้ากลับมาพบกับความว่างเปล่าโดยรอบตัวเธอ พระอาทิตย์เริ่มลดต่ำลงทุกขณะ เด็กสาวรวบผมด้วยหนังยางก่อนที่จะตะโกนเสียงดังจนนกพิราบที่อยู่บริเวณนั้นกางปีกบินขึ้นฟ้า

“ ฉันจะตามหาพวกเธอแล้วนะ!!! ”