“ยัยพิไล...ฉันขายแก่ให้เสี่ยกวงเขาแล้วนะ...แกก็ไปกับเขาเถอะ นึกว่าทดแทนข้าวแดงแกงร้อนของฉันที่เลี้ยงแกจนโตก็แล้วกัน”
นางเปรยเสียงเย็น เมื่อเดินออกมาจากห้องทำงานเสี่ยกวงแล้วเจอพิไลลักษณ์ซึ่งยืนรออยู่ด้านนอก
“อะไรนะคะ!!” หญิงสาวถามกลับเสียงหลง
“แกไม่ได้หูตึง และฉันคิดว่าแกได้ยิน เสี่ยเขารวย แกไปอยู่กับเขาแกต้องสบายแน่ แล้วก็อย่าลืมฉันล่ะ เพราะฉันแกถึงได้มีผัวรวย”
นางกล่าวเสียงขุ่น สะบัดหน้าใส่พิไลลักษณ์จนคอแทบเคล็ด
“คุณแม่คะ ทำไมทำแบบนี้ล่ะ พิไลเกี่ยวอะไรด้วยพิไลไม่ใช่ผัก ใช่ปลานะคะ จะมาขายจะมาซื้อกันได้ง่ายๆ”
หญิงสาวโวย!! ความจริงก็นึกชอบใจ แต่ตินิดหนึ่งตรงเสี่ยกวงแสนจะอัปลักษณ์ หากหน้าตาดีหรือหนุ่มแน่นกว่านี้พิไลลักษณ์คงรีบถลาเข้าใส่
“เอาน่า...นึกว่าเห็นแก่ฉัน...”
นางโบกมือตัดบท ขี้เกียจต่อปากต่อคำ เมื่อรู้แก่ใจว่าพิไลลักษณ์เข้าใจ แต่ทำเป็นยักท่าไปอย่างนั้นเอง
“คุณแม่!!”
“แกอย่าล
