เมื่อกลับไปถึงห้องหลินฉงหยูก็เอาแต่นั่งคิดทบทวนถึงปัญหาใหม่ที่เกิดขึ้น ระหว่างทางนางพยายามที่จะเปลี่ยนฉากกลับมาที่ห้องโดยไม่ต้องเสียเวลาเดิน แต่ทว่าไม่สามารถเปลี่ยนข้ามฉากที่ยิบย่อยนี้ไปได้
“แค่คิดจะย้ายตัวเองกลับมาอยู่ที่ห้องโดยไม่ต้องเดินให้เมื่อย แต่ก็ไม่สามารถทำได้ หรือว่าจากนิยายอาจจะกำลังกลายเป็นชีวิตจริงไปแล้ว” เจ้าของร่างอรชรและใบหน้าที่งามล่มเมืองกล่าวพึมพำกับตัวเอง
ตอนนี้รู้สึกได้ว่าเนื้อเรื่องและฉากต่าง ๆ แตกต่างจากนิยายที่เคยอ่าน โดยสิ้นเชิง รวมถึงความสามารถที่สามารถข้ามฉากไปได้ หากเป็นแบบนี้ต่อไปเวลาที่เดินก็ต้องเป็นเวลาที่เกิดขึ้นจริง
“ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ๆ เราก็แย่น่ะสิ จะต้องทำให้นิยายจบแบบไหนกันถึงจะออกไปจากโลกนิยายแห่งนี้ได้” น้ำเสียงนั้นเริ่มมีความกังวลใจ พึมพำกับตนเองจบก็กระแทกก้นนั่งลงที่เก้าอี้ด้วยความรู้สึกหงุดหงิด
สาวใช้ส่วนตัวที่ไม่ได้ติดตามในวันนี้เดินเข้ามาใ
