คืนปราบผี

เจ้าของเงาดำ

ตึก ตึก ตึก

เสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ พลอยให้ดวงวิญญาณสาวที่หลบอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนานั้นหวาดระแวงด้วยกลัวว่าเจ้าของห้องจะเจอเธอเข้า

“เขาจะมองเห็นเราไหมนะ” เสียงหวานพึมพำทำเอาคนที่ยืนอยู่ด้านนอกแทบหลุดขำ เขาสัมผัสได้ว่าเธอเข้ามาในห้องนี้ตั้งแต่วินาทีที่เธอปรากฏกายขึ้นแล้ว วันนี้แหละเขาจะต้องรู้ให้ได้ว่าเงาดำนี้แท้จริงแล้วมีหน้าตาเป็นอย่างไร

“หึ” ร่างใหญ่แค่นหัวเราะออกมาก่อนจะจัดการเช็ดเนื้อเช็ดตัวแล้วเก็บผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ให้เข้าที่เข้าทาง พลันนั้นเองดวงวิญญาณสาวจึงนึกอะไรออก

“แล้วเราจะมาหลบอยู่ใต้ผ้าห่มทำไมล่ะเนี่ย หายตัวออกไปสิ” ว่าจบดวงวิญญาณสาวก็หลับตาลงก่อนจะลืมตาขึ้น ทว่าร่างบางกลับยังอยู่ที่เดิมไม่ได้หายออกจากห้องไปปรากฏในศาลเจ้าที่อย่างที่คิดไว้ “เป็นไปได้ยังไงกัน ทำไมถึงหายตัวไม่ได้ล่ะ” เสียงหวานเอ่ยออกมาด้วยความร้อนใจก่อนจะพยายามหายตัวอีกครั้งแต่ก็ไม่เป็นผล

ในห้องนอนนี้เจ้าของห้องได้ลงอาคมกักขังดวงวิญญาณเอาไว้ หากวิญญาณใดเข้ามาแล้วจะไม่สามารถออกไปได้ และเมื่อเข้ามาแล้วอาคมหรืออิทธิฤทธิ์ของผีก็จะใช้งานไม่ได้ชั่วคราวจนกว่าจะออกไปจากห้องนี้อย่างคนเป็น ซึ่งนั่นก็หมายความว่าต้องเปิดประตูเดินออกไปหรือรอจนกว่าประตูห้องจะเปิดออกแล้วใช้จังหวะนั้นออกจากห้องไป

แวบหนึ่งเจ้าของห้องเคยคิดจะลงอาคมไว้ทั่วบ้านเพื่อกันผีร้ายให้ผู้เป็นพี่สาว แต่เพราะเชื่อว่าที่อยู่อาศัยทุกหนทุกแห่งย่อมมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์ปกปักษ์รักษาอยู่เขาจึงล้มเลิกความคิดนั้นไปเพราะไม่อยากละลาบละล้วงสิ่งศักดิ์สิทธิ์และวิญญาณดี

“เปิดแอร์เย็น ๆ แล้วแก้ผ้านอนคงจะหลับสบายดีนะคืนนี้” เสียงทุ้มเอ่ย ทำเอาดวงวิญญาณสาวถึงกับเบิกตาโพรง นี่ชอบแก้ผ้านอนกันทั้งพี่ทั้งน้องเลยหรือนี่ ดวงวิญญาณสาวนึกในใจ

พรึ่บ!

ยังไม่ทันได้นึกคิดอะไรต่อ มือใหญ่ก็กระตุกผ้าห่มผืนหนาออกก่อนจะแทรกตัวเข้าไปนอนด้านใน เรือนร่างกำยำไร้อาภรณ์ปกปิดเผยให้เห็นกล้ามเนื้อและเส้นเลือดที่บวมปูดตามท่อนแขนและท่อนขาทำเอาดวงวิญญาณสาวต้องรีบปิดตาเอาไว้

“อึ๊บ!” เมื่อมือใหญ่ดึงผ้าห่มกลับไปคลุมร่างไว้ตามเดิมดวงวิญญาณสาวจึงพยายามจะลุกออก “แสดงว่ามองไม่เห็นเราจริง ๆ สินะ ค่อยยังชั่วหน่อย” เสียงหวานเอ่ย

หมับ!

“อ๊ะ!” ทว่ายังไม่ทันจะได้ลุกออกไปไหนวงแขนแกร่งก็ตวัดรอบเอวคอดไว้แน่นทำท่าทางราวกับคนนอนกอดอก หากแต่ตอนนี้เขากำลังนอนกอดเธอซึ่งนอนทับร่างเขาอยู่ “ทะทำอะไรน่ะ ทำไมถึงนอนท่านี้ล่ะ”

ฟู่ว〜

ริมฝีปากหนาบริกรรมคาถาในใจก่อนจะเป่าลมใส่เงาดำมืดที่นอนบนร่างเขา พลันนั้นเองที่เจ้าของดวงตาคมกริบแน่นิ่งไปเมื่อใบหน้าสวยหวานค่อย ๆ ปรากฏขึ้นแทนที่เงาดำก่อนหน้า ทั้งเรือนร่างราวกับคนปกติก็ค่อย ๆ แทนที่เงาดำ จากที่คิดว่าเจ้าของเงาดำนี้อาจเป็นวิญญาณน่าเกลียดน่ากลัว มีเลือดท่วมตัวเหมือนในละครแต่กลับไม่ใช่

“หล่อดีเหมือนกันนะเนี่ย” ดวงวิญญาณสาวเอ่ยพลางใช้นิ้วเรียวกรีดกรายกรอบหน้าคมคายโดยที่ไม่รู้เลยว่าเวลานี้ร่างใหญ่เบื้องหน้านั้นเห็นตัวตนที่แท้จริงของเธอแล้ว

ฟอด!

“ตัวก็ห๊อมหอม” ทว่าการกระทำถัดมาของดวงวิญญาณสาวกลับสร้างความตกใจให้ชายหนุ่มไม่น้อย ปลายจมูกเรียวฝังลงบนแก้มสากข้างหนึ่งแรง ๆ ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างออกมาโดยที่เจ้าตัวไม่รู้เลยว่าร่างใหญ่ที่นอนแน่นิ่งใต้ร่างบางนั้นใบหน้ากำลังเห่อร้อน

พรึ่บ!

วงแขนแกร่งของคนร่างใหญ่ตวัดเอวบางให้นอนลงข้างกันโดยไม่ยอมผละท่อนแขนออก ร่างเล็กดิ้นดุ๊กดิ๊กไปมาอยู่อย่างนั้นเพื่อหาทางหนีออกจากท่อนแขนนี้แต่กลับสู้แรงไม่ไหว หากร่างใหญ่พูดอะไรสักอย่างกับเธอ เธอคงเชื่อแล้วว่าเขามองเห็นเธอจริง ๆ

“ทำไมถึงชอบทำเหมือนมองเห็นอยู่เรื่อยเลยนะ” เสียงหวานเอ่ยพลางสบตากับเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาอย่างเอาเรื่อง “หรือจะลองตบสักทีสองทีดีนะ” ไม่ว่าเปล่าแต่มือเล็กทำท่าจะฟาดลงบนแก้มสาก หากแต่ช้ากว่ามือใหญ่ที่ดันศีรษะทุยเข้าหาแผงอกแกร่งก่อนจะกอดรัดร่างบางไว้แน่น

“อื้อ” ร่างเล็กพยายามบิดตัวออกห่าง หากแต่วงแขนแกร่งกลับกอดรัดเธอแน่นขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อแน่ใจแล้วว่าหาทางหนีออกจากวงแขนแกร่งไม่ได้ดวงวิญญาณสาวจึงนอนแน่นิ่งอยู่อย่างนั้น

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

เสียงก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายของเจ้าของห้องและดวงวิญญาณสาวดังแข่งกัน หัวใจแกร่งของไม้ตอนนี้เริ่มสับสน เขากำลังคิดว่าดวงวิญญาณสาวที่อยู่ในอ้อมแขนเขาตอนนี้ใช่วิญญาณร้ายที่จะเอาชีวิตพี่สาวตนหรือไม่ แต่หากใช่แล้วทำไมเธอถึงไม่ทำอะไรเขานับตั้งแต่ที่เขาก้าวเข้ามาในบ้านหลังนี้ เธอเอาแต่ลอยไปลอยมาในบ้านและจ้องมองเขาอยู่ใกล้ ๆ ราวกับอยากรู้ว่าในแต่ละวันเขาทำอะไร

กระทั่งเวลาผ่านไปภายในห้องนอนก็มีแต่เสียงเครื่องปรับอากาศที่กำลังทำงานอยู่

“อื้อ” เสียงอู้อี้ของดวงวิญญาณสาวดังขึ้นพร้อมปัดท่อนแขนแกร่งออกราวกับรำคาญ ร่างใหญ่ที่ยังไม่หลับจ้องมองคนในอ้อมแขนพลางยิ้มขบขันกับการกระทำของเธอ

“หึ เป็นผีก็นอนตอนกลางคืนเหรอ” เสียงทุ้มพึมพำก่อนจะยกมือใหญ่ขึ้นมาเกลี่ยเส้นผมยาวสลวยที่ตกลงมาปิดบังกรอบหน้าเนียนออก “หลับดีแบบนี้น่าจับขังไว้ในห้องซะให้เข็ด” ร่างใหญ่พึมพำก่อนจะพลิกตัวขึ้นไปคร่อมร่างเล็กไว้ มือใหญ่กรีดกรายกรอบหน้าเนียนลงไปยังซอกคอบางช้า ๆ ราวกับนึกคิดอะไรบางอย่าง

“เธอเป็นใครกันแน่...” เสียงทุ้มพึมพำก่อนจะเอนตัวลงนอนตามเดิมแล้วหลับตาลงโดยมีดวงวิญญาณสาวนอนหลับอยู่ในอ้อมแขน