เศษรักมาเฟีย

21 หึง...หวง...โกรธ?

21 หึง...หวง...โกรธ?

บัวบูชานั่งดื่มด่ำกับบรรยากาศจนกระทั่งดวงอาทิตย์ใกล้จะลับขอบฟ้า โจนาธานเรียกให้เธอกลับห้องก่อนที่อิคารัสจะกลับมาเพราะเจ้านายไม่อนุญาตให้เธอออกไปข้างนอกจนค่ำ

และในขณะที่บัวบูชากำลังเดินผ่านมุมห้อง ร่างเล็กก็ต้องสะดุ้งเพราะมีใครบางคนยืนกอดอกรออยู่ด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ ทำให้หัวใจดวงน้อยๆหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม เหงื่อกาฬไหลชุ่มทั่วขมับ

อิคารัสกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่!

“ไง...จะพลอดรักกันไปถึงไหน ไม่เอากันให้จบๆไปเลยล่ะ” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน หลังเห็นสองหนุ่มสาวกำลังพลอดรักกันกลางทุ่งดอกไม้ ช่างโรแมนติกจริงๆ

“คะ…คุณพูดอะไร ฉันไม่ได้พลอดรักกับใคร” บัวบูชาปฏิเสธทันควันหลังสัมผัสได้ถึงรังสีบางอย่างจากดวงตาคมคู่นั้นที่กำลังมองมา

“ก็เห็นๆกันอยู่ว่าเธอกับไอ้โจนาธานกำลังจะเริงรักกัน แสดงว่าช่วงที่ฉันไม่อยู่ คงเอากันจนพรุนแล้วสินะ”

“หยุดพูดอะไรมั่วๆเดี๋ยวนี้นะ ฉันกับคุณโจนาธานไม่ได้ทำอะไรกัน อีกอย่าง…คุณโจนาธานก็ไม่ได้ชอบฉัน”

“ไอ้นั่นมันโง่จะตาย ตามมารยาหญิงไม่ทันหรอก ถ้าเธอคิดจะปั่นหัวลูกน้องฉันล่ะก็ บอกได้เลยว่าคิดผิด อย่างมากมันก็แค่เอา แต่มันไม่มีวันไปเป็นพวกเดียวกับเธอหรอก” เขากวาดตามองร่างเล็กตั้งแต่หัวจรดเท้า ในหัวนึกถึงแต่ภาพที่เธอกับโจนาธานกำลังพลอดรักกัน และมันก็ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอีกแล้ว

ไม่รู้ว่าหงุดหงิดเรื่องอะไรกันแน่

“คุณก็น่าจะรู้จักนิสัยลูกน้องของตัวเองดี ว่าเขาไม่มีทางทำอะไรลับหลังแน่นอน คุณโจนาธานจงรักภัคดีกับคุณยิ่งกว่าอะไร” บัวบูชาปกป้องโจนาธานเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายเดือดร้อน

“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก ถ้าจะเอากันก็ไปเอาที่ห้องสิ ไม่อายฟ้าดินบ้างหรือยังไง”

“บอกแล้วไงว่าฉันกับเขาไม่ได้ทำอะไรกัน หรือถ้าคุณจะคิดยังไงก็แล้วแต่ ฉันคงห้ามความคิดคุณไม่ได้” บัวบูชาปรายตามองร่างสูงอยู่ครู่หนึ่ง ตอนนี้เธอไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเขาเพราะโจนาธานบอกว่าทำตัวน่ารักๆเข้าไว้ อะไรยอมได้ก็ยอมเพราะอิคารัสชอบคนว่านอนสอนง่าย “ขอตัวก่อนนะคะ ฉันอยากพักผ่อน”

หมับ!

“เดี๋ยวก่อน” มือหยาบคว้าข้อมือเล็กของคนที่กำลังจะเดินหนีไว้ได้ทัน “ใครใช้ให้ไป”

“ปะ…ปล่อยค่ะ ฉันจะไปพักผ่อน” หญิงสาวพยายามแกะมือเหนียวหนึบออก แม้เขาจะไม่ได้เพิ่มแรงบีบเหมือนครั้งก่อนๆ แต่เธอก็ยังสู้แรงมหาศาลไม่ได้อยู่ดี

“จะรีบไปเอากับไอ้โจนาธานหรอ”

“เลิกใส่ร้ายลูกน้องตัวเองสักที ฉันไม่ได้จะไปเอากับใครทั้งนั้น มีแต่คุณนั่นแหละที่ส่งฉันไปให้คนอื่นย่ำยี” บัวบูชาเผยอหน้ามองร่างสูงด้วยน้ำเสียงสั่นเครือทันทีที่นึกขึ้นได้ว่าผู้ชายคนนี้เคยส่งเธอไปให้ลูกน้องย่ำยี

ก็เขาเคยทำแบบนี้มาแล้ว จะมาโกรธโจนาธานทำไม

“…” อิคารัสนิ่งไปพักหนึ่ง แต่ดวงตาคมยังหยุดนิ่งอยู่ที่ใบหน้าหวานฉ่ำที่กำลังก้มหน้างุดและมีอาการสั่นระริกนิดๆเหมือนกำลังกลัว “งั้นก็ตามฉันมา”

“จะ…จะพาฉันไปไหน”

ร่างสูงกระตุกแขนของคนตัวเล็กให้เดินตามมา

“ไปถึงเดี๋ยวก็รู้เอง”

บัวบูชาสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วยอมเดินตามอย่างว่าง่ายเพราะไม่อยากถูกทำร้ายเหมือนหลายวันก่อน แค่นี้ก็เจ็บจนเข็ดแล้ว เขาจะพาเธอไปไหนก็สุดแล้วแต่เวรแต่กรรมเถอะ ในเมื่อตอนนี้เขาคือผู้กุมชีวิตของเธออยู่

ใบหน้าหวานฉ่ำเงยหน้ามองแผ่นหลังกว้างเป็นระยะๆพรางกวาดสายตามองรอบๆ ตอนนี้เขาพาเธอขึ้นมายังชั้นบนสุดของบ้าน ซึ่งบ้านหลังนี้มีทั้งหมดสามชั้น ส่วนชั้นที่เธออยู่ก็คือชั้นสอง และเมื่อมาถึงหน้าห้องที่บานประตูทำจากแบรนด์ดังของประเทศฝรั่งเศส มือใหญ่ก็ผลักประตูเข้าไป ทำให้เห็นข้างในห้องชัดเจนเต็มสองตา

บ้านหลังนี้ใหญ่โตเกินกว่าจะเรียกว่าบ้านเสียอีก แต่ละห้องกว้างขว้างกว่าบ้านที่เธอเคยอยู่ที่เมืองไทยด้วยซ้ำ หรือจะเรียกว่าคฤหาสน์ลับที่ซ่อนอยู่บนเกาะก็ได้เพราะตั้งอยู่บนพื้นที่ขนาดหลายร้อยไร่ กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา ป้าลูซี่เคยเล่าให้ฟังว่า ที่นี่มีห้องใต้ดินซึ่งเป็นแหล่งเก็บสะสารต่างๆที่ใช้ในการทำอาวุธสงคราม รวมไปถึงคุกใต้ดินที่มีไว้ขังพวกศัตรู ดังนั้นห้องใต้ดินจึงเป็นห้องต้องห้ามที่ใครก็ห้ามเข้าไปถ้าไม่ได้รับอนุญาต

เขาดึงร่างเล็กเข้ามาข้างในทำให้เธอยืนเคว้ง ทำตัวไม่ถูก ถ้าเดาไม่ผิด ห้องนี้ก็น่าจะเป็นห้องนอนของเขาเอง เพราะมีรูปถ่ายของครอบครัวตั้งอยู่บนหัวเตียง

“เอ่อ…” หญิงสาวเกิดอาการประหม่า ไม่รู้ว่าเขาพาเธอมาห้องนี้ด้วยเหตุผลอะไรกันแน่

“เดินไปรอที่เตียง” เขาสั่งเสียงเรียบและกำลังถอดเสื้อสูทตัวนอกวางพาดไว้บนเก้าอี้ แต่เมื่อยังเห็นหญิงสาวยืนงงอยู่ ทำให้ร่างสูงออกคำสั่งอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเข้มขึ้นจนคนตัวเล็กสะดุ้ง “ไม่ได้ยินหรือไง ฉันบอกให้ไปรอที่เตียง!”

อิคารัสที่มีอาการหงุดหงิดตั้งแต่เห็นภาพที่บัวบูชากำลังนั่งซบกับโจนาธาน ชี้นิ้วไล่ให้เธอไปนอนรอที่เตียง

สามวันที่ผ่านเขาไม่ได้ปลดปล่อยความอัดอั้นกับใครเลยด้วยซ้ำ แต่พอกลับมาถึง กลับเห็นเธอกำลังนั่งจู๋จี๋อยู่กับลูกน้องคนสนิท คงจะคันมากสินะ ถึงได้เอาไม่เลือกแบบนี้

บัวบูชาตวัดหน้ามองร่างสูงด้วยความตกใจเพราะจู่ๆเขาก็ขึ้นเสียงใส่ แต่ด้วยความที่โจนาธานบอกเอาไว้ว่าต้องว่านอนสอนง่าย ทำให้หญิงสาวค่อยๆคลานขึ้นไปรอบนเตียง แล้วนั่งรอด้วยอาการใจเต้นระทึก ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรกับเธอในห้อง

แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมจู่ๆเขาถึงพาเธอมาที่นี่

“คันขนาดนั้นเลยหรอ” ร่างสูงถอดเข็มขัดทิ้งลงบนพื้นอย่างมีอารมณ์ เพราะสิ่งที่กำลังกวนใจทำให้เขาเริ่มมีอารมณ์ฉุนขึ้นเรื่อยๆ

“คะ?” บัวบูชาเลิกคิ้วถามด้วยความสงสัยเพราะไม่รู้ว่าเขากำลังจะสื่อถึงอะไร

“ไอ้โจนาธานมันเป็นลูกน้องคนสนิทของฉัน เว้นมันสักคนบ้างก็ได้”

“…” บัวบูชาเม้มริมฝีปากเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง นึกว่าเคลียร์กันแล้วซะอีก แต่ทำไมจู่ๆเขาถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมาอีกแล้วทั้งๆที่มันไม่ใช่เรื่องจริง “บอกแล้วไงว่าฉันกับเขาไม่ได้มีอะไรกัน แต่ถึงมีก็ไม่ผิด ในเมื่อคุณก็เคยยกฉันให้เขา”

“งั้นก็แสดงว่าเธอชอบมัน”

บัวบูชาเพิ่งสังเกตุเห็นสันกรามหนาขบแน่นเข้าหากันเป็นระยะๆ อีกทั้งดวงตาคมคู่นั้นกำลังมองมาที่เธอด้วยความโกรธ

“จะชอบหรือไม่ชอบมันก็เรื่องของฉัน คุณโจนาธานอ่อนโยน พูดเพราะ ใจดี มีเมตตา ใครบ้างจะไม่ชอบ” บัวบูชาไม่มีทางรู้เลยว่าประโยคนั้นดันไปกระตุกต่อมเดือดของมาเฟียหนุ่มเข้า

อิคารัสพุ่งตัวเข้ามา ใช้มือใหญ่ตะปบเข้าที่ปลายคางมนแล้วกระชากหน้าสวยให้หันมาสบตา

“ถ้างั้นก็ลองเอากับไอ้คนใจหยาบ พูดจาสถุน สันดานเหี้ย ไม่เห็นใจใครหน่อยเป็นไง เผื่อเธอจะได้ลืมรสชาติของไอ้พวกคนดี!”

--------------