ตอนที่ 1พลทหารหุ่นลีน
1675 Words
‘แดง ทบ.1’
เสียงเจ้าหน้าที่ทหารประกาศออกไมค์โครโฟนในศาลาอเนกประสงค์ของวัดแห่งหนึ่งในหมู่บ้านของผมดังขึ้น หัวใจของลูกผู้ชายอกสามศอกแทบจะหยุดเต้น การได้ใบแดงหมายถึงต้องเข้ากรมไปเป็นทหาร ผมมันก็แค่มนุษย์เงินเดือนไม่ใช่ศิลปินเกาหลีที่ออกมาแล้วจะกลับไปทำงานมีชื่อเสียงโด่งดังตามเดิม หลายคนที่เข้ามาคงจะงงว่าผมเป็นใคร งั้นผมขอแนะนำตัวเองก่อน….อะแอ่ม
สวัสดีครับผมนายอานนท์ พลเกิดหรือคนในค่ายเรียกว่าพลทหารอานนท์ ก่อนเข้ามาเป็นทหารเกณฑ์ผมเคยทำอาชีพเป็นฟรีแลนท์รับงานอยู่ในยิมเป็นเทรนเนอร์ เงินเดือนพอใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน ทั้ง ๆที่ก่อนหน้าที่ผมจะเข้าคัดเลือกทหารผมก็ไปบนกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ใครหลายๆ คนแนะนำแล้วก็ตาม สงสัยท่านคงจะเห็นว่าคิวผมอยู่หลัง ๆ เพราะผมไปบนวันสุดท้ายก่อนคัดเลือก รุ่งเช้าก็ออกจากบ้านไปจับเลย สุดท้ายผมก็ต้องมานั่งฝึกระเบียบแถวจนร่างกายที่ขาว ๆ ของผม ดำเมี่ยมขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“เหม่ออะไรว่ะมึง เดี๋ยวลูกพี่มาเห็นนะเว้ย”นั่นไอ้กอล์ฟเพื่อนทหารที่ผมเพิ่งมารู้จักตอนอยู่ในค่ายนี้ล่ะครับ
“จะปิดการฝึกแล้วนะเว้ย เขาคงไม่เข้มแล้วมั้ง”ผมบอกมัน ใช่แล้วครับ การฝึกหนักช่วงสองเดือนแรกของการเข้ามาเป็นทหารเกณฑ์กำลังจะจบลง ก่อนที่พวกเราจะถูกส่งไปไปขึ้นกองร้อยแล้วทำงานตามที่ตัวเองถนัด
“ขึ้นกองร้อย มึงจะเลือกไปทำอะไรหรอ”ไอ้กอล์ฟมานั่งข้าง ๆ ผมแล้วทำท่าทางเหมือนสัมภาษณ์
“ไม่ถนัดอะไรสักอย่าง นอกจากออกกำลังกายใช้กำลัง”ที่ผมไม่ย้อนถามมันกลับไป เพราะผมรู้ดีว่า มันถนัดคอมพิวเตอร์ เดี๋ยวมันก็เลือกสิ่งที่มันชอบ การได้อยู่กับอะไรที่ชอบ ย่อมมีความสุข
“หุ่นอย่างมึง กูว่ามีนายดี ๆ มาเลือกไปทำงานที่บ้านแน่ ๆ”ไอ้กอล์ฟอวยพรให้กับผม ซึ่งไม่นานหลังจากนั้นก็สมพรปากมัน เพราะนายทหารยศพันเอกคนหนึ่งบอกให้หัวหน้าของผมมาบอกผมว่าไม่ต้องเลือกงานถนัดจะให้ไปอยู่บ้านนาย
“เอ้า ไอ้เหี้ย”เสียงไอ้กอล์ฟดังขึ้นหลังผมทราบเรื่อง มันสบถซะหยาบจนผมต้องหันหน้ามายกมือบอกให้มันทำเสียงเบา ๆ “กูขอโทษเว้ย ไอ้นนท์ ไม่น่าปากไม่ดีเลยว่ะ”
“ไม่เป็นไรเว้ยมึง นายเขาอาจจะดีกับกูก็ได้”ผมพูดปลอบใจมันและตัวเองไปพร้อมกัน หลายคนที่เคยได้ยินว่าคนไปอยู่บ้านนายบ้างก็สบาย บ้างก็ลำบาก ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องไปเจอกับอะไรเหมือนกันครับ
“แล้วมึงรู้มั้ยว่านายมึงพักข้างนอกหรือข้างใน”ไอ้กอล์ฟหมายถึงถ้าพักข้างนอกก็คือมีบ้านอยู่นอกค่าย ถ้าพักในค่ายก็จะมีบ้านที่เป็นสวัสดิการของทหารแต่ละยศก็จะมีความสะดวกสบายรูปแบบที่แตกต่างกันไป
“ไม่รู้เหมือนกันว่ะ เดี๋ยวว่าจะถามอยู่”ผมบอกไอ้กอล์ฟ
“ขอให้มึงโชคดี”มันพูดกับผมแค่นั้น หลังจากนั้นไม่นานก็มีสิบเวรมาแจ้งรายละเอียดให้ผมฟังเป็นการส่วนตัว ซึ่งก็เป็นอันรู้กันว่า การนำทหารไปรับใช้ส่วนตัวเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้อง แต่ใครจะพูดไปได้ล่ะครับ พวกผมมันไม่ได้มียศถาบรรดาศักดิ์ ขอร้องว่าให้เงินเดือนผมเหมือนเดิมก็พอแล้ว ชีวิตมันขับเคลื่อนด้วยเงินใช่มั้ยครับทุกคน
“นายจะพักที่บ้านข้างนอก เอ็งต้องไปพักที่นั้นด้วย ทุก ๆ สิบห้าวันจะได้พักเจ็ดวัน สามารถกลับบ้านได้ ยังไงก็ไปถามอีกทีก็แล้วกัน”เขาพูดอย่างสบาย ๆ
“นายคนนี้ท่านใจดีมั้ยครับ”ผมตัดสินใจถามสิบเวรไปในที่สุด
“ใจดี เมียนายก็ใจดีที่ต้องการให้เอ็งไปช่วยงาน เห็นว่า พ่อของนายไม่ค่อยสบายก็คงจะอยากได้คนช่วยเมียนายดูแลแหละ เพราะต้องช่วยกันยกเช็ดตัวอะไรแบบนั้น”แค่ผมได้ยินว่าเป็นงานดูแลคนป่วย ผมก็นึกอยากจะปาดเหงื่อ ผมไม่ถนัดงานพวกนี้ที่สุด ให้ผมไปรบกับหญ้า ฆ่ากับมดยังจะดีซะกว่า
“เขาจะให้เงินผมมั้ย”รู้ทั้งรู้ว่าเป็นคำถามที่อาจจะทำให้โดนซ่อมได้ แต่ว่าผมก็ต้องถาม เพราะเรื่องเงินเป็นเรื่องสำหรับในชีวิตอับดับแรกเลยก็ว่าได้ บางคนอยากไปอยู่กับนายเพราะตัวเองจะต้องไปอยู่หน่วยรบ บ้างส่งลงภาคใต้ ใครรักสบายหน่อยก็ขอให้ตัวเองได้ไปอยู่กับนาย เงินเดือนก็ไม่เอาถือเป็นค่าตอบแทนที่ทำให้ตัวเองไม่ต้องไปลำบากในที่ไกล ๆ
“ให้สิ ได้ยินจากทหารรุ่นก่อนว่าได้เงินพิเศษด้วย เพราะช่วยดูแลได้เป็นอย่างดี เอ็งก็ถนัดดูแลคนอื่นอยู่แล้วนี่นาเวลาอยู่ในยิมมันก็ต้องเทคแคร์คนที่มาออกกำลังกาย งานนี้สบายสำหรับเอ็งเลยล่ะ เชื่อพี่”ผมพยักหน้าหงึก ๆ ค่อยรู้สึกโล่งใจหน่อยที่ฟีด แบ็กของนายคนนี้เป็นเรื่องในทางที่ดี
“เขาว่ากันว่าเมียนายอย่างแจ่มเลยนะมึง ห้ามพูดดังไป”สิบเวรคนนั้นกระซิบกระซาบ เขาดูผ่อนคลายกว่าช่วงฝึกที่มักจะทำหน้าโหดเหมือนไปโกรธใครมา
“ไม่ขี้บ่นขี้ใช้ก็พอแล้วครับ แจ่มไม่แจ่มผมไม่สนแล้วพี่ ผมกลัวโดนใช้จนไม่ได้กลับบ้าน”ผมพูดตามตรง
“เห้ย อย่าเพิ่งกังวลไป ในบรรดาคนที่ได้ไปอยู่บ้านนาย เอ็งนี้โชคดีที่สุดแล้วนะเว้ย ยืดอกไว้ ยืดอกไว้ เดี๋ยวจะพาไปรายงานตัว สำรวจเครื่องแต่งกายให้ดี”
“ครับผม”ผมรับคำอย่างเชื่อฟังแล้วสำรวจเครื่องแต่งกายของตัวเองอย่างรวดเร็ว ไม่นานนักก็มีนายทหารอีกคนมาพาผมขึ้นรถไปยังกองงานของเจ้านายที่ทำอยู่ ผมนั่งรออยู่บริเวณหน้าห้องสักพักใหญ่ หลังจากนั้น จึงได้รับอนุญาตให้เข้าไปข้างใน หัวหน้าของผมรายงานชื่อนามสกุลผมกับนายยศพันเอกคนนั้น ผมยืนฟังนิ่ง ๆ เมื่อเขาสั่งให้ทำความเคารพผมก็ทำ เขาสั่งให้ทำอะไรผมก็ปฏิบัติตาม ก่อนเข้ามาเป็นทหารผมได้เคยคุยกับรุ่นพี่ที่เขาเคยเป็นมาก่อน คำแนะนำหนึ่งที่ดีและผมก็เชื่อเขามาโดยตลอดก็คือ อย่าทำตัวเด่นจะเป็นภัย แล้วก็อย่าทำตัวด้อยจนเกินไป ให้คงไว้กด้วยความเป็นคนกลาง ๆ จะอยู่ง่ายกับทุก ๆ ที่ ซึ่งผมก็คิดว่าจริง
“ชื่อเล่นชื่ออะไรรึหนุ่ม”นายยศพันท่านนั้นรูปร่างสูงโปร่ง ดูเป็นคนรักษาสุขภาพและคงจะออกกำลังกาย ใบหน้าเป็นผู้ใหญ่น่าจะอายุประมาณห้าสิบปี ผิวของท่านออกขาวเหมือนคนที่มีเชื่อสายเสี้ยว ๆจีน คงจะดูแลมาอย่างดี ดูจากหน่วยที่ท่านทำงานก็เป็นงานเอกสารคงไม่ต้องออกแดดออกฝน ดวงตารี ๆ นั่น ทำให้ดูไม่เป็นคนที่น่ากลัวมาสักเท่าไหร่ ผมเชื่อว่าคงจะใจดีอยู่
“ชื่อนนท์ครับ”ผมตอบไปด้วยเสียงที่ดังฟังชัด เพราะถูกฝึกมาแบบนี้
“ได้ยินว่าเคยเป็นเทรนเนอร์มาก่อน”
“ใช่ครับ”ผมตอบอีกครั้ง
“ดี ดีเลยคงจะเป็นคนที่แข็งแรงมาก ๆ เหมาะสำหรับไปอยู่กับฉัน”นายพูดชัดถ้อยชัดคำด้วยเสียงที่ไม่ได้ดังจนเกินไป
“ขอบใจมากทหาร เดี๋ยวผมจะคุยกับอานนท์เป็นการส่วนตัวสักเล็กน้อย”หัวหน้าของผมทำท่าตะเบะแล้วค่อย ๆ เดินออกไป ใจผมเต้นรัว กลัวจะโดนอะไรที่ไม่คาดคิด เพราะต้องอยู่กับนายแค่สองคน
“มีครอบครัวหรือยังพลทหาร”
“ยังครับ”
“อายุเท่าไหร่แล้ว”เหมือนคำถามสัมภาษณ์งานยังไงยังงั้น
“อายุยี่สิบสามปีครับ”
“อ๋อ แสดงว่าก่อนหน้านี้เรียนมหาวิทยาลัยใช่มั้ย”
“ครับ ผมจบวิทยาศาสตร์การกีฬา”
“ดีเลย”
“บ้านฉันอยู่ข้างนอกค่ายนะ นายต้องไปอยู่ที่นั่นด้วย”
“รับทราบครับ”ผมตอบ
“เงินเดือนและวันหยุดอื่น ๆ ฉันจะให้หยุดตามปกติ ครบรอบการกลับบ้านก็สามารถกลับได้ แต่อาจจะต้องแบ่งช่วงกลับ เพราะถ้ากลับนาน ๆ เจ็ดวันจะไม่มีใครช่วยงานที่บ้าน มีอะไรจะถามมั้ย”
“เอ่อ คือ”ผมลังเล
“ถามมาเถอะ ฉันไม่สั่งซ่อมเหมือนพวกสิบเวรหรอกนะ”
“งานที่ท่านให้ผมไปทำเป็นงานอะไรหรอครับ ผมแค่กังวลว่าตัวเองอาจจะทำได้ไม่ดี”
“ดูแลพ่อของฉันที่ป่วยติดเตียง ช่วยกันกับภรรยาและคนดูแลที่จ้างมา ทำได้มั้ย”
“ทำได้ครับ”ผมตอบไปอย่างชัดเจน
“ไม่ต้องกังวลเรื่องอื่น ๆ ฉันไม่เอาเปรียบนายหรอก งานบ้านอะไรไม่ต้องทำ เมียฉันทำได้ แต่นายอาจจะต้องไปช่วยซื้อข้าวซื้อของ ยกนั่นยกนี่บ้างก็แล้วแต่สถานการณ์”
“รับทราบครับ” นายแนะนำผมอยู่หลายอย่าง ก่อนที่จะบอกให้ผมออกมาได้ เรื่องการเดินทางนายบอกว่าผมมีรถประจำตำแหน่งคันหนึ่ง สามารถเอาไปใช้ได้ แต่ให้เติมน้ำมันด้วยตัวเอง รถมอเตอร์ไซค์มีโอคันเล็ก ๆ ที่ดูแล้วน่าจะไม่ค่อยได้ใช้งานอะไรมาก สภาพมันก็ยังดีอยู่ไม่เบา
- Writer
