Gece, gri bir örtü gibi ormanın üzerine çökmüştü.
Rüzgârın uğultusu, dalların arasında yankılanıyor; her esinti, sanki birilerinin adını fısıldıyor gibiydi.
Elena, kampın biraz uzağında, taş bir kayanın üzerine oturmuştu.
Ateşin son kıvılcımları çoktan sönmüş, yerini soğuk bir sessizlik almıştı.
Ama o sessizlik… sessiz değildi.
Sanki orman, bir kalp gibi atıyordu — ağır, derin, kadim.
Elena gözlerini kapattı.
Nefes alırken içindeki iki güç tekrar çatışmaya başladı: ışık ve gölge.
Artık birbirlerini yok etmeye çalışmıyorlardı ama yine de her biri hükmetmek istiyordu.
Oysa Elena biliyordu — bu güçler birbirini dengelemezse, o var olamayacaktı.
Ve o an, bir ses duymaya başladı.
İlk başta sadece bir yankıydı; sonra kelimelere dönüştü.
“Bizi unuttuğunu sandın…”
“Hayır,” diye fısıld
