My Mother's Lover (SSPG)

CHAPTER: 3

Hindi ko maiwasan na hindi mapangiti habang nagtatrabaho ngayon sa loob ng aking opisina. Hindi ko alam kung tatlo ba o apat na beses ko nakuha si Dahlia. Hindi ko akalain na kaya ng dalaga na ‘yon sabayan ang aking stamina pagdating sa pakikipag siping. Siguro dahil bata pa at healthy living talaga ito.

“Have you been here long?” Nagulat na tanong ko sa aking kaibigan.

“Kanina pa, hindi mo na nga namalayan ‘e. I have been watching you for a while now, smiling to yourself like a crazy person, as if you're lovesick. Nakakakilabot!” sabay haplos pa ni Charles ng kanyang braso na para bang nandidiri.

“Hindi kita sinasahuran para lang tumunganga at maging kritiko ko.” sabay tayo ko at isinara ko na lang ang aking laptop at nilagay sa bag.

“What the fvck, love sick?!” hirit pa ni Charles na sumunod sa akin. Kaya naman pumihit ako paharap at sinakal ito. “Tama na! Oo na, magtatrabaho na!” sigaw nito.

Tinitigan ko lang ito ng blangko, inayos ko ang aking suot at lumabas na ako ng opisina ng tahimik. May kakulitan talaga ang isang ‘yon. Pero mas gusto ko ang ganun niyang ugali, kaysa tahimik at parang malalim.

Paglabas ko ng elevator, binabati na ako ng mga empleyado na hindi ko naman pinapansin. Diretso ako sa aking sasakyan at binaybay ang daan pauwi sa mansion kung saan kami nakatira ni Dahlia. Dumaan muna ako sa flower shop at bumili ng magandang bouquet of red roses.

“Hindi ka pa naliligo?” tanong ko sa dalaga na nanatiling nakahiga sa aking silid. Kung ano ang pwesto nito kanina ng iwan ko bago ako pumasok sa trabaho, ganun din ang itsura nito ngayon ng datnan ko. Kaya naman agad kong hinipo ang noo nito, para malaman kung may sakit ba ito.

“O–Okay lang ako. Uminom na ako ng gamot, kumain na rin ako.”

Kaya napakunot ang aking noo sa sinabi nito. Kung okay lang siya, bakit nanatili ito ng halos maghapon sa aking silid dito sa taas?

“If you're not sick, why are you still in my room? Don't you have a job?” pang-inis na tanong ko dito.

Hindi ito nagsalita, kaya naman seryoso ang aking mukha na nilapitan ito ng mas malapit at pinadaan ko ang aking hintuturo sa lantad nitong isang hita. Habang nakatitig ako sa mukha ni Dahlia, parang nakaramdam ako kaagad ng uhaw. Uhaw na hindi basta maiibsan ng kahit na anong uri ng inumin.

“U–Uncle Hero,” tawag nito sa aking pangalan. Akala ko, iiwas ito at mabilis na tatakbo palabas ng aking silid. Ang hindi ko inaasahan, agad nitong hinila ang aking kamay at direktang ipinasok sa loob ng kanyang panloob.

“Hmmmmmmm,” ungol nito.

“Don't tell me you wa—” hindi na natuloy pa ang sasabihin ko ng kabigin nito ang aking batok at agad na umupo sa aking kandungan.

Sino ang mag-aakala na ang batang iniwan ko noon, ang bata na anak ng nag-iisang babaeng minahal ko, ay ang babaeng mukhang tinadhana para sa akin.

“B–Bakit, ayaw mo na ba?” nabubulol na tanong nito ng itulak ko palayo ang kanyang magandang mukha at putulin ko ang aming halikan.

“Even now, please stop. You can't handle me. Alam ko, masakit pa ‘yan dahil sa nangyari sa atin kagabi.”

“Sinabi mo na yan bago pa may mangyari kagabi, pero heto ako, alive and kicking. Baka kasi hindi na kaya ng tuhod mo?” mapang-uyam na sagot nito sa akin.

Kaya sa inis ko, agad ko winasak ang damit nitong suot at nagmamadali ko itong pinihit patalikod. Halos matuyuan ako ng laway sa bibig dahil sa nakikita kong magandang tanawin. Mamula-mula ang pagkab*bae nito na mayroon lang balahibong pusa.

Nahahati ako sa dalawang kaisipan, kung kakainin ko ba o papasukin na. Sa tagal ko sa ibang bansa, maraming babae na akong nakaharap, pero lahat ng mga ‘yon, hindi ko naramdaman ang ganito. Tanging si Dahlia lang ang kaya akong baliwin ng ganito, kahit wala pang ginagawa.

“U—Uncle,” tawag nito sa akin. Habang pinapasadahan ng isang daliri ko ang biyak nito.

Pero bago ko pa man maisip ang sagot sa tanong ko, sunod-sunod na katok na agad ang nagpahinto sa plano kong gawin. Kaya nagmamadali akong inayos ang aking suot na pang-opisina na hindi ko pa pala nagagawang palitan ng pambahay na damit.

“Bakit Manang?” tanong ko sa matanda na bumungad sa akin ng buksan ko ang pinto.

“Na–Nandyan po kasi si—” hindi na natapos ng matanda ang kanyang sasabihin pa, dahil sa likod nito, na kasunod kaagad si Gideon La Costa, ang ama ni Dahlia.

Hinawi ako nito pagkakita sa kanyang anak na nakahiga, magulo ang buhok at nagtatago sa ilalim ng aking kumot, agad pumihit si Gideon pabalik ng tingin sa akin, at isang malakas na suntok sa tiyan ko ang pinakawalan nito.

“Bantay salakay ka pala huh?! Ni hindi mo man lang muna pinakasalan ang anak ko bago mo ginalaw! Walang hi–” hindi pa natatapos sa sasabihin n’ya si Gideon ng sumingit si Dahlia sa usapan.

“Daddy, ako po ang may gusto. Sabi nga sa book na binasa ko, “You need to taste the water first.” Baka po kasi baog si Uncle Hero at hindi ako kayang bigyan ng anak, tapos kasal na kami. Paano naman po pangarap ko na maraming babies?”

Napanganga na lang ang mga magulang ni Dahlia sa sinabi ng dalaga. Habang si Hero, ibinuka ang bibig, pero wala naman salitang lumabas.

“Ano ‘to anak, basketball? Merong try out?” tanong ni Rose sa anak na inosenteng tumango.

Kaya walang nagawa ang mag-asawa kundi bumaba na lang ng hagdan at sa sala naupo at nag-iisip ng gagawin para sa kanilang panganay na anak.

“Di ka na nahiya?” bungad ni Gideon kay Hero. Hawak ni Rose ang kamay ng asawa, para pigilan ito sa baka gawin pa nitong pisikal sa lalaki.

Hindi umimik si Hero. Nanatili lang itong nakatayo at nakapamulsa. Blangko ang mukha na nakatingin sa mag-asawa na kanyang kaibigan ng mahabang panahon.

“Hindi ako masamang tao, kaya't saang bahagi ako dapat mahiya?” nakangisi na tanong ni Hero.

“Gago! Doble ng edad mo ang edad ni Dahlia. Ninakaw mo ang kabataan ng anak ko! Ano, hindi ka umubra sa ina, kaya sa anak na lang?” Madiin at nagpipigil na sigaw ni Gideon.

“Anong gusto ninyong sabihin?” kunot ang noo at nagtatagis ang bagang ni Hero. Alam niya sa kanyang sarili kung sino si Dahlia para sa kanya. Kaya't masakit din para sa kanya ang pag-isipan ng masama.

“Na baka panakip butas mo lang si Dahlia?” mababa ang tono at may pag-aalinlangan na sabi ni Rose.

“Hahahahaha! Ang taas naman masyado ng tingin mo sa sarili mo, Rose. Anong palagay mo sa akin, habang buhay na mamahalin ka?” mapang-uyam na tawa at tanong ni Hero.

“Bakit, hindi ba?” sabat naman ni Gideon.

Habang nagtatalo ang tatlo. Tahimik na nakatago si Dahlia sa kabilang side ng sala. Nanginginig ang mga tuhod at takip nito ng kanyang kamay ang kanyang bibig.