“เธอรีบเข้าบ้านเถอะจะมืดแล้ว” มินตราบอกเพื่อนสาวเมื่อทั้งคู่ลงจากรถเมล์
“เธอกลับไหวแน่นะมิน หัวเข่าเธอมีเลือดออกด้วย” ณัชชาถามเพื่อนสาวเมื่อมองเห็นเลือดซึมออกจากหัวเข่าของมินตรา หากว่ามินตราไม่ตกหลุมตอนนั้นก็คงไม่เจ็บตัวแบบนี้
“ฉันกลับได้เธอไม่ต้องเป็นห่วง ว่าแต่เธอเถอะเดินเข้าบ้านคนเดียวได้แน่นะ ข้อเท้าเธอเจ็บอยู่นี่นา” มินตราถามกลับเพราะระหว่างวิ่งหนีคนกลุ่มนั้นออกมาจากซอยเปลี่ยวณัชชาเองก็สะดุดล้มหลายครั้ง
“แค่เจ็บข้อเท้านิดหน่อยน่ะแต่เดี๋ยวทายาก็คงหายแหละ”
“งั้นเราแยกกันตรงนี้นะ อีกเดี๋ยวคุณไม้ก็กลับมาแล้วเธอต้องไปเดินห้างต่อนี่” มินตราโบกมือลาเพื่อนสาวก่อนจะหันไปโบกรถเมล์คันที่จะผ่านบ้านเธอแล้วขึ้นรถไป
“เจ็บจังเลย...” ดวงวิญญาณสาวพึมพำคนเดียวเมื่อเดินมาถึงบ้านก่อนจะนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ในห้องนั่งเล่น หากเธอมีเงินติดตัวก็ดีจะได้จ่ายค่าวินมอเตอร์ไซค์ ไม่ต้องเดินเข้ามาในซอยเองแบบนี้ “
