18 สาแก่ใจคุณหรือยัง
1438 Words
18 สาแก่ใจคุณหรือยัง
เพี้ยะ!!
มือหยาบสะบัดใส่หน้าสวยอย่างแรงจนเลือดกลบปาก ทำให้ร่างของบัวบูชาทรุดฮวบลงบนพื้น แต่พวกมันก็ยังไม่ยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ ชายฉกรรจ์สองคนหิ้วปีกขึ้นมา ก่อนที่ชายร่างใหญ่ผิวคล้ำจะฟาดมือใส่ใบหน้าของเธออีกรอบ
เพี้ยะ!เพี้ยะ!...
“คนที่คิดจะหนีมันต้องเจอแบบนี้”
มือหยาบคว้าหมับเข้าที่ลำคอแดงเถือกก่อนจะยกร่างของหญิงสาวขึ้น บัวบูชาดิ้นรน มือเล็กทุบไปตามร่างของมันจนสุดแรง
“ปะ…ปล่อย….อึก…”
“กูยังปล่อยมึงไม่ได้จนกว่ากูจะสั่งสอนมึงให้เข็ด”
มันเหวี่ยงร่างของเธอลงบนพื้น บัวบูชาเจ็บปวดจนน้ำตาไหลเป็นทาง จนต้องยกมือไหว้
“พะ…พอแล้ว อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันไม่คิดหนีแล้ว ฮื้อๆๆ”
“เจ้านายบอกให้พวกกูสั่งสอนมึงให้เข็ด คราวหน้าจะได้ไม่ทำตัวสิ้นคิดแบบนี้อีก”
พวกมันตรงเข้ามาหิ้วร่างอ่อนเปลี้ยขึ้นอีกรอบ ก่อนที่ชายคนเดิมจะสะบัดฝ่ามือใส่ใบหน้าจนเลือดสีแดงสดไหลออกทั้งทางจมูกและปาก ส่งผลให้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง
“ฉันยอมแล้ว ฮื้อๆๆ ไม่หนีแล้ว”
พวกมันผลักร่างของเธอลงบนพื้นแล้วยืนดูผลงานของตัวเองด้วยสีหน้าลำบากใจ เขาไม่ได้อยากทำแบบนี้กับผู้หญิง แต่เจ้านายเป็นคนสั่งเอาไว้ว่าต้องสั่งสอนให้เข็ด ไม่งั้นคนที่จะซวยก็คือพวกเขาเอง
“กูว่าพอเถอะ แค่นี้มันก็น่วมแล้ว” ชายคนหนึ่งห้ามไว้เมื่อเห็นอีกคนยังไม่ยอมหยุด
“โชคดีนะที่นายสั่งไว้ว่าไม่ให้ฆ่ามึง ไม่อย่างนั้นมึงไม่มีโอกาสได้กลับไปหรอก” ชายผิวคล้ำถุยน้ำลายลงบนพื้นด้วยสีหน้าหงุดหงิด “พามันกลับเถอะ เดี๋ยวมันตายก่อน!”
@ห้องทำงานของอิคารัส
“จับตัวมันได้แล้วครับ” ลูกน้องเดินเข้ามารายงานเจ้านายที่กำลังก้มหน้าก้มตาเช็ดกระบอกปืนอยู่ ใบหน้าหล่อเหลาแต่แฝงไปด้วยความดุดันค่อยๆเงยหน้าขึ้น
“ดีมาก สั่งสอนแล้วใช่ไหม”
“พวกผมตบสั่งสอนเรียบร้อยแล้วครับ รับรองว่าไม่กล้าหนีไปอีกแน่นอน”
“อืม ยังไม่ตายใช่ไหม”
“ถึงไม่ตายแต่ผมก็คิดว่าปางตายครับ”
“…” อิคารัสนิ่งไปสักพัก มือใหญ่วางผ้าเช็ดปืนลงบนโต๊ะ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสนทนากับลูกน้อง “อืม ถือว่าพวกมึงทำงานทันเวลา ออกไปได้”
ภายหลังที่ลูกน้องออกไป อิคารัสหยิบข้อมูลที่นักสืบส่งมาให้ขึ้นมาอ่าน เรียวปากหยักแสยะยิ้มเล็กน้อยหลังอ่าน นักสืบที่เขาส่งตัวไปตามสืบเรื่องไอ้ทัชกรที่ประเทศไทยรายงานว่า ตอนนี้พวกเขาพอจะแกะร่องรอยของมันได้บ้างแล้ว อีกไม่นานคิดว่าน่าจะเจอตัวมัน
บอกแล้วว่ามันหนีไปไหนได้ไม่นานหรอก ตราบใดที่มนุษย์ยังบูชาเงิน เขาก็มีอำนาจมากพอที่จะตามตัวมันเจอ
“มึงกับน้องสาว…เตรียมตัวลงนรกได้เลย!”
ร่างสูงหยิบมือขึ้นมาปาใส่รูปของทัชกรที่แขวนอยู่บนประตูห้อง สันกราบหนาขบเข้าหากันแน่นด้วยความเคียดแค้น อีกไม่นาน…เขาก็จะได้ล้างแค้นให้บิดาเสียที
มาเฟียหนุ่มนั่งนิ่ง ดวงตาคมจ้องเขม่งไปที่รูปของทัชกร แต่ทันใดนั้นภาพของบัวบูชาก็แวบเข้ามาในหัวเป็นระยะๆ ชักทำให้เขาเริ่มหงุดหงิด เพราะพักหลังๆภาพของเธอชอบผุดขึ้นมาในหัวอยู่เรื่อย
และในที่สุดเขาก็ทนความหงุดหงิดไม่ไหว พาตัวเองเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องที่บัวบูชาพักอยู่ข้างใน ประตูบานเก่าถูกเปิดเข้าไปอย่างช้าๆ เห็นร่างของหญิงสาวรายหนึ่งกำลังนอนขดตัวอยู่บนเตียงนอน และสภาพของเธอทำให้เขาถึงกับต้องชะงัก
บนใบหน้าเนียนสวยมีรอยเขียวช้ำเป็นจ้ำ มุมปากแตกมีเลือดแห้งเกรอะติดอยู่ รวมไปถึงจมูกเองก็มีคราบเลือดเช่นกัน
…เขาไม่คิดว่าลูกน้องจะรุนแรงขนาดนี้
“ไง…” เสียงเข้มดังขึ้น ทำให้ร่างเล็กที่กำลังนอนเหม่อสะดุ้งเฮือก ใบหน้าบวมช้ำหันมาทางต้นเสียง ทำให้ดวงตาของทั้งสองสบตากันอย่างไม่ได้ตั้งใจ อิคารัสจ้องหน้าสวยไม่วางตา
“…” แต่บัวบูชาเลือกที่จะเงียบ
“เป็นใบ้หรอ” ดวงตาคมยังหยุดนิ่งอยู่ที่ใบหน้าบวมเป่ง เพียงแค่ชั่วครู่ทำให้เขาได้เห็นถึงแววตาตัดพ้อจากอีกฝ่าย
“เปล่า ฉันแค่เหนื่อย” บัวบูชาตอบเสียงเบา ตอนนี้เธอไม่มีเรี่ยวแรงที่จะสู้กับปีศาจร้ายได้อีกแล้ว หากเขาจะเข้ามาตบตีอีกคนก็เชิญ
“ตอนนี้นักสืบของฉันเจอร่องรอยของไอ้ทัชกรแล้ว อีกไม่นานคิดว่าน่าจะเจอตัวมัน” ประโยคนั้นทำให้ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ “ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะเอาตัวมันมาเป็นๆ”
อิคารัสหยักไหล่ก่อนจะสาวเท้าเข้าไปใกล้คนตัวเล็กมาขึ้นทำให้เห็นร่องรอยเชียวช้ำชัดเจนกว่าเดิม เขาเองก็ไม่คิดเหมือนกันว่าพวกมันจะทำถึงขนาดนี้ เพราะเขาแค่บอกให้พวกมันสั่งสอน ไม่ใช่ให้ตบเธอจนน่วม
พอเห็นแบบนี้แล้วก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ ช่วงนี้หงุดหงิดบ่อยมาก ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่
“หนีไปแบบนี้ ระวังจะไม่ได้เจอหน้าพี่ชายเป็นครั้งสุดท้ายนะ”
“คุณจะทำอะไรก็ทำเถอะ ฉันเหนื่อยแล้ว ถ้าคุณอยากฆ่าเขา ก็ฆ่าเลย แต่อย่าลืมฆ่าฉันตามไปด้วยล่ะ” เธอจ้องเขาด้วยสายตาเจ็บปวด
“ก็ถ้าเธอว่านอนสอนง่าย ไม่คิดหนีไปอีก ไม่แน่…ฉันอาจจะปราณีเธอก็ได้”
“ไม่ต้องปราณีฉันหรอก เชิญคุณฆ่าฉันพร้อมพี่ชายได้เลย”
“…” อิคารัสแสยะยิ้มมุมปากเหมือนกำลังชอบในความใจกล้าของเธอ “สมกับเป็นน้องสาวไอ้ฆาตรกรจริงๆ ใจเด็ดกว่าที่คิด”
“ฉันไม่ได้ใจเด็ดหรอก แต่ฉันไม่อยากอยู่เป็นที่รองรับตัณหาของคนชั่วๆอย่างคุณต่างหาก”
“ทำใจเถอะ เธอจะต้องอยู่ในสภาพนี้อีกนานจนกว่า…ฉันจะเบื่อ” อิคารัสยื่นหน้าเข้ามาใกล้ก่อนจะโยนอุปกรณ์ทำแผลให้คนตัวเล็ก “เอาไปทำแผลซะ ฉันไม่อยากเห็นหน้าขี้เหร่ๆของเธอ”
บัวบูชาก้มลงมองอุปกรณ์ทำแผลที่เขาเพิ่งโยนมาให้ ข้างในนั้นมีอุปกรณ์ทำแผลครบครันรวมไปถึงยาสามัญประจำบ้าน
“แล้วเลือดพวกนั้นเช็ดออกบ้างก็ดี ไม่รู้สึกรังเกียจหน้าตัวเองบ้างหรอ เดี๋ยวมันไปเลอะเตียงของฉัน”
“คุณรังเกียจเป็นด้วยหรอคะ ในเมื่อคุณเป็นคนทำให้ฉันต้องตกอยู่ในสภาพนี้” บัวบูชาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ สมเพชตัวเองที่หนีไม่พ้น
“ฉันไม่ได้ทำ ลูกน้องของฉันต่างหากเป็นคนทำ”
“แต่คุณเป็นคนสั่งพวกนั้น”
“เพราะฉันยังไม่อยากให้เธอตายตอนนี้ไง” เขาสบตากับเธออีกแล้ว เหมือนมีมนต์สะกดทำให้เขาเผลอจ้องดวงตากลมทุกครั้งที่เจอกัน “ที่นั่นไม่ใช่ทางออก ขืนเธอออกไปมีหวังตายกลางทะเลแน่นอน”
“ก็ดีนิ จะได้สาแก่ใจคุณ”
“บอกแล้วไง ว่าฉันยังไม่ให้เธอตายตอนนี้หรอก” มือใหญ่เชยคางมนขึ้น ทำให้ทั้งสองเผลอสบตากันครั้งแล้วครั้งเล่า “เพราะฉันจะเก็บเธอไว้ทำอย่างอื่นแทน”
อิคารัสค่อยๆคลายมือออกจากปลายคางมนในขณะที่ดวงตายังจ้องอยู่ที่หน้าสวย เช่นเดียวกันกับบัวบูชาที่ยังอยู่ในอาการนิ่งงัน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขาจะเก็บเธอไว้ทำอะไร ก็คงหนีไม่พ้นเรื่องอย่างว่าอยู่ดี
น่าสมเพชตัวเองจริงๆ
ร่างสูงใช้มือทั้งสองข้างล้วงถุงกางเกงแล้วก้าวถอยหลังออกไปจากห้องอย่างช้าๆ เพราะเขากำลังรู้สึกหงุดหงิดตัวเองที่จู่ๆก็ไม่อยากเห็นร่องรอยพวกนั้นบนใบหน้าเนียนสวย เขาต้องรีบออกไปจากตรงนี้ ก่อนที่จะหงุดหงิดแล้วพาลไปลงที่คนตัวเล็ก
--------------
- Writer
