EP.09 #ไฟล้างไฟ
1104 Words
เวฬาบ้าไปแล้ว… เขาเป็นบ้าไปแล้วหรือไง!
ฉันอยากจะตบตัวเองแรง ๆ สักทีที่ชะล่าใจเปิดประตูให้กับผู้ชายอันตรายคนนี้ เพราะความง่วงนอนบวกกับความรำคาญมันทำให้ฉันลืมระวังตัวไปเสียสนิท ที่ผ่านมาหลังจากแต่งงานกันฉันสามารถใช้ชีวิตอยู่ที่คอนโดแห่งนี้ได้อย่างสบาย ๆ โดยไม่มีเขามาคอยกวนใจนานร่วมเดือน เพราะฉันเข้าเวรดึกตลอดและกลับเข้าห้องในตอนเช้าทุกวัน ส่วนเวฬาน่ะไม่ค่อยจะอยู่ห้องนักหรอก เขามักจะคลุกอยู่ที่เซฟเฮ้าส์ของเพื่อนเขาซึ่งคล้าย ๆ โกดังซ่อมรถขนาดใหญ่แถว ๆ สนามแข่งรถนั่นแหละ
ความจริงเราสองคนไม่ค่อยก้าวก่ายชีวิตกันเท่าไหร่ แต่พักหลัง ๆ มานี้ฉันเริ่มรู้สึกถึงความก่อกวนบางอย่างที่เกิดขึ้น ฉันเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าเวฬามักจะอยู่รอบ ๆ ตัวฉันเสมอ ไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองหรือเปล่า แต่ฉันรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ นะ ฉันไม่ชอบอยู่ในกรอบของใคร ไม่ชอบให้ใครมาบังคับ นั่นจึงเป็นอีกเหตุผลที่ทำให้ฉันรู้สึก ‘เกลียดขี้หน้า’ เขามากกว่าเดิม
“จะทำอะไร! ออกไปจากห้องฉันเลยนะ!” ฉันกัดฟันข่มความหวาดหวั่น แววตาเขาอันตรายเกินไป มันเหมือนกับสัตว์ร้ายกำลังล่าเหยื่อ ฉันไม่ชอบแบบนี้เลย
“ห้องเธอที่ไหน นี่มันห้องฉันต่างหากล่ะ”
เออก็จริง ที่นี่มันคอนโดของเวฬาจริง ๆ นั่นแหละ ตอนแต่งงานกันแม่บังคับให้ฉันมาอยู่ที่คอนโดของเขาจนกว่าจะสร้างบ้านหลังใหม่เสร็จ ถามฉันสักคำหรือยังว่าอยากอยู่ร่วมชายคากับผู้ชายคนนี้ไหม? เพราะความผิดพลาดในคืนนั้นแท้ ๆ เลยให้ตายสิ!
“ก็ได้ งั้นฉันไปเอง” ฉันตัดบทแล้วรีบเบี่ยงตัวเตรียมจะเดินหนี แต่ถูกมือหนาคว้าเอาไว้ แรงกระชากนั่นดึงฉันกลับมายืนที่เดิมตรงหน้าเขา ดวงตาเรียวรีดุจมังกรจ้องมาอย่างเอาเรื่องกัน ฉันรู้ว่าเขาโกรธแค้นเรื่องอะไร และเพราะรู้ไงถึงได้หาทางชิ่งน่ะ “ปล่อยนะเวฬา ฉันง่วงนอน ไม่อยากทะเลาะ”
“เธอนี่มันน่าโมโหว่ะ ทำลายของรักของคนอื่นเขาหน้าตาเฉยแล้วยังไม่คิดจะรับผิดชอบอีกเหรอ” เวฬาโวยวายเป็นเด็ก ๆ เหมือนสมัยก่อนไม่มีผิด สมัยที่เราเป็นเจอกันครั้งแรกตอนเด็ก ฉันเผลอทำรถบังคับของเขาพังน่ะ จำได้ว่าตอนนั้นเขาโกรธฉันมาก เขาโวยวายและผลักฉันจนล้ม อันธพาลตั้งแต่เด็กเลยว่าไหม? นั่นเป็นความทรงจำแรกระหว่างเราและมันก็เป็นความทรงจำแย่ ๆ ที่ฉันยังจำได้จนถึงทุกวันนี้เลย
“แล้วนายต้องการอะไร? เงิน?” ฉันเลิกคิ้วถามด้วยน้ำเสียงดูแคลนนิด ๆ ก่อนจะพูดต่อ “อยากให้ฉันซื้อคืนหรือชดใช้ให้สินะ”
“ไม่จำเป็นบีลีฟ เงินแค่ไม่กี่บาทมันไม่ทำขนหน้าแข้งฉันร่วงหรอก แล้วก็เลิกทำน้ำเสียงแบบนั้นด้วย ไม่ชอบ”
“ที่นายทำอยู่ฉันก็ไม่ชอบ!” ฉันว่าพลางตีมือเขาแรง ๆ แต่เหมือนเวฬาจะไม่เข้าใจ นอกจากเขาจะไม่ปล่อย เขายังขยับกายเข้ามาใกล้มากกว่าเดิมอีก กลิ่นมิ้นท์อ่อน ๆ ลอยมาจากลมหายใจของเขาในระยะประชิด
ไม่ได้การแล้ว… ฉันจะปล่อยให้เขาเข้าใกล้มากไปกว่านี้ไม่ได้แล้วนะ!
“ถอยออกไปสิ! อยากโดนเผาอีกหรือไง!” ก็ทำได้แค่ขู่น่ะ โดนจับแขนเอาไว้แบบนี้จะมีปัญญาไปทำอะไรเขาได้ล่ะ เวฬารู้ดีว่าฉันหมดทางจะสู้ เขาถึงผุดรอยยิ้มชั่วร้ายนั่นออกมา
“ลองดูไหมว่าใครจะเผาใคร อยากจะเอาไฟล้างไฟเธอจะแย่อยู่แล้ว”
“อ๊ะ!” ฉันเผลออุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่อถูกมือหนาผลักลงบนเตียงนอนนุ่มด้านหลัง ยังไม่ทันจะได้ลุกขึ้นมาปัดป้องอะไรร่างสูงใหญ่ก็เคลื่อนตัวทาบทับลงมา เวฬาใช้แขนข้างหนึ่งตั้งฉากกับที่นอนแล้วก้มใบหน้าหล่อเหลาแสนร้ายกาจเข้ามาใกล้จนปลายจมูกแทบจะชนกัน ฉันรีบเบือนหน้าหนีทันที พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้แสดงอาการอะไรออกไป ใช้ความสงบสยบทุกความเคลื่อนไหว
“รู้ไหมฉันเกลียดอะไรมากที่สุด”
“…”
“ฉันเกลียดพวกที่ชอบทำลายของ ไม่ว่าของสิ่งนั้นมันจะเป็นอะไรก็ตาม ถ้ามันเป็นของของฉัน… ฉันหวง”
ข้อนี้ฉันรู้ดีเลยล่ะ เคยเจอมากับตัวแล้วไง นิสัยขี้หวงจนโอเว่อร์ของเวฬาน่ะ จะอีกกี่สิบปีก็คงไม่เปลี่ยนหรอก และก็อีกนั่นแหละ เพราะฉันรู้ข้อนี้ดีไงฉันถึงเล่นงานเขาไปแบบนั้น
“ฉันจะชดใช้…”
“ด้วยร่างกาย?” ฉันพูดยังไม่ทันจบเวฬาก็แทรกขึ้นมาด้วยประโยคที่น่าตบเป็นที่สุด แถมยังหลุบตามองร่างกายฉันอย่างจาบจ้วงอีกด้วย
เกลียดสายตาหมอนี่จริง ๆ เลย!
“อย่ามาตลกนะเวฬา ฉันจะซื้อเสื้อผ้านั่นคืนให้ พอใจยัง?!” ว่าจบก็ทุบไหล่เขาไปที “ถอยออกไปได้แล้ว ฉันจะพักผ่อน”
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้องการของคืน เงินด้วย ไม่อยากได้ บ้านฉันรวย”
“แล้วนายจะเอาอะไร?! รีบ ๆ พูดได้ไหม แล้วถอยออกไปด้วย” มันน่าหงุดหงิดนะเอาจริง ๆ เขาต้องการอะไรก็ไม่ยอมพูด ไม่รู้จะลีลาท่ามากทำไมนัก เรื่องปั่นประสาทเนี่ยถนัดนักแหละ
“เวลาทำผิดต้องพูดว่าไง ม้าเธอไม่เคยสอนเหรอ”
“ม้าเคยสอนแต่ว่า ‘ใครดีมาดีกลับ ร้ายมาก็ร้ายกลับ ไม่โกง’” ฉันตอกกลับเสียงเย็น รู้สึกเลือดขึ้นหน้านิด ๆ ที่ถูกพาดพิงถึงม้า เขามันนิสัยแย่เกินจะเยียวยาจริง ๆ ไม่รู้ว่าม้าฉันจะรักจะชอบหมอนี่ทำไมนักหนา ถ้าท่านมาได้ยินหรือได้เห็นธาตุแท้ของเวฬา ท่านอาจจะไม่อยากให้ฉันแต่งงานกับเขาอีกต่อไปก็เป็นได้ เสียดายจริง ๆ ที่ถ่ายคลิปเอาไว้ไม่ทัน!
“อ้อเหรอ ม้าฉันก็สอนนะ เรื่อง ‘กงเกวียนกำเกวียน’”
“…”
“เคยได้ยินไหม? ‘ทำอะไรกับใครไว้ ย่อมได้รับผลกรรมนั้น’ น่ะ”
- Writer
