EP.20 #หึงหรือไง?
1157 Words
หมับ!
“อ๊ะ!” ฉันสะดุ้งตกใจเมื่อท่อนแขนถูกรั้งเอาไว้ด้วยฝ่ามือหนาของใครคนหนึ่ง หันมองก็พบว่าเขาคือคนที่ฉันคิดว่าจะไม่มาตามกันอีกแล้ว
และใช่… เขาคือเวฬา หนึ่งในสองเสือสนามที่ว่านั่นไงล่ะ!
“กรี๊ด! นั่นเวฬาใช่ไหมอ่ะเธอ?!”
การปรากฏตัวของเวฬาเรียกเสียงฮือฮารอบข้างแทบจะในทันที รวมถึงกลุ่มสาวพริตติ้กลุ่มนั้นด้วย พวกเธอมองมาทางเราสองคนจนตาค้าง เวฬาเลื่อนสายตาผ่านด้านหลังฉันไปทางกลุ่มนั้นก่อนจะยกยิ้มหว่านเสน่ห์ไปให้พวกเธอ ทำเอาคนมองอย่างฉันถึงกับเบะปากใส่ แต่ยัยผู้หญิงพวกนั้นคงจะฟินไปสามวันสามคืนเลยละมั้ง โดนคาริสม่าซะเต็มดาเมจเลยนี่!
“ถ้าคิดจะอ่อยก็ควรปล่อยฉันก่อนนะ”
“หึงหรือไง?”
“สำคัญตัวเองเกินไปมั้ง” ฉันว่าหน้าตึงพลางบิดแขนออก แทนที่เวฬาจะปล่อยแต่เขากลับลดมือจากท่อนแขนฉันลงมาที่ฝ่ามือแล้วจับกระชับมันแน่น ก่อนจะออกแรงกึ่งลากกึ่งจูงให้เดินตามเขาไป สัมผัสอบอุ่นบางอย่างแล่นวาบเข้ามาจนต้องรีบสะบัดมือออก “นะ นี่! จะพาไปไหน ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
“ตามมาเงียบ ๆ แบบไม่โวยวายมันจะตายป่ะ”
“ตาย! นายนั่นแหละจะตาย!” ฉันยื้อตัวเองไม่ยอมเดินไปตามแรงฉุดนั่น ถ้าเดาไม่ผิด ทางที่เวฬากำลังจะลากฉันไปมันเป็นทางไปสนามแข่งนี่ “เวฬาได้ยินไหม? ฉันไม่ไปกับนาย”
“ได้ยิน แต่ไม่ฟัง เธอต้องไปกับฉันเดี๋ยวนี้”
“จะไปไหน นายบ้าไปแล้วเหรอ ไม่เต็มใจจะบังคับทำไม” เพราะแรงเขาเยอะกว่ามาก การดิ้นรนไม่ใช่ทางออกที่ดี แถมยังเหนื่อยเปล่า ๆ ฉันจึงหยุดต่อต้านและยอมเดินตามเขาไปโดยง่าย “จะอะไรกับฉันนักหนา ไหนว่ามีแข่งไงทำไมไม่ไปล่ะ”
“ก็มีแข่งไง สายแล้วด้วย เพราะเธอนั่นแหละ” อยู่ ๆ เขาก็โยนความผิดให้ฉันอีกแล้ว ไม่รู้ทำไมถึงได้นิสัยเสียแบบกู่ไม่กลับขนาดนี้กันนะ “เมื่อกี้ตามหาตั้งนานรู้ป่ะ”
หะ? เขาบอกว่าตามหาฉันเหรอ? ไม่จริงอ่ะ ฉันก็เดินมาเรื่อย ๆ ทำไมเขาถึงหาไม่เจอล่ะ?
“โกหกไม่เนียนกลับไปเรียนมาใหม่นะ”
เวฬาหยุดเดินแล้วหันกลับมาจ้องหน้าฉัน คิ้วเข้มขมวดหน่อย ๆ ใบหน้าหล่อ ๆ มีหยาดเหงื่อผุดขึ้นเล็กน้อย เหมือนคนที่เพิ่งไปทำอะไรเหนื่อย ๆ มาเลยแฮะ
“ไม่ได้โกหก เมื่อกี้ฉันเดินตามเธอ แต่ดันเจอพวกผู้หญิงมาป่วนก็เลยคลาดกับเธอน่ะสิ”
คำบอกเล่าของเขาทำให้สมองของฉันหวนคิดกลับไปในตอนนั้นหลังจากเดินแยกจากเวฬาออกมา ถ้าจำไม่ผิดฉันได้ยินเสียงกรี๊ดกร๊าดดังจากด้านหลังอยู่เป็นระยะ ๆ แต่เพราะมัวแต่คิดอะไรเพลิน ๆ เลยไม่ได้สนใจสักเท่าไหร่ เพิ่งรู้เหมือนกันว่าที่แท้เป็นเสียงบรรดาแฟนคลับของเขานี่เอง
“เฮ้ยไอ้เชี่ยเว! มึงจะยืนหวานอีกนานมั้ย?! สายมาสิบนาทีแล้วนะโว้ย! ไอ้ห่านี่! โทรหาเป็นสิบ ๆ สายก็ไม่ยอมรับ ชักช้าชิบหาย!” เสียงตะโกนจากด้านหลังเวฬาช่วยให้เราสองคนละสายตาไปจากกันในที่สุด
เมื่อกี้มันอะไรน่ะ… สายตาแบบนั้นของเวฬามันคืออะไร…
“เออ ๆ จะโวยวายทำไมไอ้เวรนี่! ถ้ากูมาไม่ทันมึงก็ให้ไอ้หมอมันลงแทนสิวะ ยากตรงไหน” เวฬาละสายตากลับไปหาเรย์ มือก็จูงฉันให้เดินตามไปด้วย ฉันมองไปรอบตัวด้วยความรู้สึกแปลกตากับภาพบรรยากาศริมขอบสนามที่เพิ่งเคยเห็นครั้งแรก ตรงจุดที่พวกเรากำลังยืนกันอยู่นี้เป็นจุดพักรถของพวกนักแข่งซึ่งคราคร่ำไปด้วยทีมงานของแต่ละกลุ่ม “อ้าว แล้วนี่มันหายหัวไปไหนอีกแล้วล่ะ”
“ใคร? ไอ้หมอเหรอ นู้นไง กำลังล่าเหยื่ออยู่น่ะสิ” เรย์ถามพลางมุ่ยหน้าไปทางบริเวณฝั่งคนดู ซึ่งมีร่างสูงคุ้นตาของใครคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น เขากำลังกระซิบกระซาบอะไรบางอย่างกับผู้หญิงหุ่นสะบึ้มคนหนึ่งซึ่งคงจะเป็นพริตติ้สนาม ภาพของนักแข่งกับพริตติ้สาวอี๋อ๋อกันมันอาจจะดูเป็นภาพชินตาและธรรมดามากสำหรับทุกคน แต่มันไม่ใช่สำหรับฉันเลย…
“ไอ้เสือนี่เผลอไม่ได้จริง ๆ”
ฉันได้ยินเวฬาบ่นลอย ๆ ก่อนจะลากฉันให้เดินไปทางนั้นด้วยกัน วินาทีนั้นหัวใจมันกระตุกวูบอย่างบอกไม่ถูก ปฏิกิริยาต่อต้านของฉันกลับมาทำงานอีกครั้ง
“จะ… จะไปไหนอีก”
“ไปตามพี่ชายฉันไง” เวฬาตอบโดยไม่มองหน้าฉันเลย เขายังคงจับมือฉันแน่นจนเหงื่อชุ่มไปหมดแล้ว พยายามจะสะบัดมือออกหลายครั้งเขาก็ไม่ยอมปล่อย ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้นะ! ฉันไม่อยากเดินไปตรงนั้นเลยให้ตาย!
“วะ… เวฬา ปล่อยมือฉันก่อนสิ”
“ปล่อยน่ะปล่อยแน่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้” เขาพูดเมื่อเราสองคนมาหยุดยืนอยู่ด้านหลังร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีเทาควันบุหรี่ สายตาของผู้คนฝั่งคนดูพุ่งตรงมาทางพวกเราแทบจะทันที มันเป็นอะไรที่ฉันไม่ชอบเลย การตกเป็นเป้าสายตาคนเยอะ ๆ ในสถานที่ไม่คุ้นชินแบบนี้
“อุ๊ย เวฬา” เสียงพริตตี้คนนั้นทักเวฬาด้วยสายตาหวานเยิ้ม ทำให้นาฑีหันกลับมามองเราสองคนเช่นกัน
“ไงมึง มาแล้วเหรอ” นาฑีทักน้องชายตัวเองยิ้ม ๆ โดยไม่มองหน้าฉันเลย ไม่รู้คิดมากไปหรือเปล่า แต่รู้สึกเหมือนเขากำลังเลี่ยงที่จะสบตากับฉันยังไงไม่รู้
อะไรกัน… เขาคุยกับผู้หญิงคนอื่นได้อย่างยิ้มแย้มขณะที่ไม่แม้แต่จะมองหน้าฉันเนี่ยนะ
บ้าจริง… ทำไมอยู่ ๆ ถึงร้อนขอบตาขนาดนี้นะ
ขณะนั้นฝ่ามือหนาของเวฬากระชับแน่นขึ้นเรียกสติที่กำลังจะหลุดลอยของฉันให้กลับมาอยู่ที่เดิม ฉันรีบกลอกตาขึ้นฟ้าเพื่อขับไล่ความรู้สึกบ้าบอออกไป
อย่าเชียวนะบีลีฟ… อย่าหลุดอาการบ้า ๆ ออกมาเด็ดขาดเลยนะ
“กูเอาเมียมาฝาก เดี๋ยวแข่งเสร็จมารับคืน”
“…”
ฉันเงยหน้าขึ้นมองแผ่นหลังกว้างของเวฬาอย่างไม่เข้าใจ จู่ ๆ เขาพูดบ้าอะไรออกมาน่ะ
ฝากฉันเหรอ… ฝากกับนาฑีเนี่ยนะ ฝากอะไร? ฝากทำไมกัน?
- Writer
