EP.19 #เสือสนาม
1300 Words
“พอใจเฮียหรือยัง?”
ฉันเงยหน้าขึ้นสบตากับร่างสูงตรงหน้าด้วยแววตาสงบนิ่ง พยายามเก็บซ่อนความรู้สึกส่วนลึก แสดงออกเพียงความเย็นชาเท่านั้น นาฑีเม้มริมฝีปากนิด ๆ อย่างคิดหนัก ฉันไม่อาจทนอยู่ตรงนี้ได้อีกแม้แต่วินาทีเดียวจึงลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกมาโดยไม่สนใจใคร ประสาทการรับรู้ถูกตัดขาดชั่วคราว
จนกระทั่ง…
หมับ!
“จะไปไหน? ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่ผู้หญิงอย่างเธอจะเดินเล่นชิล ๆ ได้นะบีลีฟ” แรงฉุดจากท่อนแขนทำให้ฉันชะงักการเคลื่อนไหวแล้วหันกลับไปสบตากับผู้ชายน่ารำคาญที่เป็นมารความสุขในชีวิตของฉัน เขามันเป็นยิ่งกว่ามาร ยิ่งกว่าปีศาจเสียอีก เขากลืนกินความสุขและความสงบสุขของฉันไปจนหมด
นับตั้งแต่วันที่เราแต่งงานกัน… ชีวิตฉันหาความสุขสงบไม่ได้เลยจริง ๆ!
“ปล่อย”
“กลับไปกับฉันเดี๋ยวนี้ ที่นี่มันอันตราย เธอจะมาเดิน…”
“แล้วพาฉันมาที่นี่ทำไม?! รู้ว่ามันอันตรายแล้วพามาทำไม!!” ฉันตะโกนใส่เวฬาอย่างเหลืออดเมื่อเขาตอกย้ำถึงความโสมมของที่นี่ขึ้นมา ฉันรู้ดีว่าที่แห่งนี้มันอันตรายเพียงใด เพราะรู้ไงฉันถึงไม่เคยย่างกรายเข้ามาที่นี่เลยสักครั้ง เพราะนอกจากมันจะเป็นสนามประลองความเร็วของพวกบ้า ๆ อย่างเวฬาแล้ว มันยังเป็นแหล่งซ่องซุ่มที่เต็มไปด้วยนักเลงและอันธพาลจากหลาย ๆ กลุ่มอีกด้วย
UNIT RACE เปรียบเสมือนนรกบนดินสำหรับคนทั่วไป แต่มันเป็นเหมือนสรวงสวรรค์สำหรับคนอย่างเวฬา ด้วยเพราะริมสนามทั้งสองฝั่งประดับประดาไปด้วยบล็อกต่าง ๆ ที่สร้างมาจากตู้คอนเทนเนอร์ขนาดใหญ่นับร้อยตู้เรียงรายไปทั่วสนาม และตามบล็อกเหล่านั้นล้วนเป็นแหล่งมั่วซุ่มชั้นดีที่คนดี ๆ ไม่มีทางเฉียดกายเข้าใกล้แน่นอน ทั้งบ่อนกาสิโน ผับบาร์ และการค้าประเวณี สิ่งผิดกฎหมายนานาชนิด สามารถพบเจอได้อย่างเกลื่อนกลาดในสนามแห่งนี้
ถามว่าทำไมถึงรอดพ้นจากกฎหมายบ้านเมืองได้? นั่นก็เป็นเพราะว่าที่นี่มีคนใหญ่คนโตคุ้มครองอยู่น่ะสิ!
“กลับไปกับฉัน อย่าให้ต้องพูดซ้ำ”
“นายนั่นแหละปล่อยฉัน อย่าให้ต้องพูดซ้ำ!” พูดจบก็ผลักเขาออกจากตัว มือหนายอมคลายออกพร้อมกับจ้องหน้าฉันนิ่ง แววตาดำมืดของเขาเหมือนต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ฉันไม่รอและไม่สนใจจะฟังอะไรทั้งสิ้น ฉันเดินหนีเขาออกมา ไม่รู้หรอกว่าทางที่เดินไปมันจะทอดยาวไปทางไหน ขอแค่ไม่ต้องทนอยู่ที่นั่นก็พอแล้ว
เวฬาไม่ได้เดินตามฉันมาอีก นับว่าเป็นเรื่องที่ดีเพราะคงใกล้จะถึงเวลาแข่งของเขาแล้วแหละ เขาคงไม่ว่างมาตอแยอะไรฉันอีกแล้วในวันนี้ อีกอย่างการที่ฉันยอมมาที่นี่กับเขาก็เพราะไม่อยากจะผิดคำพูด ในเมื่อฉันมาถึงแล้วก็ถือว่าทำตามคำพูดไปแล้ว เขาจึงไม่มีสิทธิ์มาเรียกร้องอะไรจากฉันอีก
[โว้ ๆ ๆ ขอต้อนรับทุกท่านเข้าสู่การแข่งขันประลองความเร็วนัดยิ่งใหญ่นะครับ]
เสียงโห่ร้องดังกึกก้องพร้อมกับเสียงตามสายดังไปทั่วสนาม ผู้คนที่กำลังเดินกันขวักไขว่ต่างพากันเปลี่ยนทิศทางเดินไปทางสนามแข่งแทน ฉันมองตามคนเหล่านั้นนับสิบคนที่มีทั้งหญิงและชายแต่งตัวแนวสปอร์ต ๆ เหมาะกับสถานที่มาก ต่างจากฉันที่สวมเพียงกางเกงรัดรูปสีดำกับเสื้อตัวเล็กทับด้วยเสื้อคลุมอีกที มันเป็นชุดที่ฉันใส่แล้วสบายที่สุดอะนะ
“กรี๊ด ๆ การแข่งเริ่มขึ้นแล้ว! รีบไปกันเถอะพวกเรา วันนี้เวฬาลงแข่งด้วยนะ!”
“อร๊าย! จริงเหรอ?! ได้ข่าวว่าเมื่อวานเกิดอุบัติเหตุนี่ เขาหายดีแล้วหรือเนี่ย”
“คงหายแล้วละมั้ง เขาน่ะแข็งแรงจะตายไป ผู้ชายอะไรไม่รู้ทั้งหล่อทั้งเท่ ลุคแบดบอยตรงจริตฉันมาก!”
ฉันเบะปากมองแรงใส่กลุ่มผู้หญิงที่ดูจากการแต่งกายแล้วน่าจะเป็นพวกพริตตี้ เพราะยูนิฟอร์มของพวกเธอนี่เว้าหน้าผ่าหลังถอดแบบกันมาเลย พวกเธอเดินเม้าส์มอยผ่านฉันไปทางสนามด้วยท่าทางระริกระรี้ราวกับปลากระดี่ได้น้ำ เห็นแล้วอดหมั่นไส้ไม่ได้จริง ๆ ที่ฉันเป็นเนี่ยไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผู้ชายที่พวกเธอกำลังเม้าส์อยู่หรอกนะ อย่าเพิ่งเข้าใจผิด
“ว่าแต่วันนี้ฉันเห็นนาฑีมาด้วยนะ โอ๊ยหล๊อหล่อไม่แพ้เวฬาเลย! สมกับฉายาฝาแฝดเทพบุตรปีศาจจริง ๆ อ่ะเธอ!”
คราวนี้ฉันหยุดชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวเดินทันทีที่ได้ยินชื่อใครอีกคนหลุดออกมา สายตาหวนกลับไปมองตามแผ่นหลังของผู้หญิงกลุ่มนั้นไป โดยไม่รู้ว่าเผลอก้าวเท้าเปลี่ยนทิศทางตามพวกเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้เพียงว่าประสาทการรับฟังของฉันตอนนี้มันชัดเจนมากเหลือเกิน
“หูยยยคนนี้หล่อแรง! นาฑีนี่แซ่บเว่อร์เลยล่ะ! ฉันละอิจฉาบรรดาผู้หญิงที่ได้คั่วกับพวกเขาจริง ๆ เลย”
“นั่นสิ เห็นว่าสองแฝดนั่นมักหิ้วผู้หญิงออกจากสนามด้วยทุกครั้งที่มาเลยนี่ โอ๊ยเธอ! ฉันอยากเป็นคนที่ถูกเลือกมากเลย!”
ว่าไงนะ… หิ้วผู้หญิงออกจากสนามด้วยทุกครั้งที่มางั้นเหรอ… หมายถึงเวฬาคนเดียวใช่ไหม…
“เอ่อ… คือ…”
หมับ
ไม่รู้ว่าจู่ ๆ ฉันเป็นบ้าอะไรถึงได้ไปดึงแขนผู้หญิงหนึ่งในกลุ่มนั้นเอาไว้ ส่งผลให้พวกเธอหยุดเดินก่อนจะหันกลับมามองกันทั้งกลุ่ม สายตาของพวกเธอไม่ได้ดูร้ายกาจอะไร ติดจะงุนงงปนสงสัยเสียมากกว่า
“มีอะไรหรือเปล่า? เรารู้จักกันเหรอ?” เธอคนที่ถูกฉันดึงแขนเอาไว้ถามขึ้น ฉันรีบคลายมือออกก่อนจะเม้มปากอย่างคิดหนักว่าจะถามมันออกไปดีไหม… รู้สึกขัดแย้งกับตัวเองจริง ๆ เลยให้ตาย! ทำไมฉันต้องมาตกอยู่ในสภาวะแบบนี้ด้วย!
“เรื่องที่พูดเมื่อกี้… หมายถึงนาทีด้วยหรือเปล่า?”
“หมายถึงเรื่องไหนเหรอ?” หนึ่งในกลุ่มถามกลับ ฉันเลยเปลี่ยนคำถามใหม่เพื่อให้เข้าใจง่าย ๆ ไหน ๆ ก็ถามไปแล้วก็ควรถามให้เคลียร์ไปเลยละกัน
“เรื่องหิ้วผู้หญิงน่ะ หมายถึงเวฬาคนเดียวใช่ไหม?”
“อ้อ ถ้าเป็นเรื่องนั้นก็หมายถึงทั้งสองคนนั่นแหละ เธอไม่รู้เหรอว่าพี่น้องฝาแฝดคู่นั้นน่ะเป็น ‘เสือสนาม’ เลยนะ” ฉันเม้มปากเล็กน้อย รู้สึกหน้าชาราวกับโดนน้ำเย็นสาดใส่ ร่างกายยืนนิ่งฟังคำบอกเล่าของพริตติ้สาวต่อไป “พวกเขาน่ะชอบควงผู้หญิงสวย ๆ กลับไปด้วยเสมอ โดยเฉพาะพวกเอ็มซีระดับแถวหน้าน่ะ โดนพวกเขากินเรียบมาหมดแล้วมั้ง”
“…”
“ว่าแต่เธอถามเรื่องสองแฝดนั่นทำไมเหรอ สนใจเขาหรือไง”
“อะ อ้อ เปล่าหรอก… ขอบคุณมากนะ” ฉันยิ้มขอบคุณพวกเธอบาง ๆ ก่อนจะเดินเลี่ยงออกมา ภายในหัวสมองมันอื้ออึงไปหมด รู้สึกร่างกายเหมือนจะหมดแรงยังไงไม่รู้ หลายสิ่งที่ฉันได้รับรู้ในวันนี้มันมากเกินไป… เรื่องราวอีกด้านหนึ่งของผู้ชายคนนั้นน่ะ… ฉันรู้มามากเกินพอแล้ว
ไม่น่าเลยบีลีฟ… ไม่น่าหาเรื่องเจ็บเลย…
- Writer
