แสงแดดแรกของยามเช้าทอแสงลอดใบไม้ลงมา เสียงนกร้องแว่วมาเบาๆ คล้ายปลุกให้สรรพสิ่งตื่นจากความฝัน
ไป๋ซืออวี่ลืมตาขึ้นช้าๆ ดวงตาบวมแดงยังเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า นางนอนอยู่บนผ้าบางๆ ที่ปูไว้บนเตียงไม้ไผ่ ห่มผ้าที่ให้ความอบอุ่น แต่สิ่งที่ทำให้นางรู้สึกอบอุ่นที่สุดกลับเป็นความเงียบสงบในยามนี้
ไม่มีเสียงกรีดร้อง ไม่มีเงาของความตาย ไม่มีสวี่จื่อเฟิงอยู่ภายในกระท่อมนี้
นางลุกขึ้นพิงตัวศีรษะกับขอบหน้าต่าง เงยหน้ามองเพดานต่ำที่ทำจากหญ้าและไม้ไผ่มัดขวาง ความทรงจำเมื่อคืนผุดขึ้นมาทีละน้อย สายตาอ่อนโยนของเขา ถ้อยคำที่แผ่วเบาราวกับกลัวว่านางจะหวาดกลัว
นางรู้ว่าเขาเปลี่ยนไป ไม่สิ เขาอาจไม่ได้เปลี่ยน แต่แค่แสดงด้านที่ซ่อนอยู่ลึกที่สุดออกมาให้เห็น ด้านที่มีหัวใจของมนุษย์
เสียงไม้แห้งหักดังมาจากนอกเรือน ก่อนร่างสูงใหญ่ของเขาจะปรากฏขึ้น
สวี่จื่อเฟิงเดินเข้ามาเงียบๆ เสื้อผ้าถูกหยาดน้ำค้างพรมนิดหน่อย ใบหน้
