หลังจากที่บาสไปรับยาให้แฟนสาวเสร็จแล้วไม้เองก็กลับมาจากห้องน้ำเช่นกัน สองคู่รักบอกลาและแยกย้ายกันตรงนั้นเพราะบาสกับแฟนสาวของเขาพักที่หอพักใกล้โรงพยาบาลส่วนไม้ต้องอุ้มดวงวิญญาณสาวไปยังโรงจอดรถที่อยู่ห่างออกไป
“นัทเดินเองก็ได้นะ” เสียงหวานบอกร่างใหญ่ที่อุ้มเจ้าตัวออกมา
“เท้าเธอเจ็บอยู่ ไม่อยากให้มันหายหรือไง”
“นั่งรถเข็นก็ได้นี่คะไม่เห็นต้องอุ้มเลย”
“อยากอุ้ม มีปัญหาไหม” คำตอบแกมกวนประสาทของชายหนุ่มทำให้ดวงวิญญาณสาวต้องจิ๊ปากใส่ หากแต่หัวใจดวงน้อยก็พองโตราวกับได้รับการเยียวยาเพราะก่อนหน้านี้มันห่อเหี่ยวเมื่อได้เจอกับอดีตคนรักของเขา
“คุณไม้...” เสียงหวานเรียกชื่อคนที่อุ้มตัวเองอยู่
“ว่า?”
“สุขสันต์วันเกิดนะ” ไม่บอกเปล่าหากแต่มองใบหน้าหล่อเหลาของเขาตาแป๋ว
“ของขวัญล่ะ” ดวงตาดำขลับจ้องมองคนในอ้อมแขนก่อนจะเงยหน้าไปมองทางเดินต่อเมื่อเห็นว่าคนถูกถามกำลังทำท่าครุ่นคิด
“ให้ย้อนหลังได้ไหมคะ น
