เรือนหลักของจวนสวี่ในเช้านี้เต็มไปด้วยความวุ่นวาย ท่ามกลางเสียงฝีเท้าและคำสั่งของบ่าวไพร่ที่วิ่งวุ่นไม่หยุด
“ท่านโหวเป็นลมอีกแล้ว หมอยังมาไม่ถึง”
“ทำอย่างไรดี เสี่ยวป่ายไปตามที่โรงหมอ หมอประจำตัวท่านโหวเดินทางไปรักษาขุนนางอีกคนยังไม่กลับ” เสียงบ่าวไพร่พูดคุยกัน
สวี่หลุนจื่อ ขุนนางชราผู้สุขุม คราวนี้กลับซูบซีดเหงื่อชุ่ม ท่าทางหอบเหนื่อยเหมือนคนไร้เรี่ยวแรง เยี่ยนหม่ายผุดลุกผุดนั่งด้วยความร้อนใจ รอให้จางหมิ่นเอ๋อร์มาช่วยดูแล
ในตอนนั้นเอง คนที่พุ่งมาถึงเรือนเป็นคนแรกกลับเป็นไป๋ซืออวี่
นางวิ่งฝ่าคนมากมายเข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด มือข้างหนึ่งหอบห่อยา อีกมือแบกหีบไม้เล็กที่บรรจุสมุนไพรไว้แน่น
“ขอทางให้ข้าด้วย ข้ามีความรู้เรื่องยา” นางตะโกนเสียงดังฟังชัด คนในจวนจึงเปิดทางให้ทันที
“หยุดนะ เจ้าจะทำอะไร” จางหมิ่นเอ๋อร์เดินเข้ามาแล้วผลักนางจนถอยร่นออกไป
หลายวันที่ผ่านมา นางทนกับความอัปยศที
