“ว่าไง… ไหนลองเรียก ‘เฮียเว’ หน่อยซิ”
คราวนี้คนตัวสูงยื่นใบหน้าหล่อ ๆ มาใกล้ ริมฝีปากผุดรอยยิ้มกระชากใจ ดวงตาแพรวพราวจนต้องหลบสายตาหนี ฉันเม้มปากอย่างคิดหนัก ไม่ใช่ว่าเรียกไม่ได้นะ แต่ไม่รู้อ่า… ทำไมฉันรู้สึกเขินอ่ะ!
“หนึ่ง…” แล้วอยู่ดี ๆ เวฬาก็นับเลขขึ้นมาเหมือนต้องการกดดันกัน ปลายนิ้วเรียวยกขึ้นมาเกลี่ยเส้นผมของฉันที่ถูกสายลมพัดกระทบใบหน้า ฉันเผลอสบตากับเขานิ่งงัน หัวใจดวงน้อยเต้นตึกตัก ๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ฉันไม่เคยรู้สึกรุนแรงกับเวฬาเท่านี้เลย ปกติแล้วคนที่จะทำให้หัวใจฉันเต้นรัวเร็วได้ก็คือ… นาฑี
แปลก… น่าแปลกที่สุด
“สอง…”
“ดะ เดี๋ยวสิ” ฉันเบี่ยงหน้าหนีด้วยความร้อนรน ไม่รู้ว่าเวฬาคิดจะทำอะไรถ้าเขานับถึงสาม แต่ที่แน่ ๆ คงไม่ใช่เรื่องดีชัวร์ แล้วดูสีหน้าเจ้าเล่ห์ของเขาสิ จะยื่นเข้ามาใกล้ทำไมนักหนา ฉันเอนตัวหนีจนจะตกเรืออยู่แล้วนะ!
“สาม…”
“เฮีย… อื้อ!” ฉันเรียกเฮียออกมาพร้
