CHAPTER 42
Mark
Isang linggo na ang lumipas mula nang umalis si Liza papuntang Singapore. Isang linggo na rin mula nang hindi ko sinagot ang kahit isa sa mga tawag ni Mama. Kahit ang mga mensahe ni Lola—hindi ko rin nabuksan. Hindi dahil wala akong pakialam… kundi dahil wala na akong lakas harapin pa ang lahat.
Ang talyer ang naging kanlungan ko. Sa bawat tunog ng martilyo, sa bawat kalampag ng makina, naroon ang ritmo na pumipigil sa puso kong tuluyang madurog. Pero kahit anong ingay sa paligid, hindi ko matakasan ang tahimik na ingay sa loob ko—ang mga tanong, ang mga alaala, ang mga mata ni Julie na punô ng sakit.
At ang huling imahe niya—nakatayo sa may pintuan ng bahay ko, habang si Liza ay nasa loob, maamo at payapa. Walang kahit anong salita, pero dama kong durog siya. Mas durog
