“ไม่ลืมก็ดีแล้ว” ธนาคิมลุกยืนเต็มความสูง สาวเท้าเข้าไปใกล้ร่างบาง ลดระดับใบหน้าหล่อเหลงลงกระซิบข้างหู “หกเดือน”
ระยะเวลาที่เขาจะฝืนใจทนอยู่ร่วมกับผู้หญิงที่เขาไม่ได้รัก และไม่ได้เลือกให้เป็นคู่ชีวิตตั้งแต่แรก
“หนึ่งปีค่ะ” มะลิลาหันมาเผชิญหน้ากับเขา สบนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มอย่างไม่ยอมแพ้ “หกเดือนมันเร็วเกินไป”
“แต่หนึ่งปีก็ช้าเกินไป”
ธนาคิมคิดไม่ถึงว่าหล่อนจะกล้าต่อรอง
“ถ้าแต่งหกเดือนแล้วหย่า คุณพ่อคุณไม่มีทางยอมแน่ ถึงตอนนั้นเราอาจจะต้องอยู่ด้วยกันมากกว่าหนึ่งปีนะคะ”
ให้ตายสิ! ผู้หญิงคนนี้กำลังข่มขู่เขางั้นเหรอ?
“เธอเป็นคนยังไงกันแน่มะลิ”
“ทำไมคะ”
“บางทีเธอก็ทำตัวเหมือนอ่อนแอ แต่บางทีเธอก็ทำตัวหน้าด้านไร้ยางอาย คิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่าเธอจงใจยื้อเวลาเพื่อให้ตัวเองได้อยู่ในสถานะเมียของฉันไปนานๆ”
ถ้อยคำดูถูกของเขาไม่ต่างอะไรกับการควักหัวใจของเธอโยนลงทิ้งท้องทะเล มะลิลากัดเม้มริมฝ
