เสียงฝนตกกระหน่ำดังกลบทุกสรรพเสียง ท้องฟ้าคำรามดั่งสะท้อนเสียงโกรธเกรี้ยวของสวรรค์
สวี่จื่อเฟิงยืนตัวสั่น เลือดไหลซึมออกจากมุมปาก ดาบในมือถูกแส้แข็งฟาดกระเด็นตกไกล ฝ่ามือสั่นไหวไร้เรี่ยวแรงดั่งร่างกายไร้วิญญาณ
เบื้องหน้าเขา หลี่ฉางเฟยยืนตระหง่านดั่งปีศาจในคราบมนุษย์ ใบหน้ามืดมน แววตาเย็นเฉียบไร้ความปรานี
“ข้าสั่งให้เจ้าแฝงตัวไปลอบสังหารไป๋เยี่ย แต่เจ้ากลับละทิ้งหน้าที่”
เสียงเย็นเยียบดังก้องในความเงียบ ก่อนที่ดวงตาคมดุจะเบนมองไปยังร่างของหญิงสาวที่ยืนตัวสั่นอยู่เบื้องหลัง
ไป๋ซืออวี่ถอยหลังไปเพียงหนึ่งก้าว ร่างกายแข็งทื่อเหมือนถูกตรึงไว้ หัวใจเต้นแรงจนเจ็บแน่นอก
หลี่ฉางเฟยสาวเท้าเข้าใกล้ พลางชักมีดเล่มบางจากอกเสื้อ
“ถ้าอาวุธของข้าไม่เชื่อฟังข้าแล้ว ข้าก็จะทำลายของที่มันหวงแหนที่สุด เพื่อเตือนสติ”
“ไม่นะ อย่าแตะต้องนาง!” สวี่จื่อเฟิงตะโกนสุดเสียง กางแขนออกปกป้องนางเอาไว้ แต่ก็โดนแส้ฟ
