Her Sinful Husband

Chapter 19: Missed

Third Person's POV

Sa katahimikan ng apat na silid, tahimik na nagpipinta ang isang dalaga. Seryoso ito sa kaniyang ginagawa.

Walang emosiyon ang makikita sa kaniyang mukha.

She was motivated to paint what her heart really want to do but can't.

She was mixing color and drawing in a canvas as if her hands were speaking out of her mind.

She's constantly remember everything they did back then when they were on the ship.

She smiled sadly as memories keeps flashing back through her mind.

Wala siya sa kaniyang sarili, basta ang alam niya lang ay gumuguhit ang kaniyang kamay base sa nilalaman ng kaniyang puso.

Ilang minuto ang kaniyang ginugol ng bigla siyang matauhan. Hindi niya kase alam kung ano na ang kaniyang napipinta.

Napatitig siya sa kabuuan ng canvas at gano'n na lamang ang pagngiti niya ng maliit ng matitigan niya ang kaniyang gawa.

It's a portrait of a two person, they were in the middle of ocean while hugging each other just like what they did before.

Napangiti siya ng malungkot.

I miss him...

Her heart says it. She misses him, and she can't deny any longer.

Dahan-dahan siyang yumuko kasabay ng paghikbi niya.

Palakas ng palakas ang bawat paghikbi niya.

Narinig iyon ng kapatid niya, kaya naman ay napayuko na lamang ito. Balak sana niyang bigyan ng pagkain ang kaniyang ate.

Ilang araw na itong hindi nalabas ng kaniyang silid, pangalawang araw na itong nasa loob.

Bumalik siyang bagsak ang balikat, nasalubong niya pa ang kaniyang ina. Her face were asking him, but she didn't dare to ask because she already know the answer based on his reaction.

Sunod-sunod lamang na napailing ang kaniyang anak. Maging siya ay bumagsak ang balikat sa nalaman.

Hindi nila alam ang gagawin sa panganay na anak, basta umuwi na lamang itong umiiyak at malungkot.

Hindi na siya nagkaroon pa ng pagkakataon na magtanong dahil dire-diretso itong naglakad papasok sa kaniyang silid.

Kaya kahit na takhang-takha ay pinilit nilang huwag kulitin ang dalaga.

Samantala ay hinayaan ng dalaga na bumagsak ng sunod-sunod ang luhang matagal na niyang pinipigilan na kumawala.

Napaluhod siya.

At mula doon ay bumalik ang lahat sa kaniyang alaala.

She saw Dos, with someone else and they look so good and happy.

Nang makita niya 'yon biglang sumakit ang kaniyang puso, ayaw niya na sanang maalala pa ngunit paulit-ulit at parang sirang plaka itong nagpi-play sa kaniyang isipan.

Sa totoo lang ay umaasa siya na babalik pa ang binata, malugod niya naman itong tatanggapin, ngunit lumipas ang mahigit isang linggo, wala man lang itong paramdam sa kaniya.

Para siyang tao na namamalimos, ngunit hindi pera, kung hindi ng atensyon, umaasa siya sa walang kasiguraduhan.

Umiyak siya ng umiyak hanggang sa mapagod siya at makatulugan niyang muli ang ipininta niya.

Pangatlo na itong naipinta niya, lahat iyon ay kakaiba, at kapag tinitigan mo ay mararamdaman mo talaga ang hinagpis at sakit na nararamdaman niya ngayon.

Sa pagpipinta niya nilabas ang lahat ng sakit at sama ng loob niya sa binata. Sobra siyang nasasaktan, ngunit ano nga ba ang karapatan niya?

Wala... Kaya wala siyang ibang magagawa kung hindi ang maging miserable ng palihim, nang hindi nalalaman ni Dos ang lahat.

Ayaw niyang kaawaan siya ng binata dahil lang sa kung anong dahilan.

She was sleeping when her mother came inside of her room.

Nanlalaki ang mga mata ng kaniyang ina sa gulat, tinititigan niya ang kabuuan ng silid ng kaniyang panganay na anak, at laking gulat niya na gulo-gulo ang lahat ng gamit ng dalaga.

Kilala niya ang anak bilang malinis at masinop na babae, ngunit sa nakikita niya ngayon, para itong ibang tao.

Naglakad siya palapit sa kaniyang anak na nakaupo habang ang ulo nito ay nakatapat sa upuan.

Kitang-kita niya kung gaano ka miserable ang buhay ng kaniyang anak.

“Jusko... Mahabaging emre, anong nangyayari sa iyo anak?” nag-aalala nitong sambit.

Kasabay ng pag-upo niya sa tabi ng dalaga.

Naalimpungatan naman ang dalaga, sandali itong napatitig sa kaniyang ina.

“Anak...” madamdaming saad ng kaniyang ina.

Maya-maya rin ay napaiyak ang dalaga.

“M-Ma...” basag ang boses na sambit ng kaniyang anak.

Tuluyang sumabog ang dalaga at napaiyak, hindi niya inaasahan na iiyak siya sa harapan ng kaniyang ina.

Mabilis siyang kinabig palapit ng kaniyang ina upang yakapin ng mahigpit at doon ay namalayan niyang umiiyak siya sa bisig ng kaniyang.

“A-Ano ba ang nangyayari sa iyo anak? Nag-aalala kami ng kapatid mo sa iyo, jusko kang bata ka... Dalawang araw ng walang laman iyang tiyan mo.”

“M-Ma...”

“Kung ano man ang problema mo, pag-usapan natin 'yan, hindi 'yung sinasarili mo at nagkukulong ka dito sa loob ng silid mo at hindi kumakain...”

“M-Ma...”

“Papatayin mo kami sa pag-aalala sa iyo anak... Ano ba?”

Umiyak lamang ng umiyak ang dalaga, hanggang sa muling mapagod ito at makatulog sa bisig ng kaniyang ina.

“Ma...” pag-agaw pansin sa kaniya ng kaniyang bunsong anak.

Nagkusa na ito, binuhat niya ang kaniyang ate pahiga sa kaniyang kama.

Awang-awa na nakatitig sa kaniya ang kaniyang kapatid at ina. Napayakap na lamang ang bunso niyang anak sa kaniyang ina.

Mahina itong umiiyak, nasasaktan sa nakikitang kalagayan ng kaniyang anak.

Bilang lalaki sa kanilang pamilya, he should stay strong kahit na bata pa siya.

“Tama na, ma... Magigising mo lang si ate...” pag-awat niya sa umiiyak na ina.

“R-Ryxsz...”

Niyakap niya ng mahigpit ang kaniyang ina.

“Tara na ma... Linisin na muna natin ang mga kalat ni ate, pag-gising niya... Saka natin siya tanungin, hayaan muna natin siyang magpahinga.”

Sunod-sunod naman na napatango ang kaniyang ina.

Nagsimula silang maglinis ng lahat ng kalat ng kaniyang kapatid.

Ngunit kaagad rin sila natigilan ng makita nila ang apat na painting na naipinta ng kaniyang ate sa loob ng dalawang araw.

Apat ito.

At lahat iyon ay kakaiba ang wangis, but one of the painting caught his attention. It was the portrait of two people who's in the middle of the ocean.

In that portrait, nagkaroon siya ng hints about why her sister cried so much.

A man is involved. But what happened?

Napabuntong hininga na lamang siya, Kasabay ng pag-alalay niya din sa kaniyang ina upang ito ay makatulog din.

Pare-pareho silang pagod, maging siya ay pagod, ngunit kung pati siya ay magpapahinga, sino na lang ang mag-aasikaso sa dalawang babae sa buhay niya?

_____________

Stacy's POV

Naalimpungatan ako ng makaramdam ako ng init. Takte, hindi pala nakabukas ang electric fan?

Kaya naman ay pupungay-pungay akong napatayo. Madilim na. Gabi na ba? O madaling araw?

Nabalik ako sa wisyo ng makita ko ang orasan, it's One in the morning. Bakit ang aga kong magising?

Nasagot ang tanong ko ng matitigan ko ang kabuuan ng aking silid. Sunod-sunod pumasok sa aking isipan ang lahat.

At sa tuwing maaalala ko ang lahat ay may kirot pa rin na sumasagi sa aking puso.

I love him, and he's the one and only guy I let in, inside of my heart and yet... Here he is, wrecking havoc inside of me.

I shouldn't give him the power to hurt and destroy me...

Third Person's POV

Napayuko na lamang siya saka siya bumangon, ngayon niya naramdaman ang pagkagutom.

Bahagya pa siyang nagtakha ng makitang malinis ang silid niya. Ang huli niyang natatandaan ay pumasok rito ang kaniyang ina.

Napatampal siya sa kaniyang noo ng mapagtanto niyang nakita siya ng kaniyang ina na nasa ganoong kalagayan.

Malamang na nag-alala ito ng sobra sa kaniya. Isa sa dahilan kung bakit ayaw niyang lumabas ay ayaw niyang makita siya ng kaniyang ina na nasa ganoong kalagayan.

Namalayan niya na lamang na naglalakad siya papunta sa silid ng kaniyang ina. Pumasok siya at sinilip ito.

Napangiti siya ng matipid ng makita niyang mahimbing itong natutulog. Lumapit siya at hinagkan sa noo ang kaniyang ina.

“I love you, ma...” she then whispered on her ears.

______

Samantala sa kabilang banda ay tahimik na nakamasid ang isang lalaki sa balcony ng kaniyang silid.

Hindi siya makatulog, ilang araw na siyang ganito magmula ng bumaba siya sa barko.

Naalala niya pa ang lahat-lahat. Hindi niya makalimutan ang dalaga.

He became genuinely happy with her.

Everytime he's with her, nararamdaman niya ang totong siya, nailalabas niya ang tunay na siya.

Hindi siya natatakot na baka mahusgahan siya ng dalaga dahil batid niyang hindi siya nito huhusgahan.

He was at that thoughts when someone hug him from behind.

“What are you doing here?” malambing nitong sambit.

Ngunit walang emosiyon niyang titigan ang babaeng ito.

“May problema ka ba, Dos?” muling tanong ng dalaga.

At muli ay hindi siya sinagot ng binata, nakatitig lamang ito sa kawalan.

“Ilang araw ka ng ganiyan, hindi ka mapakali palagi, malalim lagi ang iniisip mo, nasa ibang bagay ang atensiyon mo. Isang linggo ng mahigit Dos. Is there any problem? Hindi ka naman ganiyan dati --”

“Just shut the f**k up, Zelle.” iritang sambit ng binata.

Dahil don ay napatulala ang dalaga at natigilan. “We are f**k buddies, I'm not your boyfriend nor you are my girlfriend.”

“D-Dos...” basag ang boses na sambit ng dalaga.

Ngunit imbis na magtanong ay yumakap lamang ang dalaga sa kaniya. “Pasensiya na, mainit ang ulo mo, hindi kita papatulan. Halika na at magpahinga ka.” malambing nitong sambit sa binata kahit na ang totoo ay sa loob-loob niya ay nasaktan siya sa sinambit ng binata sa kaniya.

Matagal ng ito ang paulit-ulit na sinasambit ng binata sa kaniya ngunit hindi niya ito pinagtutuunan ng pansin palagi.

Umaasa siya na balang araw ay magugustuhan siya ng binata kapag ginawa niya ang lahat ng gusto nito at manatili siya sa tabi nito.

Matagal ng may pagtingin ang dalaga sa kaniya, it's obvious.

Halatang-halata siya sa kilos, maging ang binata ay aware sa kaniyang nararamdaman ngunit hindi lamang siya nito pinagtutuunan ng pansin.

Hindi niya pinansin ang dalaga bagkus ay nagdire-diretso siya sa pagpasok sa cr at mabilis iyong ini-lock.

Mabilis siyang tumapat sa shower at mabilis niyang binuksan iyon at hinayaan na dumaloy pababa sa kaniyang katawan ang malamig na tubig.

Napapikit siya. Ngunit habang nakapikit ay nakikita niya ang bawat senaryo na pinagsaluhan nila ng dalaga.

He f*****g missin' her.

He just too dumb to keep denying it.

There's a lot of things that Stacy couldn't do and Zelle was good at it. Particularly in s*x, but when it comes to other things, Stacy could make her laugh, bagay na hindi nagagawa ni Zelle sa kaniya.

He felt sincerity and the genuine feeling, kay Stacy lamang niya iyon nararamdaman.

“Fuck...”

He couldn't help but to curse. He's torturing his self. He didn't want to contact her.

Dahil sa ayaw niyang masaktan ang dalaga, alam niya sa sarili niyang masasaktan niya lamang ang dalaga.

He's doing things he could hurt her.

He couldn't understand his own self, confused as for it is the first time he felt this.

“I miss her...” hindi niya napigilang sambit sa ilalim ng shower.

Gigil siyang napasabunot sa kaniyang buhok, kasabay niyon ang pagsuntok niya sa pader na nasa harapan niya.

Hindi niya na kaya pa ang pagpipigil. Kaya naman ay dali-dali siyang lumabas. Hindi niya alam kung saan siya patungo.

“Saan ka pupunta, Dos?” tanong sa kaniya ng dalaga ngunit hindi niya muli itong pinansin.

“Dos! Ano ba? Madaling araw, saan ka pupunta? Anong oras na oh, hindi mo ba puwedeng ipagpabukas iyan?”

“Matulog ka na, Zelle. Babalik na lang ako mamaya.”

“What?”

“Huwag ng maraming tanong.”

“Ano bang--”

“Zelle.”

One word, and she was shut up when she heard him uttering her name with a warning tone.

Napatitig na lamang sa kaniya ang dalaga.

“Stay here, if you want to leave, then leave.” malamig na sambit ng binata kasabay ng pagtalikod nito at nagmaamdaling umalis.

Naiwanang tulala ang dalaga, sa gulat ay napaupo siya at napaiyak na lamang. Hindi naman siya tanga para hindi maintindihan ang kinikilos ng binata. She's not numb.

To be Continued...

K.Y.