06 สัตว์เลี้ยง
1264 Words
06 สัตว์เลี้ยง
เสียงคลื่นกระทบชายฝั่งดังเป็นจังหวะ แสงดวงอาทิตย์ในยามเช้าสาดส่องผ่านม่านหน้าต่างเข้ามา คนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียงเบี่ยงหน้าหลบแสงจ้าและนั่นก็ทำให้เธอเริ่มได้สติ
หญิงสาวค่อยๆพยุงร่างอันแสนปวดร้าวลุกขึ้นนั่งสำรวจตามเนื้อตัว มีรอยเขียวช้ำเป็นจ้ำ และที่ทำให้เธอถึงกับน้ำตาพรั่งพรูออกมาราวกับเขื่อนแตกนั่นก็คือ…เธอไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้า!
“ไม่จริง…” บัวบูชาร้องไห้สะอึกสะอื่นจนร่างสั่น ร่องรอยพวกนี้เป็นเครื่องการันตรีแล้วว่าตอนหลับไปมันเกิดอะไรขึ้นบ้าง หมดแล้วสิ่งที่หวงแหนมาตลอดยี่สิบสองปี ทำไมถึงไม่ตายๆไปซะ ดีกว่าตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าร่างกายอันแสนบริสุทธิ์ถูกผู้ชายหลายคนย่ำยีไปแล้ว “ไอ้เลว! ไอ้ชั่ว! แกทำแบบนี้กับฉันทำไม ฮื้อๆๆ”
เธอคงทนอยู่ในสภาพนี้ต่อไปไม่ไหว ขอตายดีกว่าถ้าต้องอยู่อย่างตายทั้งเป็นแบบนี้ มือเรียวค่อยๆเคลื่อนผ้าห่มผืนเก่าขึ้นมาคลุมเรือนร่างอันแสนบอบช้ำ ร้องไห้ปริ่มใจจะขาด ทั้งห้องจึงได้ยินเพียงเสียงร้องไห้ดังระงม
“ฮื้อๆๆ พี่ทัช…บัวไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว ถ้าบัวตาย ฮึก! พี่ต้องดูแลตัวเองดีๆนะ” บางเรื่องก็เกินกว่าที่คนคนหนึ่งจะรับไหวจนทำให้เธอนึกคิดสั้นขึ้นมา หากตายไปเลย ก็คงไม่ต้องทนอยู่อย่างเจ็บปวดแบบนี้
เท้าเล็กกำลังจะก้าวลงจากเตียงมุ่งหน้าไปที่ริมหน้าต่าง แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้น บัวบูชารีบถอยร่างกลับมานั่งอยู่บนเตียงแล้วดึงผ้าห่มคลุมร่างด้วยอาการหวาดผวา
“นั่นเธอจะทำอะไร” โทนเสียงที่เปลี่ยนไปทำให้บัวบูชารู้ได้ทันทีว่าเขาไม่ใช่ผู้ชายใจร้ายคนนั้น
“ออกไปนะ ยะ…อย่าเข้ามา!” ร่างเล็กที่อยู่ในอาการหวาดกลัว ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนพูดไม่ได้ศัพท์ แต่ชายคนนั้นไม่ฟัง ก้าวเท้าเข้ามาใกล้ๆแล้ววางถาดอาหารลงบนเตียง
“นายให้ฉันเอาอาหารมาให้”
“ฉันไม่กิน ฮึก! ฉันอยากตาย ได้โปรด…ฆ่าฉันเถอะ ฆ่าฉัน ฮื้อๆๆ”
“ฉันทำแบบนั้นไม่ได้หรอกถ้านายไม่ได้สั่ง รีบกินสิ เธอยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวานไม่ใช่หรอ” เขาพูดด้วยสีหน้านิ่งเรียบ แต่กลับดูไม่ได้น่ากลัวเท่าผู้ชายคนนั้น
“ฉันกินอะไรไม่ลง คุณเอามันกลับไปเถอะ”
“แต่เธอต้องกิน เพราะเธอยังต้องอยู่ที่นี่อีกนาน”
“ไม่! ฉันไม่อยู่ พวกคุณทำลายชีวิตฉัน ทำลายสิ่งหวงแหนของฉัน ทำให้ฉันอยู่อย่างตายทั้งเป็น พวกคุณมันไม่ใช่คน” บัวบูชาที่สติแตกไปแล้วหวีดร้องเสียงดังเหมือนกำลังคุ้มคลั่ง
“ถ้าเธอยังไม่สงบสติอารมณ์ รับรองว่านายได้เข้ามาจัดการเธอแน่” เขาสั่งเสียงเข้ม ยืนดูด้วยสีหน้านิ่งเรียบราวกับไม่ได้รู้สึกอะไร ทั้งๆที่เพิ่งทำเรื่องอย่างว่ากับเธอมา
“จะทำอะไรก็ทำเลย พวกคุณมันไม่ใช่คนอยู่แล้ว คุณเองก็เป็นหนึ่งในคนที่ย่ำยีฉันใช่ไหม ทำไมไม่ฆ่าฉันให้ตายๆไปเลยล่ะ ปล่อยให้ฉันมีชีวิตอยู่ต่อทำไม ฮึก! ฉันอยากตาย ได้โปรดฆ่าฉันที….ฆ่าฉันเถอะ ฮื้อๆๆ”
“นี่เธอพูดเรื่องอะไร” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันยุ่งเพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอพูด
“พวกคุณมันก็แค่สัตว์นรก ชิงหมาเกิด ฉันขอให้พวกคุณตกนรกไม่มีวันได้ผุดได้เกิด!”
“ฉันว่าเธอชักจะบ้าไปใหญ่แล้ว กินข้าวเถอะถ้ายังไม่อยากเจ็บตัว”
“ฉันไม่กิน!” บัวบูชาคว้าถาดอาหารขึ้นมาแล้วปาใส่ผู้ชายคนนั้นจนเศษอาหารเลอะเต็มพื้นห้อง “ออกไปนะไอ้พวกผู้ชายใจทราม ออกไป!!”
“ถือว่าฉันเตือนเธอดีๆแล้วนะ” ชายคนนั้นปัดเศษอาหารออกจากเสื้อด้วยสีหน้าหงุดหงิด แต่ยังไม่ทันก้าวเท้าออกจากห้อง ก็ได้ยินเสียงใครบางคนดังมาจากหลังประตู
“เธอไม่ยอมกินใช่ไหม” ชายร่างสูงที่ยืนรออยู่หลังประตูพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ บัวบูชารับรู้ได้ทันทีว่าเสียงนั้นคือเสียงของใคร
“ฉันเตือนเธอแล้ว แต่เธอไม่ฟังเองนะ” เขาเดินอ้อมเข้ามาด้านหลังแล้วมัดมือไขว้หลัง ก่อนจะใช้ผ้าปิดตาของเธอเอาไว้
“นี่คุณจะทำอะไร! ปล่อยฉันนะ…ปล่อย!!” บัวบูชาดิ้นรนหนักขึ้น แต่ก็สู้พวกคนใจหยาบไม่ได้ หลังใช้ผ้าปิดตาเสร็จ เขาก็เดินออกไปแล้วให้ผู้ชายอีกคนที่เป็นเหมือนซาตานร้ายเดินเข้ามา
“รอบก่อนยังไม่เข็ดใช่ไหม” บัวบูชาขนลุกซู่เมื่อเสียงฝีเท้านั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆจนกระทั่งหยุดอยู่ข้างเตียง เธอปิดปากเงียบทันทีเพราะกลัวเขาส่งเธอไปให้พวกลูกน้องย่ำยีอีก “ไหนล่ะ คนปากเก่ง”
“ถ้าคุณจะเข้ามาเพื่อฆ่าฉัน ก็ฆ่าเลยสิ” เธอท้าทายกลับเสียงสั่น แต่เขากลับหัวเราะออกมาราวสะใจที่เธอกลัวจนสติแตก
“บอกแล้วไงว่าฉันไม่ฆ่าเธอตอนนี้หรอก ไว้รอฆ่าพร้อมกันกับไอ้พี่ชายตัวดีของเธอดีกว่า”
“…” บัวบูชาไม่ได้ตอบโต้กลับ ทำได้เพียงปิดปากเงียบ อยากรู้เหลือเกินว่ามันเป็นใคร ทำไมถึงไม่ยอมให้เธอเห็นหน้า ถ้าให้เดา หน้าตาของมันก็คงอัปลักษณ์เกินกว่าจะให้ใครเห็น
เขาก้มลงหยิบถาดอาหารที่ยังพอมีเศษอาหารหลงเหลืออยู่ขึ้นมา
“ขนาดหมามันยังรู้จักคุณค่าของอาหารเลย”
“ฉันไม่หิว ฉันยอมอดตายดีกว่ากินอาหารของคุณ”
“แต่ฉันไม่ยอมให้เธอตายหรอก จนกว่า…จะเจอพี่ชายของเธอ” มือใหญ่ควักเศษอาหารออกมาจากถาด ก่อนที่มืออีกข้างจะบีบคางมนเพื่อให้เธอยอมอ้าปาก
“อึก!”
“กินเข้าไปซะ เพราะเธอมันก็ไม่ได้ต่างอะไรจากหมาตัวหนึ่งที่ฉันจะทำอะไรก็ได้”
“ไม่!! อื้อ…!” มือใหญ่ออกแรงบีบจนกระดูกแทบแหลกละเอียด บัวบูชาทนความเจ็บปวดไม่ไหว เผลออ้าปากร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บปวด ทำให้เศษอาหารถูกยัดเข้าไปในปากทันที เธอสำลักจนน้ำหูน้ำตาไหลพราก “แค่ก!แค่ก!”
“ทีนี้ก็รู้แล้วใช่ไหม ว่าอย่าปากเก่งกับลูกน้องของฉัน เธอมันก็แค่สัตว์เลี้ยง” หลังบังคับให้เธอทานอาหารได้สำเร็จ ชายหนุ่มก็ก้าวถอยหลังออกมาหนึ่งก้าว ยืนกอดอกดูผลงานของตัวเองด้วยความพึงพอใจ แต่ทันใดนั้นสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อเธอได้ท้าทายอำนาจของเขาด้วยการถุยเศษอาหารใส่หน้าของเขา
“ถุ้ย!! ฉันไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของคนใจหยาบอย่างคุณ…โอ้ย!”
“เธอกล้ามากที่ถุยเศษอาหารใส่ฉัน รอบที่แล้วยังไม่เข็ดใช่ไหม!” มือหยาบกระชากท่อนแขนเรียวเข้ามาใกล้ ออกแรงบีบจนอีกฝ่ายร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะผลักร่างเล็กชนกับหัวเตียง “งั้นรอบนี้ฉันจะเป็นคนทำเอง!”
“ไม่นะ!! อย่าทำฉัน…อย่า…!!!”
- Writer
