มันเป็นยิ่งกว่าข่าวดีสำหรับเรณู เมื่อวันที่เธอรอคอยมาถึง...จดหมายจากแดนไกล คนเขียนคือน้องชายของเธอ ที่กำลังเรียนอยู่ แม้ลายมือจะโย้เย้ แต่ก็พออ่านออก เรณูยิ้มได้ทั้งที่น้ำตาไหลอาบหน้า...
“อ้าว...ร้องไห้ทำไมล่ะ?” เพื่อนร่วมงานร้องถาม หล่อนค่อนข้างสนิทกับเรณู
เรณูเงยหน้าขึ้น ยิ้มให้เพื่อนพร้อมทั้งยกหลังมือปาดคราบน้ำตาไปด้วย เธอยื่นกระดาษแผ่นเล็กๆ ให้เพื่อนแทน
กาบแก้วส่ายหน้า...เธออ่านตัวหนังสือของเรณูไม่ออก
“น้องฉันเขียนมาบอกน่ะ บ้านสร้างเสร็จแล้ว พ่อมีเงินเหลือเลยซื้อมอเตอร์ไซน์อีกคัน และพวกเขาอยากให้ฉันกลับบ้าน”
เรณูเล่าเรื่องของตัวเอง ปากยังสั่นระริก
“ดีใจด้วยนะ แต่กลับไปบ้าน เธอจะทำงานอะไรล่ะ”
กาบแก้วยินดีด้วย แต่เธอก็ไม่วายแย้ง...เมื่อยังมีอีกหลายปากท้องให้เลี้ยงดู หากกลับไปทำไร่ทำนาเหมือนเก่า เกรงว่าจะไม่พอกิน
“ฉันเลยว่าจะเก็บเงินสักก้อนแล้วถึงจะกลับ”
“เจ้นิลจะยอมเหรอ?”
นิลลา
