เสียงแหบห้าวพูดลอดไรฟัน...ดวงตาของโจนาธานแข็งกร้าว เมื่อเขาตวัดสายตามองสบนัยน์ตากับวันวาด
หญิงสาวขมวดคิ้ว เธอไม่เคยมีพฤติกรรมเช่นนั้น คงเป็นความเข้าใจผิด แต่เธอจะไม่แก้ตัว...เมื่อมันเป็นเรื่องส่วนตัว ไม่เกี่ยวกับการทำงาน
“คุณน่าจะรู้ตัวนะคะ คุณต้องการอาหารกับยา เพื่อให้ร่างกายฟื้นฟู ไม่อยากเดินได้เหรอไงคะ?”
หญิงสาวถามกลับเสียงนิ่งสนิท เธอเข็นโต๊ะมาชิดข้างเตียง ไม่ใส่ใจความไม่พอใจของโจนาธาน แม้มันจะชัดเจนจนน่าวิตก
“ช่างฉันสิ!! ฉันจะนอนแบเป็นผักเน่า เคลื่อนไหวไม่ได้เป็นไอ้ง่อยโง่ๆ คนหนึ่ง มันก็เรื่องของฉัน!!”
ชายหนุ่มตะโกนตอบเสียงดุดัน เขาเม้มปากแน่น เมื่อวันวาดไม่สนใจ หล่อนยังคงทำงานของหล่อนต่อ...
“ทับถมตัวเองแล้วรู้สึกดีขึ้นไหมคะ...” วันวาดถามลอยๆ เธอไม่ได้ต้องการคำตอบ แค่ย้ำให้โจนาธานรู้สึก แม้แต่ตัวเองยังดูถูก แล้วคนอื่นล่ะจะไม่คิดยิ่งกว่านี้เหรอ
“เรื่องของฉัน!!”
ชายหนุ่มตะโกนสุด
