20 ทุกการกระทำตกอยู่ในสายตาของฉัน
1294 Words
20 ทุกการกระทำตกอยู่ในสายตาของฉัน
@สามวันผ่านไป
หลังจากวันนั้นบัวบูชาก็ไม่เห็นหน้าอิคารัสอีกเลย ป้าลูซี่บอกว่าเขาออกไปส่งอาวุธสงครามกับจางเหลียง นั่นก็พลอยทำให้เธอโล่งอกไปบ้าง อย่างน้อยก็ทำให้เธอได้มีเวลาพักผ่อน ฟื้นฟูร่างกายของตัวเอง
ช่วงที่เขาไม่อยู่ โจนาธานอนุญาตให้เธอออกมานั่งสูดอากาศข้างนอกได้ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ต้องอยู่ภายใต้สายตาของเขาเพราะกลัวว่าเธอจะหนีไปอีก พอถามว่าทำไมถึงกล้าให้เธอออกมา เขาก็ให้คำตอบว่าอิคารัสเป็นคนอนุญาตให้เธอออกมาเอง โชคดีที่ด้านหน้ามีสวนดอกไม้ที่ป้าลูซี่เป็นคนปลูกเอาไว้ เธอมักออกมานั่งเล่นชมนกชมไม้ ชมธรรมชาติที่หาดูไม่ได้จากเมืองไทย แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เธอคลายความเศร้าได้เลยแม้แต่น้อย ดวงตากลมโตยังเต็มไปด้วยความว่างเปล่า ไร้ความสุข ไร้อารมณ์หรรษา
เธออยากกลับบ้าน ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว อีกทั้งยังเป็นห่วงพี่ชายที่ไม่รู้ว่าจะหนีจากเงื้อมือปีศาจได้หรือเปล่า
“มานั่งเหม่ออะไรตรงนี้” โจนาธานที่สังเกตมาสามวันแล้วว่าบัวบูชาชอบมานั่งเหม่อนลอยตรงนี้ เดินเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง เขาหย่อนสะโพกลงนั่งข้างๆคนตัวเล็กอย่างถือวิสาสะ ช่วงสองสามวันที่ผ่านมาทำให้เขากับบัวบูชาสนิทสนมกันมากขึ้น
“แค่ออกมาสูดอากาศข้างนอกค่ะ ข้างในมันน่าเบื่อ” บัวบูชาที่นั่งอยู่บนม้านั่งยาว ขยับให้โจนาธานนั่งลงข้างๆ ในสายตาของเธอ โจนาธานก็ไม่ได้ต่างอะไรจากพี่ชายคนหนึ่ง ช่วงที่อิคารัสไม่อยู่ เขาดูแลเธอดีมาก ไม่ให้ใครเข้าใกล้แม้แต่ปลายเล็บ
“แผลหายหรือยัง” โจนาธานเอ่ยถามอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงราบเรียบพรางสำรวจรอยแผลจากร่างเล็ก โชคดีที่รอยพวกนั้นจางลงบ้างแล้ว หากเขาเป็นคนไปตามบัวบูชากลับมาด้วยตัวเอง เธอก็คงไม่ต้องตกอยู่ในสภาพนี้
“หายแล้วค่ะ แต่ยังเหลือพวกรอยเขียวช้ำนิดหนึ่ง” หญิงสาวตอบกลับด้วยน้ำเสียงปนเศร้า
“ถ้าวันนั้นฉันเป็นคนไปตามเธอกลับ ก็คงไม่เจ็บหนักขนาดนี้”
“เพราะเขารู้ว่าคุณไม่กล้าทำฉัน ก็เลยให้คนอื่นทำแทน”
“ก็คงงั้น แต่ถือว่าโชคดีนะที่นายไม่สั่งฆ่าเธอทิ้ง” ปกติเวลาที่มีคนลอบหนีออกจากที่นี่ อิคารัสจะสั่งฆ่าทิ้งทันทีอย่างไม่นึกเสียดาย แต่เขาดันเก็บบัวบูชาไว้ ซึ่งมันเป็นเรื่องน่าแปลกมากๆ
“เขาคงไม่อยากให้ฉันตายตอนนี้ คงอยากให้ตายพร้อมพี่ทัช”
“ฉันว่านายคงแค่ขู่”
“ไม่หรอก คนใจเหี้ยมแบบนั้น ไม่มีทางเห็นใจใครหรอก คุณอยู่กับเขามานาน ก็น่าจะรู้ดีว่าเขาเป็นคนยังไง”
“…” โจนาธานเงียบไป ก็อย่างที่บัวบูชาพูด อิคารัสเป็นคนใจเหี้ยม เคยฆ่าศัตรูมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน และก็ไม่เคยเห็นว่าเขาจะปราณีไว้ชีวิตใครสักคน “ไม่แน่นะ บางทีฉันอาจจะไม่รู้จักเขาดีพอก็ได้”
“เอ่อ…จริงๆแล้วเขาเป็นคนนิสัยยังไงหรอคะ” บัวบูชาเอ่ยถามอย่างกล้าๆกลัวๆ อยากรู้ว่าทำไมเขาถึงได้ใจร้ายใจดำขนาดนี้ หรือว่ามีปมหลังไม่ดีมาก่อน อีกอย่างหากเธอรู้ว่าเขาเป็นคนยังไง จะได้หลีกเลี่ยงในสิ่งที่เขาไม่ชอบและมันจะปลอดภัยกับชีวิตของเธอ
“ป้าลูซี่เล่าให้ฟังว่าเมื่อก่อนคุณอิคารัสไม่ใช่คนแบบนี้ เขาก็เป็นแค่เด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ใช้ชีวิตเหมือนคนทั่วไป แต่พออายุได้เจ็ดขวบ น้องสาวกับแม่ก็เกิดอุบัติเหตุตาย ตอนนั้นเขาเสียใจมากจนแทบไม่เป็นผู้เป็นคน หลายคนลงความเห็นว่าทั้งสองคนไม่ได้ประสบอุบัติเหตุตาย แต่เป็นการฆาตกรรมต่างหาก เขาจึงยอมเดินตามรอยพ่อเพียงเพราะอยากตามสืบว่าใครเป็นคนอยู่เบื่องหลัง เขาไม่ได้อยากเป็นมาเฟีย เขาอยากเป็นมนุษย์ทั่วไปที่ใช้ชีวิตแบบไม่ต้องหลบๆซ่อนๆ แต่สุดท้าย…เขาก็ต้องมารับช่วงต่อจากพ่ออยู่ดี”
“…” บัวบูชาเมื่อได้ฟังเรื่องราวของอิคารัสถึงกับนิ่งงัน และโจนาธานก็เล่าต่อ
“คุณอิคารัสเป็นคนที่เกลียดการหักหลังที่สุด อย่างเช่นพี่ชายของเธอ ฉันเชื่อว่าเขาไม่มีทางปล่อยทัชกรไว้แน่นอน ยังไงมันก็ต้องได้ชดใช้ในสิ่งที่ทำลงไป”
“พี่ทัชไม่ใช่คนชอบหักหลังใคร โดยเฉพาะกับผู้มีพระคุณ บางทีอาจจะมีคนจ้างเขาก็ได้ ฉันรู้จักนิสัยของพี่ชายตัวเองดี” บัวบูชาพูดด้วยความมั่นอกมั่นใจ
“เรื่องนั้นฉันไม่รู้หรอก ตราบใดที่ยังไม่เจอตัวมัน พวกเราก็ไม่มีทางรู้ว่ามันทำไปเพื่ออะไร”
“ป้าลูซี่บอกว่าเขามีศัตรูเยอะ ไม่แน่นะ พวกนั้นอาจจะเป็นคนจ้างพี่ทัชก็ได้”
“แต่ถึงอย่างนั้นทัชกรก็ไม่ควรทำแบบนี้กับผู้มีพระคุณ อย่าลืมสิ เธอกับพี่ชายมีอยู่มีกินได้ทุกวันนี้ก็เพราะคุณมาเชลโล่นะ”
“งั้นก็แสดงว่า…ถึงยังไงพี่ชายฉันก็ต้องตายใช่ไหมคะ” บัวบูชาหลุบสายตาลงต่ำ บีบมือเข้าหากันแน่น
“ทำใจเถอะบัวบูชา ถ้าเธอทำตัวน่ารักๆเข้าไว้เหมือนที่ฉันบอก เธออาจจะรอด” โจนาธานสบตากับเธอด้วยแววตาจริงจัง เขาเอ็นดูบัวบูชาเหมือนน้องสาวจนไม่อยากให้เจ้านายฆ่าเธอ
“ถ้าต้องรอดคนเดียว ฉันขอตายดีกว่า”
“ไม่เอาน่า ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหมว่าอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด รักชีวิตตัวเองให้มากๆ แล้ววันหนึ่งเธอจะรู้สึกขอบคุณตัวเองที่ยังมีชีวิตอยู่”
“แต่ไม่ใช่วันนี้แน่นอน เพราะฉันไม่ได้อยากมีชีวิตอยู่” บัวบูชาหัวเราะปนเศร้า ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำมีหยาดน้ำใสๆเอ่อคลออยู่ตลอดเวลา
โจนาธานที่รู้สึกสงสารหญิงสาวจับใจ เอื้อมมือไปลูบแผ่นหลังเล็กเบาๆ เหมือนกำลังปลอบโยน ถึงเขาจะไม่ใช่ทัชกรพี่ชายแท้ๆของเธอ แต่ในเวลานี้เธอไม่มีใครแล้วจริงๆ สองมือคู่นี้จะคอยปลอบโยนเธอเอง
บัวบูชาหลั่งน้ำตาออกมาทันที ความอ่อนโยนที่ได้รับจากโจนาธานทำให้เธอคิดถึงพี่ชาย และยิ่งคิดถึงมากๆเวลาที่ต้องอยู่ภายในห้องเพียงคนเดียว มันทั้งเหงาและหว้าเหว่ บางครั้งก็รู้สึกหวาดกลัว…กลัวว่าอิคารัสจะส่งเธอไปให้ลูกน้องย่ำยีอีก ไม่รู้ว่าตัวเองกลายเป็นคนหวาดกลัวไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ทุกครั้งที่ลืมตาขึ้นมามักจะอยู่ในอาการหวาดผวา บางคืนก็ฝันร้าย ฝันว่าอิคารัสเป็นคนบังคับให้เธอลั่นไกฆ่าพี่ชาย
ทุกๆวันที่ดำเนินผ่านไปจึงเต็มไปด้วยความทุกข์ทรมานทั้งกายและใจ
การกระทำของทั้งสองคนที่กำลังในปลอบโยนกันท่ามกลางดอกไม้ ตกอยู่ในสายตาของใครบางคนที่เพิ่งกลับมาถึงได้สักพักแล้ว ดวงตาคมกริบมองภาพของชายหญิงคู่หนึ่งด้วยสายตานิ่งเรียบ ไม่ได้แสดงความรู้สึกใดๆ และไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
___________________
- Writer
