“เจ็บมั้ยคะ?” เสียงตื่นๆ บวกกับความห่วงใยที่ผสมปนมาในกระแสเสียง สลายความขุ่นใจของชายหนุ่มไปจนหมด เขายิ้มอ่อนๆ ให้หล่อน มือแข็งแรงเอื้อมตบบนหลังมือของวันวาด “ไม่เลย...ฉันไม่ได้เป็นอะไรเลยนะวาด ห่วงฉันเหรอ?”
แป้นกับเอก เบือนหน้าหนี ทั้งสองคนยิ้มจนปากแทบจะฉีก เพราะฉากสวีทหวานๆ ของเจ้านายกับพยาบาลคู่ใจ
“เออ...” วันวาดไปไม่เป็นผิวหน้าเธอร้อนฉ่า และคาดว่าผิวแก้มคงแดงก่ำไม่น้อย ไม่อย่างนั้นใบหน้าหงิกๆ ของคนป่วยคงไม่บานแฉ่งแบบนี้ เขายิ้มกรุ่มกริ่ม ดวงตาระยิบระยับ จนเธอสะเทิ้น...
“จวนได้เวลาทานยาก่อนอาหารแล้วค่ะ คุณจะรับเลยไหม?”
หญิงสาวหาเรื่องเฉไฉ เธอรีบหมุนตัวเดินหนี ปล่อยให้โจนาธานยิ้มหวานอยู่คนเดียว
“เอก...กาแฟวันนี้หว๊านหวาน แกว่ามั้ย?”
ชายหนุ่มเปรย เขากำลังจิบกาแฟ พร้อมกับจ้องมองใบหน้าหวานของวันวาด แม้หล่อนจะก้มต่ำหลบตาตลอดก็ตาม แต่แค่ได้เห็นผิวแก้มแดงๆ นั่น แค่นี้ก็แสนสุขใจ จนอดไม่ได้ท
