โจนาธานพูดลอยๆ เขารู้วันวาดไม่ไหว หล่อนอดนอนเพราะเขา เลยไม่อยากให้ไปทำงาน เกรงว่าจะพลอยทำให้คนอื่นลำบากไปด้วย หากผิดพลาดขึ้นมา
“วาดชินแล้วค่ะ คืนหนึ่งนอน4 ชั่วโมงก็น่าจะพอ...”
“ฉันสั่ง!! ไม่สิเธอมันรั้น...เอาเป็นว่าฉันจ้างเธอเป็นกรณีพิเศษ หากเธออยู่ดูแลฉันวันนี้ ฉันให้เธอเลย ‘แสน’ หนึ่ง”
ชายหนุ่มกล่าวเสียงเข้ม...เขายิ้มอ่อน พร้อมกับจ้องหน้าวันวาด เหมือนเป็นการบังคับหล่อนกลายๆ
หญิงสาวชะงัก เธอละล้าละลัง ตัดสินใจไม่ถูกระหว่างการอยู่ดูแลโจนาธาน ซึ่งเขาคงบังคับให้เธอพัก กับการลากสังขารไปทำงานในหน้าที่ตัวเอง แบบที่ไม่ใคร่จะพร้อม และอาจทำให้คนอื่นพลอยเดือดร้อนไปด้วย
“เออ...วาดอยู่ก็ได้ค่ะ วาดไม่ได้อยากได้สตางค์คุณนะคะ...วาดแค่ไม่อยากป่วนเพื่อนๆ เพราะวาดคงเผลอหลับแน่”
เธอเงยหน้าขึ้น มองสบนัยน์ตาชายหนุ่ม พร้อมกับส่งยิ้มแหยๆ ให้
“ว่า แต่...ค่าจ้างพิเศษวาดล่ะคะ วาดไม่ได้งกนะ คุณบอกจะให้เอง”
