บ้านส่วนตัวของเจ้าสัว จักรภัทร
เวียงพิงค์
“อย่าดื้อ อย่าซนกับมาดามนะหนูผิง” ท่านเจ้าสัวหันมาเอ่ยบอกฉันในขณะที่ฉันเดินออกมาส่งเขาที่หน้าบ้าน โดยมีมาดามเดินตามหลังเราทั้งสองคนมาติดๆ
“รับทราบค่ะป๋า^_^” ฉันยกมือขึ้นมาทำท่าตะเบ๊ะและเอ่ยตอบเขาไป ท่านเจ้าสัวก็อมยิ้มให้ฉัน มาดามก็มองฉันกับเจ้าสัวสลับกันและแอบรอบยิ้มขึ้นมา
“ดีน่ารักมาก ม่ะ ป๋ากอดที” ท่านเจ้าสัวบอกฉันและอ้าแขนทั้งสองข้าง ฉันจึงยิ้มกว้างและเข้าไปโผล่กอดหุ่นลำบึ้กของท่านเจ้าสัวทันที โดยมือใหญ่ก็กอดร่างของฉันแน่นเช่นกัน เราทั้งสองคนหลับตาปล่อยใจทั้งของเขาและของฉันเต้นแรงรัวเร็วไปพร้อมๆกัน
พรึบ
“จุ๊ฟ” ท่านเจ้าสัวจับร่างของฉันออกมาและก้มหน้าลงมาจุมพิตลงหน้าผากของฉันอย่างแผ่วเบา ฉันก็หลับตารับสัมผัสของเขา ฉันอบอุ่นและรู้สึกดีเวลาที่อยู่ใกล้ๆเขา จนภายในใจของฉันมีความรู้สึกว่าฉันอยากจะอยู่ใกล้ๆ เขาแบบนี้ทุกวันและทุกเวลาไม่อยากห่างจากเ
