EP.18 #นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน
1327 Words
“ไงมึง คืนนี้พกเมียมาด้วยเหรอ”
หลังจากบิ๊กไบค์ของเวฬาจอดสนิทหน้าบล็อกแห่งหนึ่งภายในสนามแข่งอันกว้างใหญ่ เสียงแซวจากเพื่อนสนิทของเขาก็ทักขึ้นมา ผู้ชายร่างสูงใหญ่ที่ฉันพอจะคุ้นหน้าคุ้นตา คนคนนี้ชื่อ เรย์ ฉันเคยเจอเขาอยู่กับเวฬาสองสามครั้งเห็นจะได้ ถ้านับรวมวันแต่งงานด้วยอะนะ
เขาเป็นผู้ชายหน้าตาดีแต่รูปร่างสูงใหญ่มาก สูงกว่าเวฬาเสียอีก หุ่นเหมือนพวกเล่นกล้ามเทือก ๆ นั้นอ่ะ แถมหน้าตายังจัดว่าโหดใช่ได้อีกต่างหาก จะว่าไปถ้าสังเกตจริง ๆ เวฬาเป็นคนมีเพื่อนน้อยเหมือนกันแฮะ อย่างวะล่ะ นิสัยแย่แบบนี้คงไม่ค่อยมีใครคบสักเท่าไหร่
“ไอ้พวกนั้นมาถึงยัง”
เวฬาก้าวลงจากรถพร้อมกับถอดหมวกกันน็อกออกแล้วเสยผมสีดาร์กช็อกโกแลตไปด้านหลังลวก ๆ ฉันกวาดตามองรอบตัวด้วยความหวาดระแวงนิด ๆ นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันก้าวย่างเข้ามาในสถานที่ที่ไม่เหมาะกับอาชีพและนิสัยของตัวเองสักนิด ไม่คิดว่าชีวิตนี้จะได้มาสัมผัสบรรยากาศแปลกใหม่เหล่านี้ด้วย
“พวกไหน? พวกมันหรือพวกเรา?”
“อ้าวไอ้นี่ ก็พวกเราสิวะ! จะไปถามหาพวกมันทำหอกอะไรล่ะ”
ฉันยืนโง่อยู่ที่เดิมอย่างไม่รู้จะทำยังไงต่อไป หูก็ฟังเพื่อนรักเขาคุยกันพร้อมกับแอบชำเลืองมองไปด้วย เวฬาเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ตัวยาวหน้าทางเข้าบล็อกดังกล่าวก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองฉัน
“จะยืนโชว์ตัวอีกนานไหม? มานั่งนี่สิ”
ฉันขมวดคิ้วใส่เขาอย่างไม่ชอบใจ แต่ทำไรไม่ได้นอกจากยอมเดินไปนั่งตามที่เขาบอก ไม่ใช่อะไรหรอก ตรงที่ฉันยืนอยู่เมื่อกี้มันเด่นเกินไปหน่อย สายตาผู้ชายหลายสิบคู่จากบล็อกข้าง ๆ จ้องมองมาที่ฉันไม่วางตาเลย ไม่รู้ว่ามองเพราะฉันสวยหรือฉันแปลกหน้าก็ไม่รู้
“พวกมันน่ะมาแล้ว ส่วนพวกเราน่ะกำลังมา เออนั่นไง พูดถึงก็มาพอดี”
เรย์พยักพเยิดไปทางถนนที่มีรถบิ๊กไบค์คันหนึ่งกำลังพุ่งทะยานเข้ามาด้วยความเร็วสูง ก่อนจะดริฟฟ์จอดเป็นวงกว้างเรียกเสียงเบรกลากยาวจนน่าขนลุก ฉันหันหน้าหนีพร้อมกับหลับตาแน่นด้วยความหวาดเสียว ในใจก็รู้สึกโชคดีที่เมื่อกี้เวฬาไม่พาฉันดริฟฟ์นรกแตกแบบนี้ ไม่อย่างนั้นฉันได้ไปเข้าเฝ้ายมบาลแน่ ๆ
“จะหลับตาทำไม เธอควรจะจับตามองไอ้เวรนี่ให้ดี ๆ นะบีลีฟ” สัมผัสจากฝ่ามือหนาล็อกปลายคางของฉันแล้วบังคับให้หันกลับไปมองทางเดิม ฉันจึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะลืมตาขึ้นมองตามที่เขาสั่ง และมันก็ทำให้ฉันถึงกับตาค้างไปหลายวินาที...
ไม่จริง… นั่นมัน…
“นาฑี…” ริมฝีปากขยับเรียกชื่อเขาคนนั้นออกมาด้วยความลืมตัว ส่งผลให้เจ้าของชื่อที่เพิ่งก้าวลงจากรถพร้อมกับถอดหมวกกันน็อกออกเมื่อครู่หันมองตามเสียงเรียกของฉัน ดวงตาเรียวคมมีแววตกใจเล็กน้อยก่อนมันจะสลายไปเมื่อเขาลากสายตาไปมองคนข้าง ๆ ฉันแทน
“นี่มึงพาบีลีฟมาด้วยทำไมวะไอ้เหี้ยเว?!” ผู้ชายร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีเทาควันบุหรี่เดินเข้ามาใกล้เวฬาพร้อมกับยิงคำถามใส่ด้วยน้ำเสียงดุดัน เขาเหลือบมองฉันนิด ๆ อย่างไม่ค่อยเต็มสายตานัก เหมือนคนกำลังกลัวความผิดอย่างไรอย่างนั้น
เหอะ! มันแน่อยู่แล้ว เขาจำเป็นจะต้องกลัวความผิดอยู่แล้ว นาฑีน่ะ ไม่กล้าสบตาฉันตรง ๆ ก็เพราะกลัวว่าฉันจะเอาเรื่องนี้ไปบอกคุณลุงคุณป้าสินะ! เรื่องที่จู่ ๆ ลูกชายผู้แสนดีของพวกท่านมาโผล่อยู่ในสถานที่อโคจรเช่นนี้!
ไม่อยากจะเชื่อเลย! ทำไมนาฑีถึงมาอยู่ที่นี่ได้… สนามแข่งเนี่ยนะ? ผู้ชายที่ความประพฤติดี การเรียนเด่น แถมยังเป็นแพทย์มือดีและนิสัยสุภาพอบอุ่นคนนั้นเนี่ยนะ…
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน…
“แหม มึงก็ถามแปลกนะไอ้หมอ กูก็พาเมียมาดินเนอร์บ้างไรบ้างสิ เนอะที่รัก” เวฬาหันมาส่งยิ้มชั่ว ๆ ให้ฉัน รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความไม่น่าไว้ใจ ฉันเคยคิดนะว่าถึงแม้เวฬากับนาฑีจะหน้าตาเหมือนกัน แต่เรื่องนิสัยน่ะสองคนนี้ต่างกันราวฟ้ากับเหว พอมาถึงตอนนี้ฉันเริ่มไม่แน่ใจแล้วสิว่าอะไรเป็นอะไรกันแน่
“เวรเอ๊ย มึงนะมึงไอ้เว! หาเรื่องให้กูแล้วไง!”
นาฑีขยี้หัวตัวเองแรง ๆ เหมือนขัดใจอะไรสักอย่าง เขามองฉันที่เอาแต่นั่งเงียบไม่พูดและไม่มองหน้าใคร สักพักร่างสูงค่อย ๆ ขยับตัวมาหยุดยืนตรงหน้า ฉันหลุบสายตามองรองเท้าหน้าตาแปลก ๆ ไม่เหมือนกับรองเท้าแพทย์ที่ปกตินาฑีสวมใส่ทุกวัน มันยิ่งตอกย้ำให้รู้ว่าผู้ชายตรงหน้าฉันตอนนี้ไม่ใช่เขาคนเดิมที่ฉันเคยรู้จักอีกแล้ว
“บีลีฟ… คือเฮีย…” นาฑีย่อตัวลงเพื่อให้ระดับสายตาของเราตรงกัน ฉันเลี่ยงจะสบตากับเขา แต่เพราะมันทำได้ยากเมื่อผละไปเจอกับสายตาเรียบนิ่งของใครอีกคนที่นั่งอยู่ด้านข้างกันแทน
บ้าจริง… ทำไมเวฬาต้องมองฉันด้วยสายตาแบบนั้นด้วย!
“จะเป็นไปได้ไหม… ถ้าเฮียจะขอร้องไม่ให้บีบอกเรื่องนี้กับใคร”
ฉันเลื่อนสายตาขึ้นสบกับดวงตาเรียวรีแสนอบอุ่นตรงหน้า ไม่น่าเลย… ฉันไม่น่ามารับรู้เรื่องบ้าบออะไรแบบนี้เลย ถ้าฉันไม่รู้ไม่เห็นก็คงจะดี… ความรู้สึกของฉันมันคงจะไม่พังขนาดนี้…
“ได้ไหมบีลีฟ เฮียไม่อยากให้ม้ารู้เรื่องนี้”
“หมายถึงเรื่องไหนล่ะ?” ฉันตั้งสติชั่วครู่ก่อนจะเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วเอ่ยปากถามเป็นครั้งแรก รู้สึกอยากจะแสยะยิ้มสมเพชให้กับตัวเองชะมัด แค่ได้มองตาและพูดคุยกับผู้ชายคนนี้ไม่กี่คำ… ทำไมหัวใจต้องปวดหนึบขนาดนี้
เธอมันน่าสมเพชจริง ๆ บีลีฟ!
“เรื่องเจอเฮียที่นี่… ที่สนามแข่ง” นาฑีเว้นช่วงพลางหลบสายตา “เฮียไม่อยากทำให้แม่ผิดหวัง บีเข้าใจเฮียใช่ไหม”
ฉันละสายตาจากนาฑีไปทางผู้ชายอีกคน ทันได้เห็นรอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏตรงมุมปากของเขา เวฬาตั้งใจอย่างนั้นสินะ เขาพาฉันมาที่นี่คืนนี้ก็เพราะต้องการให้ฉันเจอกับนาฑีงั้นเหรอ…
ทำไมกัน… เขาทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร…
ฉันจะต้องรู้ให้ได้ว่าทำไมเวฬาถึงทำแบบนี้ ทำไมเขาถึงอยากให้ฉันได้เห็นด้านมืดของนาฑีนัก ทั้งที่ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมาฉันไม่เคยมองนาฑีเลวร้ายเลยสักครั้ง กลับกัน… กลับเป็นเวฬาเสียมากกว่าที่ถูกมองด้วยสายตาแบบนั้น มันจะต้อง… มีอะไรมากกว่าที่เห็นแน่ ๆ และฉันจะต้องรู้ให้ได้!
“บี…”
“ไม่…” ฉันจ้องหน้านาฑีนิ่ง ความรู้สึกมากมายตีรวนอยู่ภายในหัวใจ ขณะสมองสั่งการให้พูดออกไปโดยไม่รู้ตัว เรียกความเงียบจากรอบตัวทันที สายตาของทุกคนจับจ้องมาที่ฉัน… แค่ฉันเท่านั้น…
“…”
“เราไม่เคยเจอกัน… ฉันไม่เคยเจอเฮีย… ที่นี่”
- Writer
