คาซาร์จัดการเหวี่ยงวิฬาร์ไปที่เตียงนอนกว้างของตัวเองอย่างแรงด้วยความหงุดหงิด พลางคิดในใจว่าจะมีสักครั้งไหมที่เธอจะไม่พยศกับเขา จะมีสักครั้งไหมที่จะทำตัวดีๆไม่ต้องทำให้ให้ปวดหัว
" โอ้ย! นี่เจ็บนะเหวี่ยงมาได้ คนนะไม่ใช่กระสอบทราย "
วิฬาร์ก่นด่าเขาออกไป ริมฝีปากของเธอเบะออกเล็กน้อยด้วยความน้อยใจพลางกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา ใบหน้าเศร้าสร้อยดุจดอกไม้ที่เหี่ยวเฉาพร้อมกับหลับตาลงแน่นเล็กน้อยเพื่อระงับความเจ็บปวด
" หึ! คืนนี้ได้เจ็บกว่านี้แน่ "
คาซาร์พูดออกมาโดยไม่แสดงความรู้สึกใดๆใบหน้าของเขาเรียบเฉยไร้อารมณ์เป็นอย่างมาก แววตาของเขาฉายชัดให้เห็นถึงความไม่พอใจ นั่นจึงทำให้วิฬาร์เริ่มกลัวขึ้นมาจริงๆ
" อย่าทำอะไรบ้าๆนะคุณคาซาร์ ไม่อย่างนั้นฉันจะร้องให้คนช่วยจริงๆด้วย "
วิฬาร์เมื่อคิดว่านี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆแล้ว เธอรีบลุกขึ้นนั่งบนเตียงกว้างพร้อมกันนั้นก็มองไปรอบๆห้องเพื่อหาทางหนีทีไล่เพราะเขาย
