เศษรักมาเฟีย

09 สิ่งที่ไม่คิดว่าจะได้ทำ Nc+

09 สิ่งที่ไม่คิดว่าจะได้ทำ

…สองชั่วโมงผ่านไป

ชายหนุ่มยังคงโถมร่างใหญ่ใส่คนตัวเล็กอยู่อย่างนั้น ทุกสัมผัสเต็มไปด้วยความหื่นกระหายทั้งที่ผ่านมาแล้วเกือบสองชั่วโมงก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะอิ่ม ใช่ว่าเขาไม่เคยผ่านผู้หญิงมา แต่กับเธอคนนี้ทำให้เขารู้สึกติดใจในรสชาติอันไร้เดียงสาแบบที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน

“พะ…พอเถอะ~ ฉันไม่ไหวแล้ว” ริมฝีปากซีดขยับพูดเสียงแผ่วเบา น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลลงมาจนแห้งเหือดกลายเป็นคราบเกรอะเกาะอยู่บนพวงแก้ม

ตอนนี้เธอไม่ไหวแล้ว…ไม่ไหวแล้วจริงๆ เมื่อไหร่เขาจะปล่อยให้เธอหลุดพ้นจากความทรมานนี้เสียที

“ลืมบอกไป ฉันเป็นคนเสร็จยาก อ้าส์…” เขาสูดปาก เปล่งเสียงคำรามลั่นด้วยความสุขสม แล้วอัดกระแทกสะโพกสอบถี่รัวเร็วขึ้นเรื่อยๆ

แขนล่ำตวัดเรียวขาของคนอ่อนแรงขึ้นพาดบ่าแล้วโน้มร่างไปข้างหน้า คนตัวเล็กทั้งจุกทั้งเจ็บจนพูดไม่ออก แล้วเขาก็กระแทกร่างเข้ามาอย่างป่าเถื่อน ทุกสัมผัสรุนแรงราวกับว่าเธอไปฆ่าคนในครอบครัวของเขา

และในที่สุดบัวบูชาก็ทนความเจ็บปวดไม่ไหวอีกต่อไป มือที่ดันแผ่นหน้าอกค่อยๆหล่นลงข้างลำตัว ความเจ็บปวดทวีคูณขึ้นเรื่อยๆก่อนที่ดวงตาแสนพร่ามัวไปด้วยคราบน้ำตาจะค่อยๆปิดลง ลมหายใจแผ่วเบาเป็นจังหวะ และเสียงสุดท้ายที่ได้ยินก็คือเสียงคำรามอันน่าเกลียดคนผู้ชายใจหยาบ

…ภาวะนาขอให้เธอหลับไปแล้วไม่ฝืนขึ้นมาอีกเลย

สันกรามหนาขบแน่นเป็นลำหลังจากกระแทกมานานและกำลังจะถึงเส้นชัย แต่พอก้มลงมองคนใต้ร่างปรากฏว่าเธอแน่นิ่งไปแล้ว เขาสบถออกมาอย่างหัวเสร็จเพราะยังไม่ถึงที่หมายแต่เธอดันชิ่งหลับไปก่อน

“บ้าชิบ! อ่อนแอจริงๆ” พี่เป็นถึงมือขวาของมาเฟีย แต่น้องสาวดันเป็นผู้หญิงอ่อนแอเจ้าน้ำตา เขาเกลียดนักผู้หญิงที่ไม่เอาไหนแบบนี้ แลดูไม่มีประโยชน์เอาซะเลย จะใช้แรงงานก็กลัวจะตายห่ากลางลมกลางแดด “ไร้ประโยชน์!”

สะโพกสอบเร่งจังหวะถี่ขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับเสียงคำรามดังลั่นห้องด้วยความสุขสม เมื่อใกล้ถึงจุดแตกดับร่างใหญ่กระตุกเกร็งสองรอบก่อนที่ธารน้ำรักจะถูกพ้นเข้าไปด้านใน ร่างบางที่สลบไปแล้วไม่มีทางรู้ว่าสิ่งนั้นได้เข้าไปในตัวของเธอแล้ว เขาแช่แก่นกายไว้อยู่อย่างนั้นจนกระทั่งความอึดอัดค่อยๆคลายออก

มือหนาดึงแก่นกายออกจากร่องเนื้อคับแน่น ส่งผลให้น้ำรักกับเลือดสีแดงสดไหลผสมปนกันออกมาจนเลอะที่นอน มุมปากหยักแสยะยิ้มด้วยความสะหลังจากเปิดซิงน้องของไอ้ชาติชั่ว อย่าคิดว่าเป็นคนแรกแล้วเขาจะทะนุถนอม เธอจะมีชีวิตอยู่ไม่ต่างจากสัตว์เลี้ยง เพราะอย่างน้อยในอนาคตก็น่าจะพอมีประโยชน์กับงานของเขาอยู่บ้าง

“เธอผิดที่เกิดมาเป็นน้องสาวของมัน และเธอก็มีส่วนผิดที่ใช้เงินที่พ่อฉันจ้างมัน!” เงินทุกบาททุกสตางค์ของไอ้ทัชกรถูกโอนเข้ามาที่บัญชีของผู้หญิงคนนี้ ใครก็ตามที่มีส่วนเกี่ยวของกับเรื่องนี้ เขาจะไม่ปล่อยไว้เด็ดขาด ในเมื่อเธอเองก็มีส่วนร่วมในการใช้เงิน นั่นก็แปลว่าเธอก็มีส่วนผิดเหมือนกัน

ถ้าพ่อของเขาไม่เลี้ยงงูเห่าเอาไว้ ป่านนี้ท่านก็ยังคงมีชีวิตอยู่ ไม่มีใครคาดคิดว่าคนที่ท่านรักและไว้ใจถึงขั้นยอมยื่นมือเข้าไปช่วยให้ชีวิตของมันหลุดพ้นจากความยากลำบาก จะกล้าทำขนาดนี้

เขาก้มลงหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมใส่ด้วยสีหน้านิ่งเรียบราวกับไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ก่อนจะออกไป หางตาคมเหลือบไปเห็นข้อมือเล็กถูกมัดไขว้อยู่ เขาเอื้อมมือไปกระชากเชือกเส้นนั้นให้หลุดออกจากกัน พบว่าข้อมือของเธอมีรอยถลอกจนเลือดไหลซิบ ดวงตาคมหยุดนิ่งอยู่ที่ใบหน้าหวานฉ่ำครู่หนึ่ง

ยอมรับว่าน้องสาวไอ้ทัชกรน่ากินจนอดใจไม่ไหว ใบหน้าจิ้มลิ้มที่ทั้งสวยและน่ารักในเวลาเดียวกับบวกกับทรวดทรงที่ไม่เป็นสองรองใครทำให้เขาตบะแตกตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ

“ถึงจะเป็นคนแรกของเธอ แต่ฉันไม่ใช่คนสุดท้ายแน่นอน”

เขาพ่นประโยคทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกไปจากห้องและไม่ลืมกำชับลูกน้องที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องให้เรียกแม่บ้านมาทำความสะอาดคราบคาวโลกีย์ที่เขาทิ้งเอาไว้เต็มเตียง ลูกน้องได้แต่ก้มหน้างุดเพราะรู้ว่าเจ้านายลงโทษผู้หญิงคนนั้นด้วยวิธีใด เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เสียงสั่นเครือกำลังร้องขอให้ปล่อยครั้งแล้วครั้งเล่า ใครได้ยินต่างก็รู้สึกสะเทือนใจ ไม่คิดว่าเจ้านายจะรุนแรงกับผู้หญิงตัวเล็กๆได้ขนาดนี้

บุรุษชายกลับเข้ามาที่ห้องแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาสีดำ มือใหญ่เอื้อมไปคว้าบุหรี่ขึ้นมาดูดด้วยความสบายใจหลังจากได้ปลดปล่อยความอึกอัด ลึกๆแล้วเขายังไม่อิ่ม แต่กลัวเธอจะตายเสียก่อนก็เลยยอมไว้ชีวิต

ใบหน้าหล่อสลักหยุดนิ่งอยู่ที่กรอบรูปของครอบครัวที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงาน ในรูปมี พ่อ แม่ น้องสาว รวมไปถึงตัวเขา แต่คนในรูปจากไปหมดแล้ว จึงเหลือเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่ยังมีชีวิตอยู่บนโลก

มารดากับน้องสาวจากไปด้วยอุบัติเหตุตั้งแต่ตอนที่เขายังเด็ก ตอนนั้นเขาเสียใจมากจนแทบไม่เป็นผู้เป็นคน แต่กว่าจะทำใจได้ก็เกือบหลายไป หลังจากนั้นไม่นานบิดาของเขาก็ถูกฆาตกรรม และนั่นมันก็ยิ่งทำให้เขามั่นใจว่ามารดากับน้องสาวไม่ได้จากไปด้วยอุบัติเหตุแน่นอน

เหมือนอย่างที่บิดาของเขาเคยบอก ถ้าเลือกที่จะเดินบนเส้นทางนี้ต้องทำใจให้ได้หากคนข้างกายจากไป ศัตรูไม่ได้เล่นซึ่งๆหน้าแต่อาจจะเล่นงานคนที่เรารัก ด้วยเหตุนี้เขาถึงไม่อยากมีแฟนไม่อยากมีคนรัก เพราะกลัวจะมีจุดจบเหมือนมารดากับน้องสาว

หากยังอยู่บนเส้นทางนี้…อยู่คนเดียวน่าจะปลอดภัยที่สุด อย่างน้อยก็ไม่ได้ดึงใครเข้ามาในโลกที่เต็มไปด้วยอันตราย เพราะเขามันก็แค่ตัวอันตราย!

อีกฟากหนึ่ง…มือเรียวของคนที่เพิ่งได้สติค่อยๆขยับอย่างยากลำบาก ความปวดร้าวทั่วร่างทำให้สติสัมปชัญญะเริ่มกลับคืนมา เอื้อมมือไปแกะผ้าปิดตาออกจากใบหน้าก่อนจะขยับกายอันแสนรวดร้าวลุกขึ้นนั่ง แต่เมื่อเห็นคราบเลือดและคราบน้ำสีขาวเลอะบนที่นอน ทำให้น้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาอีกรอบ

ทั้งรู้สึกสึกสารและสมเพชตัวเองที่ชีวิตต้องมาเจออะไรแบบนี้ เธอรังเกียจคราบพวกนั้น ไม่อยากเห็นมันแม้แต่วินาทีเดียว เหมือนตอกย้ำว่าร่างกายนี้ได้กลายเป็นที่บำเรอความใคร่ไปแล้วจริงๆ

“ไอ้เลว! ไอ้ชั่ว! ฉันเกลียดแก ฮื้อๆๆ” มือเล็กกำหมัดแน่นด้วยความโกรธแค้น ทั้งโกรธและเกลียดผู้ชายคนนั้นจนอยากจะฆ่าให้ตาย ไม่เคยรู้สึกแค้นใครขนาดนี้มาก่อน

สาบานได้เลยว่าถ้ามีปืน เธอฆ่ามันแน่!

“ฉันขอให้แกเจ็บปวดร้อยเท่าพันเท่า!”

ดวงตากลมโตแดงก่ำจ้องเขม่งด้วยความเคียดแค้น แต่ทันใดนั้นก็เหลือบไปเห็นมีดเล่มเล็กที่เขาขว้างทิ้งตกอยู่มุมห้อง ร่างเล็กกัดฟันอดทนต่อความเจ็บปวดแล้วคลานลงจากเตียงเพื่อไปหยิบมีดเล่มนั้นมาซ่อนไว้ใต้หมอน

เธอนั่งนิ่ง ปล่อยให้น้ำตาไหลริน ดวงตาว่างเปล่าคู่นั้นฉายชัดถึงความเกลียดชัง ต่อให้เธอต้องตาย อย่างน้อยถ้าฆ่ามันตายก่อน เธอก็คงนอนตายตาหลับ พี่ชายของเธออาจจะปลอดภัย นี่คือสิ่งที่ไม่คาดคิดมาก่อนว่าชาตินี้จะได้ทำ

“แกจะต้องชดใช้ ไอ้สารเลว!”