EP.6 — เช้าที่ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

936 Words

ฝนตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึก—อบอุ่น ไม่ใช่เพราะผ้าห่มหนานุ่ม แต่เพราะ “แขนของใครบางคน” พาดอยู่บนเอวเธออย่างเป็นเจ้าของ เธอลืมตาช้า ๆ และเห็นใบหน้าของอัญอยู่ใกล้แค่เอื้อม ใบหน้าเรียบสวยในตอนหลับ…ดูอ่อนโยนกว่าตอนตื่นหลายเท่า หัวใจฝนเต้นดังจนกลัวว่าอัญจะตื่นเพราะเสียงนี้ด้วยซ้ำ เธอกำลังจะขยับออก แต่— อัญดึงเอวเธอเข้าไปแน่นขึ้นโดยไม่ลืมตา “อย่าเพิ่งลุก…ฉันยังไม่ตื่นดี” เสียงทุ้มนุ่มของคนเพิ่งตื่นทำให้ฝนหน้าแดงวูบ “แต่ว่า…ฝนต้องไปเตรียมอาหารเช้า—” “ไม่ต้อง วันนี้ฉันให้พัก” อัญพูดช้า ๆ ปล่อยลมหายใจแผ่ว ๆ ที่หลังคอฝนจนเธอขนลุก “นอนต่อซักหน่อย อยู่เฉยๆ…” เสียงเธอนุ่มจนฝนหัวใจละลาย “ฉันอยากมีเช้าแบบนี้บ้าง” คำพูดนั้น…เหมือนบอกเป็นนัยว่า อัญไม่เคยมีใครนอนอยู่ข้างๆ แบบนี้มาก่อน ฝนตัวแข็งไปเลย “นายหญิง…นี่—” อัญลืมตาขึ้นเล็กน้อย จ้องเธอใกล้จนฝนหน้าแดงอีกครั้ง “เงียบหน่อยฝน ถ้ายังขยับอีก ฉันจะดึงเธอเข้าใกล้กว่านี้” ฝนหยุดขยับทันทีเหมือนโดนสะกด และนอนนิ่งในอ้อมแขนอัญจนหัวใจเต้นแทบแตก ⸻ หลังอาบน้ำ — ความใส่ใจที่ไม่เหมือนเจ้านายทั่วไป อัญเปลี่ยนเป็นชุดทำงานเต็มรูปแบบ เสื้อเชิ้ตพอดีตัว กางเกงเข้ารูปสีดำ และท่าทางมั่นใจจนห้องดูเล็กลงทันที ฝนยืนจัดผมตัวเองหน้ากระจก มือสั่นเล็กน้อยเพราะยังรู้สึกไม่ชินกับการตื่นในห้องนายหญิง อัญเดินเข้ามาข้างหลังเธอ เงาของทั้งคู่ซ้อนกันในกระจก “อยู่นิ่งๆ” อัญยกมือขึ้นจัดปกเสื้อฝนให้ ปลายนิ้วแตะปลายคางเธอเบาๆ ให้หันมาสบตาในกระจก “แบบนี้…สวยขึ้น” ฝนหน้าแดงจนหูชาร้อน “มะ…ไม่ต้องชมก็ได้ค่ะ” อัญยกยิ้มเล็กน้อย “ฉันไม่ได้ชม ฉันบอกความจริง” ฝนเม้มปากแน่น นายหญิงพูดแบบนี้ทีไร…หัวใจจะพังทุกที ⸻ เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิด—คนของบริษัทเห็นทั้งคู่ในลิฟต์ เมื่อทั้งสองเดินไปที่ลิฟต์ส่วนตัวเพื่อออกไปทำงาน ฝนยืนอยู่พอห่างจากอัญแบบเกรงใจ แต่ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิด— มีพนักงานบริษัทแม่สองคนเดินเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัว “อ๊ะ—สวัสดีค่ะผู้จัดการอัญ!” ทั้งคู่โค้งให้ด้วยความนอบน้อม แต่ดวงตากวาดมาที่ฝนทันที “พนักงานใหม่เหรอคะ? อยู่ด้วยกันตั้งแต่เช้าเลย?” ฝนหน้าแดงทันที แต่ก่อนที่เธอจะตอบ… อัญวางมือลงบนหลังฝนอย่างเป็นธรรมชาติ เหมือนปกป้องแบบไม่ต้องคิด “ผู้ช่วยส่วนตัวของฉัน” อัญพูดเรียบๆ “เธอจะติดตามฉันตลอดจากนี้ไป” พนักงานสองคนมองด้วยสายตาแปลกใจปนสงสัย ท่าทางเหมือนอยากถามมากกว่านั้น แต่น้ำเสียงของอัญชัดเจนพอที่จะหยุดทุกคำถาม “โอ้…ค่ะๆ ๆ ผู้ช่วยส่วนตัว…” เมื่อพนักงานออกไป ฝนมองอัญด้วยความตื่นเต้นปนกังวล “นายหญิง…เมื่อกี้คือ— ทำไมต้องบอกว่าให้ฝนติดตามตลอดด้วยคะ?” อัญหันมามอง เงียบไปหนึ่งวินาที ก่อนพูดเบาๆ “เพราะฉันไม่อยากให้ใครมายุ่งกับเธอผิดที่ผิดทาง” “หมายถึง…?” “คนพวกนั้นปากไว” อัญชิดตัวเข้ามาใกล้ “ฉันไม่อยากให้ใครมองเธอแบบที่ไม่ควร” ฝนเม้มปาก หัวใจเต้นแรงกับคำว่า ไม่ควร “นายหญิง…เป็นห่วงฝนเหรอคะ?” อัญตอบแบบไม่หลบตาเลย “ใช่” ฝนหน้าแดงจัด “แต่ว่า…แค่ผู้ช่วย จะมีอะไรให้นายหญิง—” “เธอไม่ใช่แค่ผู้ช่วย” อัญพูดแทรกทันที น้ำเสียงหนัก…จริง…และตรงจนฝนหยุดหายใจไปหนึ่งวินาที “เธอเป็นคนของฉัน” คำพูดนั้นทำฝนมือสั่น ความรู้สึกบางอย่างที่เกือบเก็บไว้ในอกมาตลอดหลายวัน… มันกำลังชัดขึ้นโดยที่เธอปฏิเสธไม่ได้ ⸻ อัญเริ่มปกป้อง ในแบบที่ฝนไม่เคยมีใครทำให้ เมื่อถึงออฟฟิศ คนในบริษัทมองทั้งคู่แปลก ๆ เพราะไม่เคยเห็นอัญพาใครมาก่อน และที่สำคัญ— อัญเดินช้าลง เหมือนตั้งใจให้ฝนเดินข้างๆ ไม่ใช่เดินตามหลังแบบลูกน้องทั่วไป “นายหญิง…เดินไปก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวคนอื่นจะ—” “ไม่จำเป็น” อัญพูดสั้น “ใครมีปัญหา เดี๋ยวฉันจัดการเอง” ฝนเงียบไปทันที เธอไม่เคยมีใครพูดปกป้องเธอแบบนี้มาก่อน อัญดูด้านนอกเหมือนผู้หญิงแข็งแกร่ง เย็นชา แต่ตอนนี้…อัญดูเหมือน “กำแพง” ที่คอยคุ้มครองฝนจากทุกสายตา และฝนรู้สึกได้เลยว่า ความรู้สึกบางอย่าง…มันมากกว่าแค่เจ้านาย-ผู้ช่วยแล้ว ⸻ บทจบของตอน: ความใกล้ชิดที่เริ่มแทนคำพูดไม่ได้ ก่อนเข้าห้องประชุม ฝนก้มหน้าจัดเอกสารในมือด้วยความตื่นเต้น มือเธอสั่นจนเอกสารจะตกอยู่แล้ว อัญยื่นมือมาประคองมือเธอไว้ อุ่น…มั่นคง…และโอบอุ้มอย่างอ่อนโยน “ไม่ต้องกลัว” เธอพูดเบาๆ จนฝนเป็นฝ่ายเงยหน้าสบตา “ฉันอยู่ตรงนี้” ฝนใจเต้นแรงจนเหมือนทั้งโลกหยุดหมุน เธอพูดออกมาแทบไม่ได้ยินตัวเอง “ค่ะ…นายหญิง” อัญส่งยิ้มบาง ๆ ที่อ่อนโยนที่สุดตั้งแต่ฝนเคยเห็น ก่อนจะปล่อยมืออย่างช้า ๆ แล้วพูดประโยคที่ทำให้ฝนขาอ่อนแทบยืนไม่ได้ “ดีมากคนดีของฉัน” ฝนยืนนิ่ง ใบหน้าแดงจัดจนไม่รู้จะหลบสายตายังไง คืนนี้…หัวใจเธอคงไม่ยอมหลับง่ายๆ แน่นอน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more