“คุณหลับค่ะ ตอนที่วาดมาถึง อีกอย่าง พอคุณตื่นคุณก็จะเห็นเอง...”
หญิงสาวเป็นคนตอบ เธอเดินเขามาสอดหมอนอีกใบที่แผ่นหลังของเขา ช่วยให้โจนาธานนั่งได้สบายขึ้น
“หึ!!” หญิงสาวได้ยินเสียงกระแทกลมหายใจ เธออมยิ้ม และรีบปัดความไม่สบายใจทิ้ง เธอไม่ได้ละลาบละล้วง ทุกสิ่งที่กำลังทำ เธอแจ้งเบนไปแล้ว และเจ้าของบ้านหนุ่มเห็นด้วย เขายินดีทำทุกทาง หากช่วยให้น้องชายมีอาการดีขึ้น
“ฉันมันแค่หัวหลักหัวตอ...” ชายหนุ่มยังพูดต่อ
แต่เมื่อวันวาดทักเรื่องหนวด เครา บนใบหน้าเขา เสียงบ่นจึงสงบลง “คุณโกนหนวด เห็นมั้ย... วาดบอกแล้ว ดูดีขึ้นมากเลยค่ะ” โจนาธานเหลือบตามองวันวาด หล่อนมีอาการอย่างที่พูดจริงๆ ดวงตาของหล่อนที่เคยนิ่งสนิท กลับพริบพราว เหมือนสมใจอย่างที่หล่อนต้องการ...
“แหงล่ะ ฉันมันน้องเทพบุตร...ที่ฉันยอมลงให้มีแค่เบน”
มือแข็งแรงยกขึ้นกอดอก เขาเชิดปลายคางขึ้น เหมือนกำลังอวดโฉมตัวเองให้วันวาดมองเต็มตา
“ฮ่าๆ”
