ผินเยว่ยกสำรับอาหารมาวางในแก่นายของตน จากนั้นก็เข้าไปประคองหลินฉงหยูให้ลุกขึ้นเพื่อไปรับประทานอาหารที่โต๊ะ
หลินฉงหยูอยู่ในชุดนอนสีขาวทั้งตัวยังไม่ได้สวมใส่อาภรณ์สำหรับออกไปข้างนอก ด้านหลังเสื้อมีเลือดซึมออกมาเล็กน้อย แค่มองสาวใช้ก้รู้ว่านางคงเจ็บมาก
“หากท่านลุกไปนั่งไม่ไหว ข้ายกสำรับมาที่ตั่งนอนได้” สาวใช้กล่าวด้วยความเห็นใจ แม่จะไม่ใช่เจ้านายสายตรงจากสกุลเสวี่ย แต่นางก็เป็นเจ้านายของตน
“ไม่เป็นไร ข้าลุกไหว” น้ำเสียงนั้นกล่าวเสียงเบา ค่อย ๆ ลุกเดินไปนั่งที่เก้าอี้โดยที่ผินเยว่เอาเบาะรองนั่งมาวางไว้ให้แล้ว
ความตึงของแผลที่กำลังบวมและสมานกันอยู่สร้างความปวดและแสบอยู่บ้างแต่ก็ต้องกัดฟันทนฝืนนั่งรับประทานอาหารตรงหน้า
“มาอยู่นี่ได้ไม่กี่วันก็เกิดเรื่องเช่นนี้ รู้เช่นนี้น่าจะอยู่สกุลเสวี่ย นี่ข้าต้องทนอยู่นี่อีกตั้งสามเดือนเลยหรือ” ริมฝีปากนั้นบ่นไปแต่ก็คีบอาหารเข้าปากไปไม่ยอมให้ตนได้ทนหิว
