EP.02 #ใจปลาซิว
1124 Words
“งั้นเปลี่ยนเป็นกรอกใส่ปากนายแทนดีไหม? ง่ายกว่ากันเยอะ”
ไม่พูดเปล่า แต่เดินเข้าไปกระแทกขวดน้ำยาฆ่าเชื้อลงบนรถเข็นแรง ๆ ดวงตาเรียวคมหลุบมอง มุมปากบิดยิ้มชอบใจที่ได้ปั่นประสาทกัน ฉันจ้องหน้าเขาอย่างสู้สายตา เวฬามักเป็นโรคหลงตัวเองและชอบคิดว่าผู้หญิงทุกคนจะต้องพ่ายแพ้สายตาของเขา แต่ขอโทษเถอะ! ฉันมันคนละเกรดกับผู้หญิงพวกนั้น ชั่วโมงบินฉันสูงกว่ามาก คงยากถ้าจะทำให้ฉันหวั่นไหวน่ะ!
“โอเค ๆ ฉันยอมแพ้เธอแล้ว” และก็เป็นเวฬาที่ยกสองมือขึ้นยอมพ่ายให้กับศึกจ้องตาในครั้งนี้ เขาถอนหายใจหนัก ๆ แล้วพูดต่อ “ทำแผลให้หน่อยดิ เลือดออกเนี่ยเห็นไหม”
“…” ฉันจ้องรอยแผลตรงหัวคิ้วเขาก่อนหลุบตามองบาดแผลบริเวณหลังมือหนาที่เริ่มมีเลือดซึมออกมาเล็กน้อย บาดแผลไม่ลึกเท่าไหร่ ดูแล้วไม่น่าสำออยเลยนะ แต่ถึงจะคิดอย่างนั้นด้วยหน้าที่และจรรยาบรรณแพทย์ ฉันไม่สามารถนิ่งดูดายกับความเจ็บปวดของคนไข้ได้
เคยได้ยินไหม? ขนาดหมอในยุคสงครามยังไม่สามารถเลือกรักษาคนไข้ได้เลย ไม่ว่าจะเป็นมิตรหรือศัตรู หน้าที่ช่วยชีวิตและการรักษาคือสิ่งสำคัญที่สุดของอาชีพแพทย์อย่างเรา
บ้าจริง… แล้วฉันจะมาพล่ามเรื่องบอบ้านี่ทำไมกัน เจอหมอนี่ทีไรฉันมักประสาทเสียแบบนี้เสมอเลยให้ตาย!
“เร็วสิเธอ ฉันเจ็บจะตายแล้วนะ ปวดมือมากด้วยอ่ะ ไม่รู้กระดูกหักหรือเปล่า” เวฬาเงยหน้าขึ้นมากดดันทางสายตา ฉันคว่ำปากใส่เขานิด ๆ ก่อนจะเข็นรถพยาบาลเข้าไปใกล้ ถุงมือถูกหยิบขึ้นมาใส่อย่างไม่เร่งรีบ ดวงตาเรียวคมจับจ้องทุกอากัปกิริยาของฉัน
ถามว่าสนไหม? ก็ไม่… ถ้ารอไม่ได้ก็ไม่ต้องรอ ใครง้อล่ะ!
หลังจากใส่ถุงมือเสร็จเรียบร้อย ฉันก็เริ่มลงมือทำแผลให้กับเขาโดยเริ่มจากการ… ราดแอลกอฮอล์ใส่บาดแผลตรง ๆ
“อ๊าก! มันแสบนะเว้ย!” ผู้ชายร่างใหญ่แต่ใจปลาซิวร้องแรกแหกกระเชอขึ้นมาทันที ใบหน้าหล่อเหลาชื้นเหงื่อเริ่มแดงเรื่อราวกับไปวิ่งระยะไกลมา
เขาคงจะแสบมาก… แต่ใครสน?
“เฮ้ยเธอ เบา ๆ สิวะ! ฉันเจ็บจริง ๆ นะเว้ย!” เวฬายังคงโวยวายไม่เลิก ฉันที่เริ่มรำคาญกับอาการหยุกหยิกนั่งไม่ติดเตียงของเขาจึงหยุดการรักษาทุกอย่างลงพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมอง
“ถามจริง นายอายุเท่าไหร่แล้ว? ร้องโวยวายเป็นเด็กหกขวบไปได้”
“มันไม่เกี่ยวกับอายุป่ะ ก็เธอจงใจแกล้งฉันชัด ๆ” เขาเบ้หน้าเถียง
“แกล้งบ้าอะไร สำคัญตัวเองมากไปป่ะ ถ้าระแวงมากนักฉันจะไปเรียกพยาบาลมาทำให้แล้วกัน” ฉันว่าอย่างตัดความรำคาญแล้ววางอุปกรณ์ทำแผลลงที่เดิม เวฬาที่เห็นว่าฉันพูดจริงทำจริงแน่ ๆ รีบคว้าแขนฉันอีกครั้ง แถมยังรั้งให้เข้าไปใกล้จนเกินพอดี
นึกภาพออกไหม? เวฬากำลังนั่งอยู่บนเตียงทำแผลซึ่งสูงระดับเอวของฉันที่กำลังยืนอยู่ เมื่อถูกเขารั้งตัวเข้าประชิด กลับกลายเป็นว่าร่างกายของฉันเข้ามายืนอยู่ระหว่างเข่าทั้งสองข้างของเขาพอดิบพอดี และระดับสายตาของเราก็ตรงกันอย่างไม่น่าให้อภัย
“ปล่อย” ฉันข่มเสียงบอก
“ทำแผลต่อแล้วจะปล่อย”
“อย่ามาเยอะนะเวฬา ฉันไม่ว่างมาเล่นกับนายนักหรอกนะ” ฉันเกลียดความลอยหน้าลอยตาของหมอนี่มาก นอกจากเขาจะหล่อมากแล้วยังจะเรื่องมากตัวพ่ออีกด้วย ความเอาแต่ใจนี่แก้ยังไงก็ไม่หายสินะ
“ยังไง พูด?”
“เออก็ได้ ปล่อยได้ยัง?” เมื่อเห็นว่าเขาไม่ยอมปล่อยง่าย ๆ แน่ ฉันจึงต้องตกปากรับคำยอมทำแผลให้คนใจปลาซิวต่อไป โดยไม่ลืมชูเข็มบนรถเข็นขึ้นมาขู่ “แล้วถ้าคราวนี้นั่งไม่นิ่ง สาบานว่าฉันจะเอาไอ้นี่แทงนายแน่”
“หูย… ขู่แรง โหดจริงนะยัยหมอใจมาร” เขาจิ๊ปากอย่างไม่ชอบใจ พูดไปใครจะเชื่อว่าจุดอ่อนของผู้ชายตัวโตร่างยักษ์ซึ่งมีรอยสักเต็มร่างกายคนนี้จะ ‘กลัวเข็ม’ เข้าขั้นจิตตก เข็มสักไม่กลัวเสือกกลัว ‘เข็มฉีดยา’ พูดเลยว่าเข้าทางหมออย่างฉันสุด ๆ
“ทำไม นายกลัวเข็มเหรอเวฬา” ฉันกรีดยิ้มถามพลางดันเข็มขึ้นช้า ๆ เวฬาทำหน้าโคตรตลกอ่ะ เขามองตามการกระทำของฉันด้วยหน้าตาสยดสยองสุด ๆ ก่อนจะรีบเปลี่ยนสีหน้ากลับมาตีมึนแล้วพูดต่อ
“เข็มเธอมันเล็กไป ลองเข็มฉันหน่อยไหมล่ะ ทั้งใหญ่ ทั้งยาว”
“บอกทำไมไม่อยากรู้ หรือว่ากลบเกลื่อนความกลัว?” ฉันทำเป็นเลิกคิ้วสูง สายตาเหยียด ๆ ยิ่งทำให้เวฬาเสียเซลฟ์มากไปกว่าเดิม
“อะไร ใครกลัว?”
“อ้อ นายไม่ได้กลัวสินะ งั้นฉีดยาแก้อักเสบสักเข็มคงไม่เป็นไรเนอะ” ฉันสะบัดเข็มฉีดยาในมือเบา ๆ พลางใช้มืออีกข้างคว้าท่อนแขนแกร่งขึ้นมา
“เฮ้ยเอาจริงดิ?” เขาทำหน้าเหวอใส่ฉัน เหงื่องี้ไหลพลั่ก ๆ เป็นเขื่อนแตกเลย แต่ก็ยังไม่วายพูดจารักษามาดไม่เลิก “ล้อเล่นป่ะเนี่ย”
“หน้าฉันเหมือนล้อเล่นเหรอ? ก็ไหนนายว่าไม่กลัวไง”
“ก็ไม่ได้กลัว แต่เธอข้ามขั้นตอนเกินไป ล้างแผลยังไม่เสร็จเลยนะเว้ย!” เขาพยายามเปลี่ยนเรื่อง ทำไมฉันจะไม่รู้ คิดจะยื้อเวลาทำใจสินะ
ฮึ! เสียใจย่ะ คนอย่างบีลีฟมีแต่เดินหน้าไม่มีถอยหลัง!
“รู้อะไรไหม… ฉันคือว่าที่บัณฑิตแพทย์เกียรตินิยมเชียวนะ”
“แล้วไง จะอวด?”
“แค่จะบอกว่าอย่ามาสอน เพราะมันทำให้ฉันไม่พอใจ”
ฉึก!
จบประโยคเย็น ๆ นั่น ฉันก็จัดการแทงเข็มลงบนท่อนแขนที่เตรียมความพร้อมเอาไว้ด้วยความรวดเร็ว ฉันอาศัยจังหวะที่เวฬากำลังเผลอและไม่ทันตั้งตัว เพราะการที่เขามัวแต่ใจปลาซิวมันจะทำให้ฉันเสียเวลาในการรักษาคนไข้ไปมากกว่าเดิม เวฬาสะดุ้งโหยงทันทีที่ปลายเข็มแทงลง สองตาเขาเบิกกว้าง ริมฝีปากพ่นคำสบถหยาบคายออกมาเป็นภาษาไทยสลับอังกฤษก่อนตะโกนออกมาเสียงดังฟังชัดด้วยความแค้นเคือง
“เวรเอ๊ย!! นี่เธอจะฆาตกรรมผัวตัวเองหรือไงวะ ยัยเมียใจมาร!!”
- Writer
