“เธอเคยได้ยินนิทานความรักเกี่ยวกับทะเลไหม”
อยู่ ๆ เวฬาก็ถามแทรกความเงียบขึ้นมา ฉุดรั้งใบหน้าฉันจากบรรยากาศยามเย็นของพระอาทิตย์ที่กำลังจะลาลับขอบฟ้าตกสู่ท้องทะเลตรงหน้า แล้วหันกลับมาหาคนข้างกายแทน นัยน์ตาสีดำสนิทจับจ้องมาอย่างสื่อความหมายบางอย่างซึ่งฉันจับความรู้สึกนั้นไม่ค่อยได้ เพราะยังไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาถามจึงส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“มันเป็นเรื่องราวความรักของนาฬิกาทรายกับน้ำแข็งที่เฮียเคยอ่านเจอจากหนังสือเล่มหนึ่งน่ะ อยากฟังไหม?”
เรื่องราวความรักของนาฬิกาทรายกับน้ำแข็งอย่างนั้นเหรอ… น่าสนใจแฮะ
“มันเป็นยังไงเหรอ” ฉันถามด้วยความสนใจ เวฬาผุดรอยยิ้มเศร้า ๆ เล็กน้อยขณะสบตากับฉัน มันเป็นแววตาที่ฉันไม่ชอบเลย…
“นานมาแล้ว โลกเป็นเพียงวัตถุทรงกลมเรียบ ๆ เปล่า ๆ ไม่มีอะไรอยู่เลยนอกจากน้ำแข็งก้อนใหญ่กับนาฬิกาทรายเรือนยักษ์ที่มีปลายเปิด สามารถปล่อยทรายออกได้อย่างเดียว”
เวฬาเริ่มเล่านิทานความรัก
