17 หนี!
1340 Words
17 หนี!
@เช้าวันถัดมา
ป้าลูซี่นำอาหารเช้าเข้ามาให้บัวบูชาแต่ปรากฏว่าหญิงสาวหายไปจากห้อง ที่หน้าต่างมีร่องรอยถูกปีนลงไป ทำให้นางรีบมาบอกอิคารัสที่ห้องทำงาน
“แย่แล้วครับคุณอิคารัส บัวบูชาหนีไปแล้ว!”
“ว่าไงนะ!!”
“บัวบูชาหนีไปค่ะ คุณอิคารัสรีบไปตามนะคะ ป้าเป็นห่วงเธอ กลัวเธอหนีออกไปทางทะเล”
“ไม่ต้องห่วงครับป้า เดี๋ยวผมจะไปตามเธอกลับมาตอนนี้แหละ” อิคารัสกระแทกปากกาลงบนโต๊ะด้วยความหงุดหงิด เขาสั่งให้ลูกน้องเฝ้าเธอไว้อย่างดี แต่พวกมันทำงานประสาอะไรถึงปล่อยให้ผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวหนีไปได้
หลังจากนั้นเขาก็บอกให้โจนาธานไปเรียกลูกน้องขึ้นมา ทุกคนทำหน้าเลิ่กลั่ก เหงื่อกาฬไหลชุ่มทั่วขมับ เอาแต่โทษกันไปมา และทันใดนั้นเองเสียงขวดเหล้าก็ถูกปาใส่ผนังอย่างแรง จนทุกคนสะดุ้งเฮือกด้วยความหวาดกลัว
“พวกมึงมีกันตั้งห้าคน ทำไมถึงปล่อยให้ผู้หญิงตัวเล็กๆหนีไปได้!!”
“พะ…พวกผมไม่คิดว่าเธอจะหนีออกทางหน้าต่างได้เพราะมันสูงมาก แล้วตอนนั้นก็ดึกแล้วด้วย พวกผม…เอ่อ…ประมาทเองครับ” ลูกน้องคนหนึ่งก้มหน้างุด ตอบเสียงสั่น สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล กลัวว่าจะถูกอิคารัสลงโทษ
“กูอยากเอาปืนกรอกปากพวกมึงให้หมดทุกคนจริงๆ แค่ผู้หญิงคนเดียวยังหนีไปได้ ถ้าวันนี้พวกมึงไม่ได้ตัวเธอกลัวมา กูไล่พวกมึงออกแน่!!”
“พวกผมขอโทษจริงๆครับ ขอบคุณที่นายไม่ลงโทษผม”
“ใครบอก ถ้าภายในอีกสามชั่วโมงยังไม่ได้ตัวเธอมา พวกมึงนั่นแหละจะเป็นฝ่ายเจ็บตัวเอง!”
“คะ…ครับๆ พวกผมจะรีบไปตามหาเธอตอนนี้เลย คิดว่าคงหนีไปไหนไม่ได้ไกล หรือถึงหนีไปก็ไม่ถึงฝั่งอยู่ดี” ลูกน้องของอิคารัสแตกตื่นออกจากห้องด้วยอาการหวาดกลัว รีบออกตามไปหาตัวบัวบูชา เพราะถ้าอีกสามชั่วโมงยังไม่ได้ตัวเธอ พวกเขานั่นแหละจะเป็นฝ่ายเจ็บเอง
“คิดว่าจะหนีฉันพ้นหรอ” มือใหญ่กำหมัดแน่น แววตาเคียดแค้นจ้องเขม่งไปที่รูปของบัวบูชา ตราบใดที่ยังไม่เจอไอ้ทัชกร อย่าคิดว่าจะออกไปจากที่นี่ได้ มีอยู่สิ่งเดียวที่จะพาเธอออกไปจากตรงนี้นั่นก็คือความตาย แต่เขายังไม่อนุญาตให้เธอตาย!
ลูกน้องเฝ้าอยู่ทั่วทุกมุมขนาดนี้ยังหนีออกไปได้ แสดงว่าเธอคงวางแผนการนี้มานานแล้ว คอยดูเถอะ เจอตัวเมื่อไหร่จะสั่งสอนให้เข็ดเลย
เขาหยิบมือถือเครื่องหรูขึ้นมา ต่อสายหาลูกน้อง
“ทำยังไงก็ได้ให้เธอจำจนไม่กล้าหนีไปอีก!”
หลังวางสาย ชายหนุ่มหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบอย่างสบายใจ ราวกับรู้ว่ายังไงเธอก็หนีไม่พ้น อีกไม่กี่ชั่วโมงลูกน้องจะเอาตัวเธอมา แล้วหลังจากนั้นเขาจะเป็นคนจัดการเธอเอง
อีกฟากหนึ่ง…
บัวบูชาวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิตหลังจากไต่ลงมาจากชั้นสองของบ้านได้สำเร็จ เธอวิ่งเข้าไปซ่อนตัวในพุ่มไม้จนกระทั่งแน่ใจแล้วว่าลูกน้องของอิคารัสหลับกันหมด จึงวิ่งเข้าป่าโดยไม่หันหลังกลับไปมอง โชคดีที่เธอรอดพ้นจากกล้องวงจรปิดไปได้ เพราะยืนสังเกตที่หน้าต่างสักพักแล้วว่าพอจะมีทางไหนที่หนีได้บ้าง และเมื่อได้โอกาสจึงลงมือทันที
แต่กว่าจะวิ่งทะลุป่าออกมาได้เล่นเอาเท้าของเธอโดนหนามแหลมคมทิ่มตำไปหลายแผล แต่เธอแทบไม่ได้รู้สึกเจ็บเลยด้วยซ้ำ เพราะยังไงก็ต้องหนีให้ได้ จะไม่ยอมให้ปีศาจร้ายย่ำยีอีกแล้ว
และในที่สุดเธอก็วิ่งมาถึงทะเลสีครามกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา มือเล็กยกขึ้นปาดเหงื่อออกจากไรผมและใบหน้า พยายามเพ่งสายตามองหาเรือ ถึงแม้ชีวิตนี้ไม่เคยขับเรือมาก่อน แต่เธอขอยอมตายเอาดาบหน้าดีกว่าต้องทนอยู่อย่างตายทั้งเป็น
“พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยหนูด้วย~ หนูอยากหนีไปจากตรงนี้ ฮื้อๆๆ”
บัวบูชาวิ่งตามหาเรือจนเหนื่อยแต่ก็ยังไม่พบเรือสักลำ แต่ทันใดนั้นเท้าของเธอก็ไปทิ่มเข้ากับหินแหลมคมจนเศษดินฝั่งเข้าไปในเนื้อ
ปึก!
“โอ้ยย!!”
ร่างเล็กทรุดฮวบลงตรงนั้น มือเรียวทั้งสองข้างบีบฝ่าเท้าด้วยความเจ็บปวด เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมา เธอกัดฟันข่มความเจ็บปวดเอาไว้แล้วใช้เศษเสื้อที่ขาดหวิ่นมัดปิดบาดแผลเพื่อห้ามเลือด ความเจ็บปวดส่งผลให้น้ำตาไหลทะลักออกมาราวกับเขื่อนแตก สงสารตัวเองที่ต้องกะเสือกระสนเอาชีวิตรอดจากปีศาจร้ายทั้งๆที่ไม่รู้จักกันมาก่อน
และเมื่อตั้งตัวได้ บัวบูชาใช้เท้าไต่ตามโขดหินขึ้นไป ค่อยๆปีนป่ายอย่างระมัดระวังเพื่อลงไปด้านล่าง สองตาส่ายสอดมองอย่างระมัดระวังกลัวว่าจะมีลูกน้องของเขาอยู่ตรงนี้ และในที่สุดเธอก็ปีนลงมาถึงข้างล่างได้สำเร็จ
เหมือนโชคช่วย เพราะมีเรือลำหนึ่งจอดอยู่ตรงนั้นพอดี
“พระเจ้า ฮึก! ขอบคุณที่เมตตาหนูนะคะ” ร่างเล็กวิ่งกะเผลกๆไปที่เรืออย่างทุลักทุเล สองเท้าปีนเข้าไปข้างในได้สำเร็จ และดูเหมือนว่าโชคชะตาคงอยากให้เธอหลบหนีไปจากที่นี่เพราะมีกุญแจวางอยู่ตรงนั้นพอดี
หญิงสาวรีบสตาร์ทเรือ แต่ทำยังไงเรือก็ไม่ติดสักที แล้วเธอก็ดันขับเรือไม่เป็นด้วยสิ
“บ้าเอ้ย! ทำไมไม่ติด” บัวบูชามองหลังอย่างหวาดระแวง แล้วพยายามสตาร์ทเรือ แต่ก็ยังไม่ติดสักที จนเธอรู้แล้วว่าเรือลำนี้อาจจะใช้การไม่ได้ คิดว่าคงมีเรือลำอื่นอยู่ใกล้ๆ
“จะไปไหนสาวน้อย” เสียงเข้มดังขึ้นจากทางด้านหลัง หญิงสาวที่กำลังก้มหน้าก้มตาสตาร์ทเรือ หันขวับทันที
“มะ…ไม่นะ!!” ดวงตากลมโตเบิกโพลงด้วยความตกใจเพราะมีชายฉกรรจ์ตามมาถึงห้าคน ร่างเล็กที่สั่นระริกด้วยความหวาดกลัวกำลังจะปีนลงจากเรือพวกหนีพวกมัน แต่ก็ช้ากว่า มีชายร่างใหญ่คนหนึ่งพุ่งตัวเข้ามาดึงร่างของเธอออกไปจากเรือ
“จะหนีไปไหน!”
“ปล่อยนะ...ปล่อยฉัน พวกแกจะทำอะไร!”
“ก็พาตัวมึงกลับไง มึงเกือบทำให้พวกกูซวยรู้ตัวไหม!!” มันตะคอกด้วยน้ำเสียงเหี้ยมแล้วเหวี่ยงร่างของเธอลงบนพื้น บัวบูชาถึงกับยกมือไหว้ ร้องขอให้พวกมันปล่อยเธอไป
“ยะ...อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ปล่อยฉันไปได้ไหม แล้วโกหกเจ้านายของพวกคุณว่าฉันตายไปแล้ว ได้โปรด ฮื้อๆๆ” เธอปรายตามองพวกมันอย่างมีความหวัง เผื่อพวกมันจะสงสารและเห็นใจผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง “ปล่อยฉันไปได้ไหม ถือว่าสงสารฉันเถอะนะ ฉันไม่อยากกลับไปที่นั่นอีกแล้ว ฮื้อๆๆ”
“ปล่อยมึงไปพวกกูก็ตายสิ! แค่นี้พวกกูก็แทบจะแย่อยู่แล้ว” มือหนาคว้าหมับเข้าที่ปลายคางมน ออกแรงบีบจนคางของเธอแทบหัก บัวบูชาร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความหวาดกลัวสุดชีวิต
แต่แล้วประโยคถัดมาของพวกมัน ทำให้หัวใจดวงน้อยๆหล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่ม
“เจ้านายบอกพวกกูว่า…ทำยังไงก็ได้ให้มึงเจ็บแล้วจำจนไม่กล้าหนีไปอีก!!!”
-----------
- Writer
