“ไม่รอไม่ว่า แต่อย่าไปกับผู้ชายคนอื่นได้มะ หวง!”
หลังจบประโยคเหวี่ยง ๆ นั่น บรรยากาศรอบข้างฉันก็เปลี่ยนไปทันที รวมถึงตัวฉันด้วยที่เอาแต่ยืนนิ่งค้างปล่อยให้เจ้าของประโยคนั้นจับกุมแขนโดยไม่ได้สะบัดออกอย่างที่ควรจะเป็น
“เวฬา… นายมาทำไม”
“แหม พออยู่ต่อหน้าไอ้เด็กนี่แหละลืมสรรพนามกันเลยนะ เหอะ!” เวฬาสะบัดเสียงใส่คล้ายไม่ชอบใจ แถมยังมองแรงใส่แอลด้วย ฉันถึงนึกขึ้นได้ว่าเผลอเรียกเขาด้วยสรรพนามเดิมอีกแล้ว และเหมือนผู้ชายร่างสูงตรงหน้าฉันจะเจ้าคิดเจ้าแค้นเสียด้วยสิ นิด ๆ หน่อย ๆ ทำเป็นเหวี่ยงไม่เข้าท่า
“พูดมากน่า แล้วมาทำไมเนี่ย บอกแล้วไงว่าจะกลับเอง” ฉันแก้สถานการณ์ตึงเครียดด้วยการสะบัดแขนออกเปลี่ยนเป็นยืนกอดอกมองบนใส่เวฬาแทน ฉันว่าฉันพูดชัดแล้วนะ ทำไมเวฬาถึงยังโผล่หน้ามารับอีกล่ะ
“เหอะ ๆ ปล่อยให้กลับเองคงจะถึงบ้านหรอกนะ” ดวงตาคมดุจมังกรหลุบมองชุดฉันแล้วพูดต่อ “เสื้อผ้าหน้าผมพร้อมขนาดนี้คงไม่
