Ormanın kalbi yanıyordu.
Gökyüzü dumanla örtülmüş, güneş bir anlığına bile toprağa dokunamaz hâle gelmişti.
Elena, vadinin yukarısında, rüzgârın yönünü dinliyordu.
Her alevin fısıltısı ona ulaşıyordu — her çıtırtı, her patlayan dal, sanki doğanın acısını haykırıyordu.
Aşağıda insanlar koşuşturuyordu.
Ellerinde meşaleler, yüzlerinde korku değil öfke vardı.
Korkunun yerini, anlamadıkları bir şeye karşı duyulan nefret almıştı.
“Canavarlar ormanda!” diye bağırıyordu biri.
“Onlar lanetli, kurtlar insan kılığında!”
Elena gözlerini kapadı.
Kalbinde bir uğultu vardı; hem kurtların uluması hem insanların çığlığı aynı bedende yankılanıyordu.
Karanlık içinden ona bir ses fısıldadı:
> “Savaş, merhametle kazanılmaz.”
Ama ışık, aynı anda başka bir şey söyledi:
> “Merhameti unutan, za
