เวียงพิงค์.....
“วันนี้พอแค่นี้ครับ พรุ่งนี้เราค่อยมาเจอกันใหม่”พี่พลเอ่ยขึ้นพลางยิ้มให้พวกเราที่นั่งอยู่บนพื้นทรายกลางทะเลตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มแล้ว เราลงมาเล่นเกมส์รับน้องปีหนึ่งที่หน้าชายหาดตั้งแต่บ่ายโมง เราแบ่งทีมเล่นบาสเกตบอลชายหาดกันโดยแบ่งข้างให้พวกเราหาคู่กับพวกพี่ๆปีสองซึ่งฉันจับได้พี่คอปเตอร์ ทีมเราสองคนชนะมาและพรุ่งนี้คือพวกเราต้องหาพี่รหัสให้เจอ โดยที่ฉันได้คำใบ้ว่า หล่อละมุน
“ฝันดีครับน้องๆ”พี่พายุเอ่ยขึ้นและเขาก็มักจะชำเลืองมองมาทางฉันตลอด
“ขอให้น้องๆนอนหลับพักผ่อนกันให้สบายเพราะพรุ่งนี้เราจะมาลุยงานต่อเพื่อหาพี่รหัสของตัวเองให้เจอ โดยพวกพี่จะให้เวลาเพียงถึงเที่ยงของวันพรุ่งนี้ พวกน้องๆทุกคนต้องหาพี่รหัสตัวเองให้เจอ และถ้าหาไม่เจอน้องคนนั้นก็จะโดนทำโทษนะครับ”พี่แม็กเอ่ยขึ้น ฉันกับไต้ฝุ่นหันมองหน้ากันทันทีอย่างนึกเสียวขึ้นมากับการหาพี่รหัสในครั้งนี้
“จะหาเจอได้ไงวะ ยากจะตา
