EP.21 #มองแค่ฉันคนเดียว
913 Words
“พะ พูดอะไรของนายน่ะ ทำไมต้องฝากด้วย ฉันดูแลตัวเองได้”
เมื่อเห็นว่านาฑีเอาแต่ยืนเงียบไม่ตอบอะไร ฉันเลยเป็นฝ่ายพูดขึ้นเองขณะพยายามสะบัดมือออกจากการจับกุมของเวฬาไปด้วย แต่เหมือนคนหน้ามึนจะไม่เข้าใจ นอกจากจะไม่ยอมปล่อยเขายังเปลี่ยนจากจับมือเป็นโอบไหล่ฉันแทนโดยไม่อายสายตาใครเลย
“ว่าไง ไอ้พี่ชาย… ฝากดูแลน้องสะใภ้สักสิบห้านาทีได้ป่ะ” และก็ยังไม่ยอมหยุดพูดอีกด้วย
“นี่…”
“ได้สิ เดี๋ยวกูดูแลให้”
“…” ฉันเม้มริมฝีปากแน่นขณะฟังคำตอบรับเรียบ ๆ ของนาฑี ภายในใจอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก เวฬาคิดจะทำบ้าอะไรอีก ทำไมเขาต้องเอาฉันมาฝากกับนาฑีด้วย แล้วดูสายตาที่นาฑีใช้มองฉันสิ มันเรียบนิ่งจนฉันอยากจะเดินหนีออกไปให้ไกล แต่ก็ทำได้เพียงแค่คิดในใจ เพราะคนข้างกายยังไม่ยอมปล่อยมือออกจากไหล่ฉันเลย
“ดี งั้นเธอยืนรออยู่ตรงนี้ก่อน ห้ามไปไหนทั้งนั้น” เวฬาจับไหล่ฉันให้หันไปหาเขา ดวงตาเรียวรีดุจมังกรจับจ้องกันเหมือนจะกดดันกลายๆ “อยู่ในสายตาฉัน ห้ามหนีเด็ดขาด เข้าใจไหมบีลีฟ”
“…” ฉันละสายตาจากเวฬาไปทางนาฑีโดยไม่รู้ตัว สมองตอนนี้ไม่ได้รับฟังในสิ่งที่ผู้ชายตรงหน้าสั่งเลยสักนิด แต่มันกลับไปคิดเรื่องของผู้ชายอีกคนที่กำลังก้มกระซิบข้างหูพริตติ้สาวคนนั้นอย่างแนบชิดสนิทสนม มันเป็นภาพที่บีบคั้นหัวใจฉันจริง ๆ
ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกพัง… หัวใจฉันมันพังเกินไปแล้วนะ
“บีลีฟ” น้ำเสียงทุ้มต่ำกระซิบเรียกชื่อพร้อมความอบอุ่นจากฝ่ามือหนาทาบลงสองข้างแก้ม สัมผัสนั้นเรียกสายตาจากฉันแทบจะในทันที เวฬาประคองใบหน้าฉันอย่างที่เขาไม่เคยทำมาก่อน ความใกล้ชิดนี้มันกะทันหันจนฉันตั้งตัวไม่ทัน เสียงโห่ร้องจากคนดูด้านหลังดังเซ็งแซ่คล้ายกำลังเชียร์ให้เวฬาทำอะไรบางอย่างกับฉัน
“อะไร… อื้อ”
คำถามของฉันขาดหายไปพร้อมกับลมหายใจที่ถูกช่วงชิง ความกรุ่นร้อนจากริมฝีปากหนาบดขยี้ผิวอ่อนของริมฝีปากล่างฉันแผ่วเบา เขาไม่ได้รุกล้ำเข้ามาอย่างกักขฬะ เพียงแค่ขบเม้มละมุนเบา ๆ เท่านั้น แต่ถึงจะแค่นั้นฉันก็รู้สึกไม่โอเคอยู่ดี เวฬากล้าดียังไงถึงมาขโมยจูบฉันเนี่ย! มันจะมากเกินไปแล้วนะ!
จะ… จูบงั้นเหรอ??
“ถ้าไม่อยากโดนมากกว่าจูบ อย่าริอ่านมองผู้ชายคนอื่นต่อหน้าฉันอีก”
“นะ… นี่…”
“มองแค่ฉันคนเดียวก็พอ เข้าใจตรงกันนะ”
อะ… อะไร… เขากำลังทำบ้าอะไร?! แล้วเมื่อกี้มันอะไร… เขาทำบ้าอะไรกับฉัน?!
“อ้อ แล้วก็… ถ้าชนะกลับมา ขอจูบเร่าร้อนเป็นรางวัลให้ผัวด้วยนะครับ คุณเมีย”
หลังจากเวฬาผละจูบออกแล้วพูดประโยคบ้า ๆ นั่น เขาก็เป็นฝ่ายหันหลังเดินยิ้มร่าลงสนามไปโดยทิ้งให้ฉันยืนสติหลุดอยู่ตรงนี้คนเดียวท่ามกลางเสียงโห่ร้องที่ยังดังกึกก้องไม่หยุด ไม่สิ… ฉันไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้คนเดียว… แต่ยังมีสายตาคมกริบของนาฑีที่ยืนจ้องกันไม่ยอมละอยู่ด้วย…
บ้าจริง… แสดงว่าเมื่อกี้เขาเห็นหมดแล้วสินะ?!
.
.
.
บรืนนนนนนนน… บรื้นนนนนนน!!
เสียงคำรามของเครื่องยนต์สี่สูบดังก้องแข่งกับเสียงโห่ร้องจากผู้ชมริมขอบสนามขับให้บรรยากาศการแข่งขันประชันความเร็วในค่ำคืนนี้ร้อนระอุมากขึ้นกว่าเดิม สายตาทุกคนจับจ้องไปทางร่างสูงในชุดนักแข่งทั้งสองที่โค้งตัวลงพร้อมกับบิดคันเร่งเตรียมตัวพุ่งทะยานออกจากจุดสตาร์ท หนึ่งในสองนักแข่งที่ว่าผละตัวขึ้นเล็กพลางเปิดกระจกหมวกกันน็อคขึ้นแล้วหันไปทางฝั่งคนดู
จุดสายตาของเขาคือร่างบอบบางของหญิงสาวคนหนึ่ง เธอกำลังมองตรงมาทางเขาเช่นกัน ดวงตาคมเฉี่ยวสั่นไหวชั่วขณะยามสบตากับดวงตาเรียวคม ริมฝีปากหนายกยิ้มภายใต้หมวกกันน็อคที่ไร้คนมองเห็น รอยยิ้มที่ผุดขึ้นมาเมื่อลากสายตาไปหาร่างสูงข้างกายเธอคนนั้น ผู้ชายที่มีรูปร่างหน้าตาเหมือนกับเขาราวกับคนคนเดียวกัน แต่กลับได้รับความรักและความเอาใจใส่ต่างกันราวฟ้ากับเหว… โดยเฉพาะสายตาของเธอคนนั้นยามใช้มองพวกเขา… มันช่างแตกต่างกันสิ้นดี…
แต่ในเวลานี้สายตาของเธอจับจ้องมาที่เขาแล้ว… แม้จะไม่ใช่สายตาอย่างที่เขาต้องการ… แต่สักวัน… เขาจะทำให้เธอละสายตาจากผู้ชายคนนั้นแล้วมองเพียงเขาคนเดียวให้ได้!
“มองฉันไว้ให้ดี อย่าละสายตาแม้แต่เสี้ยววินาทีเชียวนะบีลีฟ” มือหนาตบกระจกหมวกลงพร้อมหันกลับมาตั้งท่าบิดคันเร่งรอสัญญาณออกตัว ดวงตามังกรจ้องตรงไปทางถนนเบื้องหน้า ท้องฟ้ายามราตรีมืดดับ มีเพียงแสงไฟจากสนามแข่งเท่านั้นที่ส่องสว่าง “แล้วเธอจะได้เห็นว่าผัวคนนี้มันโคตรเท่แค่ไหน!”
3… 2… 1… Go!!!
- Writer
