ย้อนเวลากลับมาครั้งนี้ฉันขอมีหัวใจที่ไร้รัก(ยุค80)

บทที่ 1

ปี ค.ศ. 1985, นครหลวงแห่งสาธารณรัฐประชาชนจีน

แสงอาทิตย์ยามอัสดงย้อมท้องฟ้าเป็นสีแดงฉาน แต่ไม่อาจนำพาความอบอุ่นมาสู่ห้องนอนใหญ่ในคฤหาสน์ตระกูลหลิวได้เลย ภายในห้องที่ตกแต่งด้วยเครื่องเรือนโบราณล้ำค่า ซูเม่ยหลิงกำลังนอนนิ่งอยู่บนเตียงไม้จันทน์หอม ร่างกายของเธอผอมซูบลงจนแทบไม่เหลือเค้าความงามสง่าที่เคยโดดเด่น

กลิ่นหอมของยาจีนคละคลุ้งจนน่าเวียนหัว ปนกับกลิ่นจาง ๆ ของผ้าไหม ซูเม่ยหลิงในวัยยี่สิบเจ็ดปี ดูราวกับสตรีวัยสี่สิบที่ถูกความทุกข์ทรมานกัดกิน ใบหน้าของเธอซีดขาวไม่ต่างกับภาพวาดไร้สี ดวงตาคู่สวยที่เคยเปี่ยมไปด้วยประกายแห่งความรัก บัดนี้เต็มไปด้วยความขมขื่นและความว่างเปล่าที่มิอาจเยียวยาของความสิ้นหวัง

ซูเม่ยหลิงเป็นถึงบุตรสาวของ ท่านนายพลซู ผู้มีอิทธิพลและอำนาจเหนือใคร เธอได้รับการอบรมให้เป็นภรรยาที่สมบูรณ์แบบตามแบบฉบับของสตรีชนชั้นสูง การแต่งงานของเธอกับหลิวเหว่ยเฉิงคือการรวมอำนาจของสองตระกูลใหญ่ เป็นข้อตกลงที่ผูกพันไว้ตั้งแต่เยาว์วัย

เมื่อห้าปีก่อน หลิวเหว่ยเฉิงยังเป็นเพียง รองผู้บังคับบัญชา ทหารหนุ่มที่มีอนาคตไกล เธอได้มอบหัวใจที่บริสุทธิ์ให้กับเขา เชื่อมั่นว่าความดีงามและความพยายามของเธอจะสามารถเอาชนะความเย็นชาไร้หัวใจของเขาได้

ทว่า

ตลอดห้าปีที่ผ่านมา ซูเม่ยหลิงได้เรียนรู้แล้วว่าเธอเป็นเพียง ดอกไม้ประดับที่งดงามและมีประโยชน์ในการเสริมบารมีให้แก่สามีเท่านั้น เธอทำหน้าที่ภรรยาที่ดีที่สุดเท่าที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะทำได้ แต่สำหรับหลิวเหว่ยเฉิง เขาไม่เคยมองเธอเป็นภรรยาอย่างแท้จริง

ประตูห้องถูกเปิดออกอย่างช้า ๆ ร่างสูงตระหง่านในเครื่องแบบทหารที่ตัดเย็บอย่างดีก้าวเข้ามา หลิวเหว่ยเฉิง ในวัยสามสิบต้น ๆ บ่าของเขาประดับด้วยยศที่แสดงถึงการก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งสูงสุดในกองทัพแล้ว ใบหน้าคมคายของเขาดูเย็นชาและแข็งกระด้างราวกับภูเขาน้ำแข็งหมื่นปีและห่างเหินห่างไกลนับหมื่นนับแสนลี้

เขาเพียงมาดูใจในนาทีสุดท้าย ก่อนที่ลมหายใจของเธอจะดับลง

"คุณ..." เสียงกระซิบของเม่ยหลิงแหบพร่า เธอใช้พลังทั้งหมดที่มีพยายามช้อนตามองเขา

หลิวเหว่ยเฉิงยืนนิ่งอยู่ข้างเตียง โดยไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ ออกมาแม้เพียงเศษของความห่วงหาอาทรก็ไม่เล็ดลอดออกมาแม้แต่น้อย เขาเคยชินกับการเห็นเธออ่อนแอ ทว่าหาใช่ความตายตรงหน้า

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขาใช้เวลาเกือบทั้งหมดอยู่กับผู้หญิงอีกคนคือ ซูเยว่ หญิงในดวงใจของเขา เป็นความเจ็บปวดที่ซูเม่ยหลิงต้องกล้ำกลืนฝืนทนอยู่คนเดียวเสมอมา

"ฉันจัดการเรื่องทุกอย่างให้เธอแล้ว"

หลิวเหว่ยเฉิงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เรียบขรึม

"ทุกอย่างจะถูกจัดเตรียมอย่างสมเกียรติ เธอไม่ต้องกังวล"

"สมเกียรติ?" เม่ยหลิงหัวเราะเยาะตัวเองอย่างแผ่วเบา ช่างน่าเวทนายิ่งนัก

"เกียรติที่ได้เป็นเพียงภรรยาที่ถูกละเลย... และต้องทนอยู่กับความรักที่ตายไปแล้วอย่างช้า ๆ"

หยดน้ำตาใส ๆ ไหลอาบแก้มที่ซูบตอบของเธอ

"เหว่ยเฉิง... ตลอดชีวิตสมรสนี้ ฉันผิดอะไร?" เธอเค้นถามด้วยความเจ็บปวดที่บาดลึกถึงกระดูก

"ฉันไม่เคยบกพร่องต่อหน้าที่ใด ๆ เลย ฉันพยายามรักคุณ เป็นภรรยาที่ดีที่สุด แต่ทำไมคุณถึงไม่เคยมองเห็นฉันเลย? ทำไมหัวใจของคุณถึงไม่เคยมีที่ว่างให้กับฉันเลย?"

หลิวเหว่ยเฉิงถอนหายใจออกมาอย่างอดทนอดกลั้น

"เธอไม่ได้ผิดอะไรเม่ยหลิง..."

"แล้วทำไม?" หญิงสาวรวบรวมพลังสุดท้ายตะโกนออกมาด้วยพลังสุดท้าย

"ความรู้สึกมันบังคับกันไม่ได้" เขาตอบด้วยความเย็นชาที่เธอคุ้นเคย ความเย็นชาที่เธอมองว่าใจร้ายและเจ็บปวดที่สุดสำหรับผู้หญิงคนหนึ่งในฐานะภรรยา

"ฉันไม่เคยรักเธอ... หัวใจของฉันเป็นของคนอื่นมานานแล้ว เธอรู้เรื่องนี้ดี"

คำตอบของชายคนรักที่บอกว่ารักคนอื่น เป็นคำสารภาพที่เหี้ยมโหดที่สุดที่เธอเคยได้ยินในชีวิต มันทำลายความหวังในการมีชีวิตของเธอครั้งสุดท้ายที่หลงเหลืออยู่

ซูเม่ยหลิงปิดเปลือกตาลงอย่างช้า ๆ ความเจ็บปวดที่กัดกินมานานถึงห้าปี ได้ถึงจุดสิ้นสุดแล้ว เธอไม่ต้องการความรักที่ไร้ค่านี้อีกต่อไป

ร่างกายของซูเม่ยหลิงหยุดหายใจลงอย่างเงียบสงบ ความรักที่โง่งมของเธอได้ตายไปพร้อมกับตัวเธอเอง

หลิวเหว่ยเฉิงมองร่างที่ไร้ลมหายใจของภรรยาด้วยสีหน้าที่ว่างเปล่า เขาไม่ได้เศร้า แต่รู้สึกถึงความโล่งใจที่หน้าที่อันน่าเบื่อหน่ายได้สิ้นสุดลงเสียที เขาจัดการสั่งการทำทุกอย่างอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเดินออกจากห้องไป เพื่อไปหาผู้หญิงที่เขาต้องการจะอยู่ด้วยจริง ๆ

พรึ่บ!

ซูเม่ยหลิงลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกเหมือนได้เกิดใหม่ เธอหายใจหอบถี่ พยายามทำความเข้าใจกับภาพเพดานห้องนอนที่คุ้นเคย มันยังคงเป็นห้องนอนในคฤหาสน์ตระกูลหลิว แต่ร่างกายของเธอกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง

เธอลุกขึ้นจากเตียง สัมผัสกับเนื้อตัวที่มีพละกำลัง ร่างกายนี้ยังคงอยู่ในวัยสาวที่สวยงาม

"นี่มัน..."

เธอเดินไปยังโต๊ะทำงานของหลิวเหว่ยเฉิง หยิบปฏิทินขึ้นมาดูอย่างรวดเร็ว

ปี ค.ศ. 1982, เดือนพฤษภาคม

ย้อนเวลากลับมางั้นหรือ?

ย้อนกลับมาในช่วงเวลาสามปีหลังการแต่งงาน! ในช่วงที่หลิวเหว่ยเฉิงยังเป็นเพียงรองผู้บัญชาการ และเธอยังคงพยายามอย่างหนักเพื่อให้เขารัก

เม่ยหลิงยืนนิ่งราวกับรูป ความทรงจำจากชาติที่แล้ว ตายเพราะตรอมใจอย่างอนาถ มันชัดเจนราวกับเกิดขึ้นเมื่อวาน

แต่ครั้งนี้... เธอไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอีกแล้ว มีเพียงความเย็นชาที่เข้ามาครอบงำหัวใจที่เคยแตกสลาย เธอไม่ใช่หญิงผู้อ่อนแอคนเก่าอีกต่อไป

"หลิวเหว่ยเฉิง"

เม่ยหลิงพึมพำกับตัวเอง แต่ภายในใจหนักแน่น

"ชาตินี้ฉันจะไม่รักคุณอีกแล้ว"

ความรักที่เคยทุ่มเทให้กับชายคนนี้ ได้มลายหายไปสิ้น เมื่อสวรรค์เมตตาให้เธอกลับมา เช่นนั้นชาตินี้เธอจะใช้ชีวิตของตัวเองให้มีความสุข

เธอเป็นบุตรสาวของท่านนายพลซู เธอมีอำนาจและทรัพย์สมบัติมหาศาล ทำไมเธอต้องทนทุกข์อยู่ใต้ร่มเงาของสามีที่ไม่เห็นค่าด้วย? อย่างนั้นมันโง่เง่าสิ้นดี ซูเม่ยหลิง หญิงโง่เขลาคนนั้นได้ตายจากไปแล้ว

เขาต้องการมีผู้หญิงอื่น? ได้!

เม่ยหลิงยิ้มอย่างสวยงาม แต่เป็นรอยยิ้มเยาะหยันที่เธอกำลังยิ้มให้ซูเม่ยหลิง

"ฉันจะเป็น 'คุณนายหลิว' ที่ใคร ๆ ต่างอิจฉา แต่ชีวิตของฉันจะไม่ได้มีไว้เพื่อคุณอีกต่อไป"

"เขาจะมีใครก็ช่าง ฉันไม่สนใจเขาแล้ว! ชาตินี้ฉันจะใช้ชีวิตอย่างดีที่สุดบนกองเงินกองทองของฉัน และจะตามหาความสุขที่แท้จริงของฉันเอง!"

เธอเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า เลือกชุดที่ทันสมัยที่สุดจากฮ่องกงออกมาสวมใส่ ดวงตาของเธอเปล่งประกายราวกับได้เกิดใหม่อีกครั้ง และมันก็เป็นแบบนั้นจริง ๆ ซูเม่ยหลิง... คนนี้จะไม่ยอมตายอย่างอนาถอีกแล้ว