มุมปากได้รูปกระตุกยิ้ม ก่อนจะแสร้งเบือนหนี เมื่อสิ่งที่เขาเห็นคือตัวเองอยู่ในสายตาวันวาดตลอด แม้หล่อนจะคุยธุระกับหมอประเวท มือของหล่อนยกขึ้น ชูหัวแม่โป้งให้เขา พร้อมกับยิ้มกว้าง...
อารมณ์หงุดหงิดสลายไป เขารู้สึกอารมณ์ดีขึ้น
“ไปไหนดีคับคุณโจ...”
“สวน พากูไปสวนหลังบ้านที”
ชายหนุ่มสั่ง เขานั่งคอแข็ง เมื่อเอกเข็นวีแชร์ผ่านหน้าวันวาดและหมอหนุ่มใหญ่
“พี่เอกอย่าพาคุณออกไปข้างนอกนะ ค่ำแล้วยุงเยอะ”
เสียงวันวาดกล่าวกับเอก ชายหนุ่มเหลือบมอง แล้วจึงรีบชักสายตากลับก็เจ้าหล่อนมองเอกที่ไหน หล่อนกำลังมองมายังเขาชัดๆ โดยไม่ได้สนใจหนุ่มใหญ่ตรงหน้า เขาไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะ...หล่อนห่วงเขาแหงๆ
ดังนั้นการชมสวนยามค่ำ โจนาธานจึงรู้สึกรื่นรมย์ แต่ชายหนุ่มก็ดื่มด่ำกับธรรมชาติได้ไม่นาน เขารีบย้อนกลับเข้าห้อง ทั้งที่เพิ่งไปไม่ถึง10นาที
“เอกพาฉันไปนอนที” เขาสั่งเสียงขรึม
“ครับ” การ์ดหน้าดุรับคำ เขาเข็นว
