“หนาวมั้ย?”
“มะ ไม่หรอก กลับกันเถอะ” ฉันกระชับเสื้อคลุมหนังตัวโปรดของเวฬาขณะใช้มืออีกข้างจับชายเสื้อด้านหลังเขาเอาไว้ เวฬาเอี้ยวตัวกลับมามองอีกครั้ง สองคิ้วขมวดมุ่นคล้ายขัดใจบางอย่าง
“จับแบบนี้ อยากปลิวหรือไง”
ฉันเม้มปากนิด ๆ สายตาหลุบมองมือตัวเองนิ่ง ตอนนี้เราสองคนกลับขึ้นฝั่งมาแล้ว และกำลังจะขี่รถกลับกรุงเทพฯ แม้เวฬาจะอยากอยู่ค้างที่นี่อีกสักคืนก็ตามแต่เพราะนี่มันก็ดึกมากแล้ว แต่ประเด็นคือฉันอยู่ต่อไม่ได้แล้วน่ะสิ พรุ่งนี้ฉันมีขึ้นวอร์ดด้วย และฉันไม่ควรจะขาดอีก ไม่อย่างนั้นปีนี้ฉันไม่จบแน่ ๆ
พรึ่บ
“กอดแน่น ๆ แบบนี้สิ อย่างน้อย ๆ ก็ช่วยให้ความอบอุ่นกับเฮียบ้าง” มือหนาคว้าข้อมือฉันไปกอดรอบเอวเขา ส่งผลให้ร่างกายฉันเอนตามแรงดึงนั้นไปด้วย กลายเป็นว่าใบหน้าของฉันซบไหล่และแผ่นหลังของเวฬาอย่างช่วยไม่ได้ ตอนแรกตั้งใจจะดึงมือกลับแต่พอเห็นว่าผู้ชายร่างสูงที่กำลังทำหน้าที่ขี่รถสวมเพียงเสื้อบา
