EP.08 #เล่นกับไฟ
1094 Words
“คุณ… คุณคะ”
หืม…
ผมขยับตัวเล็กน้อยเมื่อถูกใครคนหนึ่งสะกิดไหล่เบา ๆ พอเริ่มตั้งสติได้ผมก็รีบถลันตัวขึ้นจากเก้าอี้ที่เอนตัวพิงอยู่ทันที ตรงหน้าของผมตอนนี้ปรากฏร่างของป้าพยาบาลคนเดิมที่เคยลากผมมาที่นี่ เธอมองผมยิ้ม ๆ ก่อนจะพูดต่อ
“คุณมานั่งหลับตรงนี้ทำไมคะ ดิฉันคิดว่าคุณกลับบ้านไปแล้วเสียอีก”
“เอ่อ… ตอนนี้กี่โมงแล้วครับ?” ผมถามด้วยความมึนงงนิด ๆ
“หกโมงเช้าแล้วค่ะ”
“ห๊ะ! หกโมงเช้าแล้วเหรอวะเนี่ย!” ผมอุทานกับตัวเองอย่างหัวเสีย นี่ผมนั่งเฝ้าบีลีฟจนเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันวะ?? แม่งต้องเป็นเพราะฤทธิ์ยาแก้อักเสบเวรนั่นแน่ ๆ
เดี๋ยวนะ… นั่งเฝ้าบีลีฟงั้นเหรอ…?
“บีลีฟยังอยู่ในห้องฉุกเฉินหรือเปล่าครับ?!” ผมเงยหน้าขึ้นถามป้าพยาบาลอีกรอบ ภายในใจนี่เดือดปุด ๆ เลยล่ะ เพราะยัยหมอใจมารนั่นแท้ ๆ ที่ทำให้ผมนั่งหลับเป็นตายขนาดนี้
“อ้อ หมอบีน่ะเหรอคะ เธอกลับไปตั้งแต่ชั่วโมงก่อนแล้วค่ะ เธอยังฝากให้ดิฉันปลุกคุณตอนหกโมงเช้าพร้อมกับฝากนี่ไว้ให้คุณด้วยค่ะ” ป้าพยาบาลยื่นโพสต์อิทแผ่นสีชมพูหวานแหววให้ผมก่อนเดินจากไป ผมก้มลงอ่านข้อความพร้อมกับอาการหน้าชาลามไปทั่วทั้งตัว
.
.
‘ก่อนจะจัดการฉัน นายควรจัดการตัวเองก่อนดีไหม? เห็นสภาพนายแล้วน่าเวทนาชะมัด อย่าบอกใครเชียวนะว่าเรารู้จักกันน่ะ ฉันอาย :p’
.
.
.
คอนโด WX
ติ๊ด ๆ ๆ ๆ
ปึง!
“บีลีฟ! ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะยัยตัวร้าย!” ผมตะโกนลั่นคอนโดทันทีที่ปลดล็อกประตูเข้ามาด้านในสำเร็จ อย่างที่รู้ ๆ กันว่าผมกับบีลีฟแต่งงานกันแล้ว และเราก็อยู่คอนโดเดียวกันมาร่วมเดือนกว่าแล้วด้วย แต่ส่วนน้อยนักที่เราจะได้เจอหน้ากันในคอนโดแห่งนี้ เพราะบีลีฟเข้าเวรกะดึกตลอด กว่าจะกลับบ้านก็เช้าหรือบางทีก็สายเลย ส่วนผมก็ไม่ค่อยได้อยู่คอนโดสักเท่าไหร่ กลับบ้างไม่กลับบ้างเหมือนตอนที่ยังไม่แต่งงานนั่นแหละ
ปัง ๆ ๆ ๆ
ผมทุบประตูห้องนอนรัว ๆ เพราะรู้ว่าเธอต้องอยู่ในนั้นแน่นอน ดูจากรองเท้าและร่องรอยของแก้วน้ำ มันเดาได้ไม่ยากหรอก ถึงบีลีฟจะเกลียดขี้หน้าผมแค่ไหนแต่เธอก็ไม่สามารถไปนอนค้างที่อื่นได้ เพราะถูกสายของน้าเมบีคอยจับตาดูอยู่ตลอด และผมก็รู้ด้วยว่าสายของคุณน้าน่ะคือใคร…
ปัง ๆ ๆ
“บีลีฟ! ไม่ได้ยินเหรอวะ! ฉันบอกให้ออกมาไง!” ผมระดมฝ่ามือทุบรัว ๆ อย่างไม่คิดจะรามือ ยังไงซะวันนี้ผมจะต้องจัดการเธอให้ได้ เพราะสิ่งที่เธอทำกับผมเอาไว้ก่อนหน้านี้มันช่างแสบทรวงจริง ๆ คนหล่อจะไม่ทน!
กริ๊ก…
“โวยวายอะไรนักหนา ฉันกำลังนอนอยู่นะ คำว่าเกรงใจน่ะสะกดเป็นไหม?”
นับว่าเป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่ผมได้เห็นบีลีฟในสภาพแบบนี้ เธอสวมเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ ๆ เป็นชุดนอน ดูแล้วโคตรได้อารมณ์สุด ๆ ยิ่งใบหน้าสวยจัดยามงัวเงียบวกกับผมสีน้ำตาลฟูนิด ๆ ขับให้ลุคของเธอโคตรจะเซ็กซี่ขยี้ใจจนผมเผลอเคลิ้มไปชั่วขณะ
“จ้องหน้าทำไม มีไรก็พูด!” แต่พอริมฝีปากบางสวยขยับพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเท่านั้นแหละ อารมณ์เคลิ้มของผมแตกสลายไปในทันที ยัยนี่เป็นผู้หญิงที่หน้าสวยแต่ปากโคตรจะเสียจริง ๆ เห็นหน้าร้าย ๆ นิ่ง ๆ แบบนี้ปากนี่จัดอย่าบอกใครเลยนะ ผมนี่โดนประจำเลยเหอะ!
“เธอหนีกลับก่อนทำไมวะ บอกแล้วไม่ใช่ว่าจะรอ?”
“แล้วใครบอกให้รอ?” บีลีฟยอกย้อนเสียงสูง ดวงตาคมเฉี่ยวปรายตาขึ้นมองกันเล็กน้อยก่อนจะละไปแล้วเตรียมตัวจะปิดประตูห้องแถมยังไม่วายเหน็บแนมผมด้วยน้ำเสียงตำหนิ “ถ้าคิดจะอยู่ร่วมชายคากัน นายควรจะมีมารยาทมากกว่านี้นะเวฬา”
“เฮ้ยเดี๋ยวสิ! คิดว่าฉันจะยอมให้เธอด่าแล้วหนีง่าย ๆ อีกหรือไง!” ผมใช้มือค้ำบานประตูห้องนอนเอาไว้โดยยื่นหน้าเข้าไปใกล้บีลีฟจนเธอต้องถอยหลังหนี พอเห็นแววตาแสนดื้อดึงนั่นมีอาการตื่นตกใจเล็กน้อย ริมฝีปากหนาผุดยิ้มชั่วร้ายทันที “บอกแล้วไงว่าฉันจะจัดการเธอ”
“จัดการบ้าอะไร! ถอยออกไปเลยนะเวฬา!” มือเล็กพยายามงัดฝ่ามือผมออกจากการค้ำยันบานประตู แต่คงทำได้ยากเพราะแรงผมเยอะกว่าเธอมาก ตัวเล็กเท่าลูกแมวอย่างเธอจะมาสู้อะไรกับพญาเสือโคร่งอย่างผมได้!
“ในเมื่อเธอชอบเล่นกับไฟ ฉันก็จะเป็นไฟให้เธอเล่น”
“…”
“แล้วจะได้รู้กันว่าไฟอย่างฉันสามารถแผดเผาเธอได้สักกี่ครั้งต่อคืน!”
ปัง!
ประตูห้องนอนปิดลงพร้อมกับร่างบางรีบถอยหลังกรูออกห่างจากผมในทันที บีลีฟฉลาดพอที่จะเดาสถานการณ์ตอนนี้ออกว่าเธอกำลังตกเป็นรองผมแค่ไหน เพราะตั้งแต่เกิด ‘เรื่องคืนนั้น’ ขึ้น ผมก็ไม่เคยรุกเธอจริงจังอีกเลย กลับกัน… ผมแทบจะไม่ยุ่งวุ่นวายกับเธอด้วยซ้ำ
หลังจากแต่งงานกันเราสองคนต่างใช้ชีวิตกันตามปกติ อาจจะมีบ้างบางครั้งที่ผมต้องคอยตามจิกเธอเวลาไปเที่ยวกับเพื่อน ๆ แต่นั่นเป็นเพราะคำสั่งจากคุณน้าที่อยากให้ผมคอยดูแลลูกสาวของท่านก็เท่านั้น… มันไม่ใช่ความต้องการของผมแต่อย่างใด
หากทว่าตอนนี้ความคิดผมเริ่มเปลี่ยน บีลีฟท้าทายผมเกินไป เธอทั้งลองดีและน่าหงุดหงิดในเวลาเดียวกัน เพราะถ้าจะให้คิดแบบจริงจัง เธอเป็นเมียที่ถูกต้องตามกฎหมายของผมด้วยซ้ำ คำปฏิญาณในงานแต่งงานวันนั้นมันอาจจะไม่สำคัญสำหรับผมกับเธอ และมันอาจไม่มีความหมายอะไรเลย แต่…
คำว่าลูกผู้ชาย… ฆ่าได้แต่เผาเสื้อสุดที่รักไม่ได้!!
- Writer
